بریده‌های کتاب بازگشت

"روزهای سخت همه زندگی رو تشکیل نمی‌دن. این روزها فقط یه فصل از کتاب زندگی شما هستن"

"بخشی از زندگی روبه‌رو شدن با شکست‌هاست و گاهی این شکست‌ها آدم‌هایی هستند که روزی عاشقانه دوستشان داشته‌ای"

او با این فکر آشتی کرده که بخشی از زندگی رو به رو شدن با شکست هاست و گاهی اوقات آن شکست ها، انسان هایی هستند که زمانی دوستشان داریم.

و به فکر فرو می رود که آیا ممکن است دژاوو در واقع شبحی از خط زمانی کاذبی باشد که هرگز رخ نداده، ولی سایه اش را روی واقعیت می افکند؟

"انسان بودن یعنی همین. یعنی زیبایی‌ها و رنج‌ها باهمند و هیچ‌کدام بدون دیگری معنایی ندارد"

صبح که بشود همه چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یأس توهمی بیش نیست، بازی ای است که تاریکی سر ما در می آورد.

انسان بودن یعنی همین...زیبایی و رنج، که هر کدوم بدون وجود اون یکی معنی نداره.

نوستالژی برایش مسکنی است همچون الکل.

حقیقت این است که بری مدام همین کار را می کند. همیشه به گذشته باز می گردد و بیشتر از آنکه در زمان حال باشد، در خاطراتش زندگی می کند و اغلب هم آن ها را تغییر می دهد تا شیرین تر شوند. تا هیچ کم و کاستی نداشته باشند.

جوان که بود خیال می‌کرد می‌شود مهار زندگی را به دست گرفت اما اشتباه می‌کرد. زندگی را نمی‌توان مهار کرد، تنها می‌توان از سر گذراند.

صبح که بشود همه چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یاس توهمی بیش نیست، بازی‌ای است که تاریکی سر ما در می‌آورد.

بخشی از زندگی روبرو شدن با شکست هاست... و گاهی این شکست ها آدمهایی هستند که روزی عاشقانه دوستشان داشته ای!

شاید فقط با تحلیل رفتن قوای جسمانی نیست که آدم احساس می‌کند دارد پیر می‌شود. شاید همین از دست رفتن عزیزان است که آدم را پیر می‌کند. وقتی کسانی که بیش از همه دوستشان داشته‌ای و هویت تو را ساخته اند و دنیایت را تعریف کرده اند، می‌گذارند و می‌روند، در خود فرو می‌روی و در سکوتی که روز به روز بیشتر گلویت را می‌گیرد، به سوی هر آینده‌ای که در انتظارت نشسته است، پیش می‌روی.

اسلید پاسخ می‌دهد:«چی از خاطرات ما ارزشمند‌تره؟ اون‌ها ما رو تعریف می‌کنن و هویتمون رو می‌سازن.»