بریده‌های کتاب بازگشت

اسلید پاسخ می‌دهد:«چی از خاطرات ما ارزشمند‌تره؟ اون‌ها ما رو تعریف می‌کنن و هویتمون رو می‌سازن.»

صبح که بشود همه‌چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یاس توهمی بیش نیست، بازی‌ای است که تاریکی سر ما درمی‌آورد.

سینه شان پر از حرف است و لبشان به هیچ حرفی باز نمی شود...

زندگی را نمی توان مهار کرد، تنها می توان از سر گذراند:)

بعضی ذهن‌ها کششِ تغییرِ واقعیتِ زندگی‌شان را ندارند و لطماتِ جانبیِ اقداماتِ چنین افرادی هم فاجعه‌بار است.

«حتی من رو نخواهی شناخت» « روح من روح تو رو میشناسه.حالا هروقت که می خواد باشه»

آدم ها مأیوسمان می کنند.بدنمان مأیوسمان می کند.خودمان خودمان را مأیوس میکنیم.

بخشی از زندگی روبرو شدن با شکست هاست... و گاهی این شکست ها آدمهایی هستند که روزی عاشقانه دوستشان داشته ای!

شاید فقط با تحلیل رفتن قوای جسمانی نیست که آدم احساس می‌کند دارد پیر می‌شود. شاید همین از دست رفتن عزیزان است که آدم را پیر می‌کند. وقتی کسانی که بیش از همه دوستشان داشته‌ای و هویت تو را ساخته اند و دنیایت را تعریف کرده اند، می‌گذارند و می‌روند، در خود فرو می‌روی و در سکوتی که روز به روز بیشتر گلویت را می‌گیرد، به سوی هر آینده‌ای که در انتظارت نشسته است، پیش می‌روی.

صبح که بشود همه چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یئس توهمی بیش نیست، بازی ای است که تاریکی سر ما در می آورد.

زندگی دل من راهم شکسته.

حقیقت این است که بری مدام همین کار را می کند.همیشه به گذشته برمی گردد و بیشتر از آن که در زمان حال باشد،در خاطراتش زندگی می کند و اغلب آنها را تغییر می دهد تا شیرین تر شوند.

آدم ها مایوسمان می کنند،بدنمان مایوسمان می کند،خودمان خودمان را مایوس می کنیم.

نوستالژی برایش مسکنی است همچون الکل.