بریده‌های کتاب مثل خون در رگ های من: نامه های احمد شاملو به آیدا

من فقط موقعی آرام و آسوده هستم و تنها موقعی به «تو» فکر نمی کنم؛ که تو با من باشی...✨

تورا دوست دارم و این دوست داشتن، حقیقتی‌ست که مرا به زندگی دلبسته می‌کند.

کوه ها با نخستین سنگ ها به وجود می آیند ، و انسان با نخستین درد ..

و دوست داشتن چه زیبا ، چه پرشکوه ، چه انسانی است !

💕«اگر می دانستم پس از آن همه رنج ها و نابسامانی ها تو را می توانم داشته باشم؛ بدون شک با اراده ی آهنین تری تحمل شان می کردم.»💕

آیدای خوب من! روزگار درازی بود که شعر را گم کرده بودم.این روزها احساس میکنم که شعر ، دوباره در من جوانه می زند. به بهار می مانی که چون می آید ، درخت خشکیده شکوفه می کند.

عشـق، شاه‌راه بـزرگ انسانیت است...

آیدای نازنین من! تو از پاکی و معصومیت به بچه‌یی می‌مانی که درست در میان گریه، اگر کسی با انگشتان دستش سایه‌ی موشی روی دیوار بسازد، همچنان که هنوز اشک‌ها بر گونه‌اش جاری است صدای خنده‌اش به آسمان می‌رود... تو به همان اندازه بی‌آلایش و معصومی.

چشم‌های تو که مثل خون در رگ‌های من دوید، یک‌بار دیگر مرا به زندگی باز گرداند.

به هر صورتی که درآیی تو را دوست می‌دارم، فقط به شرط آنکه آیدای من باشی. آیدای کوچولوی من! زندگی من دیگر چیزی به جز تو نیست، خود من هم دیگر چیزی به جز خود تو نیستم.

معنی«با تو بودن» برای من «به سلطنت رسیدن» است.👑

و فاصله ، تجربه ای بیهوده است .

چه بی تابانه میخواهمت ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری !

چشمانی که می درخشند ، زیرا می‌بینند که من برای خاطر آنها بیدار مانده ام و برای خاطر آنها می‌نویسم

حرف‌های من با تو تمامی ندارد...

بدبختی فقط هنگامی به سراغ من می‌آید که ببینم آیدای من،لبخندش را فراموش کرده است. فقط در چنین هنگامی است که تلخی همه بدبختی‌ها قلب مرا لبریز می‌کند، لبان بی‌ لبخند تو آیدا ! لبان بی لبخند تو پیروزی بدبختی است بر وجود من. بگذار من بر بدبختی پیروز بشوم ، لبخند را فراموش مکن آیدا.