کتابی است که امکان ندارد گونه شما را خیس نکند. کتابی است که شاید حتی سنگدل ترین انسان ها کتاب را می بندند ، حیران و سرگشته به گوشه ای از اتاق خیره می شوند و کاسه چشمانشان از اشک پر می شود. شما در اینجا با هر دو شخصیت داستان همراه می شوید و نمی دانید خوشحال باشید از اینکه ناستنکا به عشقش رسیده یا غمگین از اینکه راوی از تب عشق موهایش سپید شده است... . این نبوغ فوق العاده ی این نویسنده بزرگ را می رساند.
      

        می گویند کسانی که می روند لبه ی پرتگاه می ایستند انگار خود به خود به ته دره کشیده می شوند و به نظر من خیلی از خودکشی ها و قتل ها فقط به این دلیل اتفاق افتاده که تپانچه دم دست بوده است. فرقی ندارد ، این هم پرتگاه است ، شیب چهل و پنج درجه ای که نمی توان از آن سر خورد. انگار صدایی که نمی شود نشنیده اش گرفت مدام به تان می گوید : ماشه را بچکان!