آیدای خوب من! روزگار درازی بود که شعر را گم کرده بودم.این روزها احساس میکنم که شعر ، دوباره در من جوانه می زند. به بهار می مانی که چون می آید ، درخت خشکیده شکوفه می کند.

یادم آمد آن جمله یی را که دوست داری من همیشه برایت تکراکنم، تو حتی یک بار هم به من نگفته ای! طلب من!

گاهی اوقات،به نظر می‌رسد ادامه ی همان روال همیشگی، آسان تر ازروبه رو شدن با ترسی شبیه آن است که بالا بپریم در حالی که احتمال دارد دیگر روی پاهایمان فرود نیابیم. مادرم این روال را ادامه داد. من آن را ادامه دادم، اما حالا ماتمامش میکنیم.

مطمئنا زمان میتواند همه ی زخم ها یا دست کم بیشتر زخم ها را التیام ببخشد.

نجوا میکند: « زندگی سرد و غم انگیز ه.گاهی باید یاد بگیری چطور اول شلیک کنی »