بریده‌های کتاب زندگی نامرئی ادی لارو

"بالا رفتن ارزش سقوط دوباره را ندارد"

اگر آدم دنباله رو بقیه باشد،نمی تواند راه خودش را پیدا کند.نمی تواند اثری از خودش به جا بگذارد.

بالا رفتن ارزش سقوط دوباره را ندارد.

فکر میکنم آزادی ام بیشتر از حرف مردم برایم مهم است.

به اشتراک گذاشتن یک راز از نگه داشتن آن خیلی آسان تر است.

اینها چیزهایی هستند که یاد گرفته. او میتواند بدون غذا به زندگی ادامه بدهد،( از گرسنگی نمی میرد) میتواند بدون گرما زندگی کند،( سرما او را نمیکشد) اما زندگی بدون هنر یا شگفتی و زیبایی او را دیوانه میکند ( قبلاً دیوانه اش کرده) او به داستان احتیاج دارد. داستان روشی است که آدم با آن خود را حفظ کند. تا به یاد بماند. داستانها با ابزار مختلف بیان میشوند: با زغال،هنر،نقاشی، شعر، فیلم و کتاب ادی فهمیده است کتابها به آدم اجازه میدهند به جای هزار نفر زندگی کند -یا در یک زندگی خیلی طولانی که به اندازه ی عمر چند نفر است به او قدرت میدهند.

ادی از هر قرص کوچک صورتی بهتر است.

_من همان چیزی را به تو دادم که میخواستی زمان بدون قید و شرط زندگی بدون محدودیت! ادلین:تو نفرینم کردی که فراموش شوم _ تو آزادی میخواستی هیچ آزادی ای بزرگتر از این نیست. حالا میتوانی بدون این که جلب توجه کنی یا ردت را بگیرند تمام جهان را بگردی _وانمود نکن به جای بدجنسی در حق من لطف کرده ای _من با تو قرارداد بستم. سیاهی این را میگوید و کف دستش را روی میز میکوبد. برق کهربایی رنگی یک لحظه در چشمانش میدرخشد. _ تو بودی که آمدی سراغ من.. خواهش کردی التماس کردی .تو کلمات را انتخاب کردی و من شرایط را. هیچ کس تو را مجبور نکرده بود. حالا هم راه برگشتی نیست. نمیتوانی حرفت را پس بگیری اما اگر از ادامه دادن خسته شده ای فقط کافی است به من بگویی...

بهترین روزها،روزهایی هستند که آدم برایشان برنامه ریزی نمی کند.

فایده ی کاشتن دانه ها چیست؟ چرا باید از آنها مراقبت کرد؟چرا باید کمک کرد بزرگ شوند؟ در نهایت همه چیز فرو می ریزد. همه چیز می میرد...

بخش آزاردهنده‌ی زمان اینه که هیچ‌وقت ‌کافی نیست. شاید یک دهه کم بیاری یا شاید فقط یک دقیقه؛ اما زندگی همیشه خیلی زود تموم میشه.

کلمات دردناک هستند،حتی وقتی به آنها فکر میکنی:)

اما زخم هایی هستند که نمی‌توان از آنها اجتناب کرد؛ یک خاطره، یک عکس یا یک نام:)

مهم نیست چقدر ناامیدی یا مشکلت چقدر حاده؛ هرگز به درگاه خدایانی که بعد از تاریک شدن هوا پاسخ میدن، دعا نکن.

ایده ها خیلی واقعی تر از خاطرات هستند. آنها بزرگ می‌شوند و به دنبال راهی می‌گردند تا ریشه کنند.

با کمک داستان‌ها انسان وجود خودش را حفظ می‌کند، راهی برای به خاطر سپردن و راهی برای فراموش کردن.

همه‌ی ما یه سری زخم از جنگ‌های قبلی‌مون با آدم‌هایی که توی گذشته‌مون بودن ، داریم

عکس‌ها واقعی نیستن. احساسات توی عکس معلوم نمیشه. فقط یه توهم ایجاد می‌کنی و توی یک لحظه از زندگی که ثبت میشه، اون رو نشون میدی.

رویا پرداز بودن آدم را مبارزه طلب می‌کند‌.