بریده‌های کتاب برف تابستانی و هفت ثانیه سکوت عشق

احساسم شبیه سربازی بود که از جنگ برگشته است و بعد از شلیک هزاران گلوله‌ی واقعی و دیدن کشته‌های خون‌آلودی که واقعا جانی در بدنشان نیست حالا با دوستانش به شهربازی آمده و بازی آن‌ها را با تفنگ‌های ساچمه‌ای و عروسک‌های مقوایی تماشا می‌کند.

گاه فکر می‌کنم میزان صدایی که می‌توانیم در یک زندگی بشنویم محدود است. اگر همهٔ صداها را در زمانی کوتاه بشنوی، بعد از مدتی دیگر هیچ صدایی باقی نمی‌ماند و زندگی‌ات در سکوتی طولانی فروخواهد رفت.

خیلی از خواب‌ها واقعیت‌هایی ساده و قطعی هستند که سایه‌شان را در زندگی روزمره می‌بینی.

نوشتن مثل آیینه‌ای جادویی بود که خود دیگر و واقعی‌تری از تو درونش زندگی می‌کند و با تماشایش می‌توانی ابعاد عجیبی از وجود خودت را پیدا کنی.

وقتی سی سال به چیزی فکر می‌کنی، امکان ندارد آن چیز، حتی اگر به سختیِ تکه‌ای سنگ گرانیت باشد، همان‌طور که روز اول بود باقی بماند.

فهمیدم نامه‌هایی که در ذهن خود برای کسی می‌نویسی بسیار ویرانگرتر از نامه‌های نوشته‌شده روی کاغذند.

وقتی به گذشتهٔ خود نگاه می‌کنم، برایم عجیب نیست که چرا باشکوه‌ترین لحظه‌های عاشقانه را در بسیاری از فیلم‌ها و داستان‌ها، در ایستگاه قطار و فرودگاه یا در امتداد جاده‌ها نشان می‌دهند. انگار سفر و رفتن و دوری، بخشی جدایی‌ناپذیر از معنایِ درونیِ عشق است.

وقتی کلمه‌ها به یاری‌ات می‌آیند، هر مشکلی را می‌توانی حل کنی و حتی هفته‌ها و ماه‌ها تنهایی را تحمل می‌کنی، اما زمانی که کلمات ناگهان ترکت می‌کنند چنان ناتوان و از نفس افتاده می‌شوی که حتی کنار کسی که سال‌ها عاشقش بوده‌ای آنچه می‌خواهی بگویی به زبانت نمی‌آید و درون خودت حبس می‌شوی.

تنهایی را هر روز تجربه می‌کردم، عشق را روی برگ‌های کاغذ نامه‌ها شناخته بودم و مرگ را در رویایی واقعی دیده بودم؛ واقعیتی که می‌توانستم آن را مثل یک گوی شیشه‌ای در دستانم بگیرم و از هر طرف که خواستم نگاه کنم.

فهمیدم نامه هایی که در ذهن خود برای کسی مینویسی بسیار ویرانگرتر از نامه های نوشته شده روی کاغذند.

هر دوی ما معتقد بودیم که در دست‌های فرشته قصه‌های عجیب و جالبی پنهان شده است. این قصه‌ها بیشتر در رگ‌های نازک و آبی پشت دستش پنهان شده بودند؛ مثل رودخانه‌های اسرارآمیزی که از روی مچ و ساعدش شروع می‌شدند و تا نزدیک انگشت‌هایش ادامه داشتند. ما با هم سوار قایق می‌شدیم و در این رودخانه‌ها سفر می‌کردیم و هر روز ماجرا و قصهٔ تازه‌ای رخ می‌داد.

دوست داشتن مثل صدایی است که فقط در سکوت می‌توانی آن را بشنوی.

روی سفره‌های پلاستیکی عکس دیس‌های پر از چلوکباب چاپ شده بود. من با هیجان کنار سفره‌ها قدم می‌زدم و عکس‌های جذابشان را نگاه می‌کردم. می‌خواستم کشف کنم آیا این همه دیس کباب با هم فرق دارند یا همه فقط تکرار یک دیس‌اند.

نوشتن مثل آینه‌ای جادویی بود که خودِ دیگر و واقعی‌تری از تو درونش زندگی می‌کند و با تماشایش می‌توانی ابعادِ عجیبی از وجود خودت را پیدا کنی.

با دقّت به آدم‌ها نگاه می‌کردم، ولی تقریباً همهٔ آدم‌ها به نظرم موجودات عجیب و بیگانه‌ای بودند که فقط حضور داشتند و هیچ ربط مشخصی به من پیدا نمی‌کردند؛ مثل درختان اسرارآمیز آن توتستان قدیمی در انتهای باغ بزرگ خانه که ساده و طبیعی و رازآلود سر جایشان بودند و من فقط از دور به آن‌ها نگاه می‌کردم. در آن سال‌ها بشقاب‌پرنده‌ها برایم واقعی‌تر از آدم‌های معمولی بودند.

نوشتن مثل آینه‌ای جادویی بود که خود دیگر و واقعی‌تری از تو درونش زندگی می‌کند و با تماشایش می‌توانی ابعاد عجیبی از وجود خودت را پیدا کنی.