بریده‌های کتاب بازگشت

آدم ها مایوسمان می کنند،بدنمان مایوسمان می کند،خودمان خودمان را مایوس می کنیم.

نوستالژی برایش مسکنی است همچون الکل.

صبح که بشود همه چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یاس توهمی بیش نیست،بازی ای است که تاریکی سر ما در می آرد.

زندگی را نمی توان مهار کرد، تنها می توان از سر گذراند:)

بعضی ذهن‌ها کششِ تغییرِ واقعیتِ زندگی‌شان را ندارند و لطماتِ جانبیِ اقداماتِ چنین افرادی هم فاجعه‌بار است.

ما آدم ها هرچی که نباشیم موجوداتی هستیم که خیلی خوب میتونیم خودمون رو با همچی سازگار کنیم.

زندگی،با آنچه در جوانی فکر می کرد،به کلی فرق می کند.جوان که بود خیال می کرد می شود مهار زندگی را به دست گرفت اما اشتباه می کرد.زندگی را نمی توان مهار کرد،تنها می توان از سرگذراند.

«حتی من رو نخواهی شناخت» « روح من روح تو رو میشناسه.حالا هروقت که می خواد باشه»

بری ساتن اتومبیلش را جلوی در ورودی اصلی ساختمان پو در خط ویژه‌ی امدادرسانی متوقف می‌کند. نمای بیرونی ساختمان پو، که برجی است به سبک معماری آرت‌دکو، زیر نور سفید چراغ‌های بیرونی‌اش می‌درخشد. از فورد مدل کراون‌ویک خود پیاده می‌شود، با عجله از پیاده رو عبور می‌کند و از در گردان وارد لابی ساختمان می‌شود. پاراگراف اولی

زندگی‌ای که در آن بشود با تقلب سختی‌ها را دور زد، زندگی نیست. وجود ما چیزی نیست که برای احتراز از درد و رنج بشود آن را مهندسی یا بهینه کرد. انسان بودن یعنی همین. یعنی زیبایی‌ها و رنج‌ها باهمند و هیچ کدام بدون دیگری معنایی ندارند.

خانه موزه خاطرهاست

آدم ها مأیوسمان می کنند.بدنمان مأیوسمان می کند.خودمان خودمان را مأیوس میکنیم.

بخشی از زندگی روبرو شدن با شکست هاست... و گاهی این شکست ها آدمهایی هستند که روزی عاشقانه دوستشان داشته ای!

شاید فقط با تحلیل رفتن قوای جسمانی نیست که آدم احساس می‌کند دارد پیر می‌شود. شاید همین از دست رفتن عزیزان است که آدم را پیر می‌کند. وقتی کسانی که بیش از همه دوستشان داشته‌ای و هویت تو را ساخته اند و دنیایت را تعریف کرده اند، می‌گذارند و می‌روند، در خود فرو می‌روی و در سکوتی که روز به روز بیشتر گلویت را می‌گیرد، به سوی هر آینده‌ای که در انتظارت نشسته است، پیش می‌روی.