بریده‌ کتاب‌های اقیانوس انتهای جاده

آدم‌بزرگ‌ها راه‌ها را دنبال می‌کنند. بچه‌ها آن‌ها را کشف می‌کنند. آدم‌بزرگ‌ها دوست دارند صد‌ها ‌و هزاران بار همان راه همیشگی را بروند؛ شاید هرگز به ذهنشان نمی‌رسد از راه خارج شوند و به زیر بوته‌های گل صدتومانی بخزند و فضای بین حصار‌ها را کشف کنند.

دلم برای دوران کودکی تنگ نمی‌شود اما دلم برای لذت‌های کوچکی که داشتم تنگ می‌شود.

بعضی‌وقت‌ها که در آینه نگاه می‌کنم، چهره پدرم را می‌بینم، نه خودم را، و لبخندهایی را که قبل از بیرون رفتن در آینه به خودش می‌زد به خاطر می‌آورم.

بیش از هر چیز در دنیای کتاب ها زندگی می کردم. 📚✨💗

خاطرات کودکی بعضی وقتها زیر اتفاقاتی که بعد‌ها در زندگی می‌افتد مدفون و پنهان می‌شود،مثل اسباب بازی‌های دوران کودکی که ته کمد‌های انباشته‌ی بزرگسالی چپانده می‌شود، اما هرگز تا ابد گم نمی‌شود.

آدمای مختلف هر اتفاقی رو به شکل‌های مختلف به خاطر می‌آرن، و هیچ دو نفری رو پیدا نمی‌کنی که چیزی رو یکسان به‌خاطر داشته باشن،چه اونجا حضور داشته‌ن چه نداشته‌ن. دو نفر می‌تونن کنار هم بایستن و از نظر درک همدیگه قاره‌ها با هم تفاوت داشته باشن.

به هر حال کتاب ها از آدم ها مطمئن تر بودند.

به هر حال کتاب‌ها از آدم‌ها مطمئن‌تر بودند.

+ نمره‌ی قبولی گرفتم؟ - انسان بودن نمره‌ی قبولی یا ردی نداره، عزیزم.

هیچی مثل روز اولش نمی‌شه. چه یه ثانیه بگذره، چه صدسال. همه‌چی تغییر می‌کنه و عوض می‌شه. آدم‌ها هم مثل اقیانوس عوض می‌شن.

کنار بخاری دیواری بچه گربه داشت یک نعلبکی شیرخامه‌دار را لیس می‌زد و چنان بلند خُرخُر می‌کرد که از آن سوی اتاق صدایش را می‌شنیدم. کاش من هم می‌توانستم خُرخُر کنم. در آن صورت مدام این کار را می‌کردم.