یادداشتی که این پایین می خونید شرح حالی از حال و روز من در حین خوندن بانوی سایه هاست:)

کتابخانه ی کوچکم را زیر و رو می کنم و به دنبال کتابی می گردم که بعد از وسپرتین بخوانم. همان طور که زیر لب اصوات نامفهومی را زمزمه می کنم، چشمم به بانوی سایه ها می افتد. کتابی با طرح جلدی که همیشه جزو طرح جلد های محبوبم بوده. تاریک، مرموز و زیبا. 
و بانوی سایه ها می شود انتخاب بعدی ام. با خوشحالی در دستم می گیرمش، کنار بخاری می نشینم و پتو رو روی پاهای همیشه یخم می اندازم و شروع می کنم به خواندن.
اولین جمله ی کتاب را می خوانم و ناخودآگاه نیشم باز می شود و میزنم زیر خنده.دوباره اولین جمله ی کتاب را با صدای بلند می خوانم:« خوزه نیلسون دوس لاینوس وقتی کشته شد داشت شوره های سرش را می تکاند.»
صدای برادرم که کمی آن طرف تر نشسته و دارد انار میوه ی محبوب این روزهایش را می خورد به گوش می رسد:« عییی این دیگه چه کار کثیفیه، واقعا کتابه با همچین چیزی شروع شده؟»
برای اینکه کفرش را در بیاورم دو یا سه بار دیگر هم این جمله را می‌خوانم و تماشای واکنشش سرگرمم می کند.بعد سرم را با بی تفاوتی تکان می دهم و جمله های بعدی را می خوانم. دارن همیشه جزو نویسنده های محبوبم بوده. نویسنده ی محبوب دوران نوجوانیم. همیشه او را در قامت دوستی می دیدم که در کنارم نشسته و با شُسته رُفته ترین جمله ها داستان هایش را برایم تعریف کرده نه نویسنده ای مشهور در ژانر وحشت. 
دلم می خواهد باز هم به او اعتماد کنم و اجازه بدهم مانند دوران نوجوانی در کنارم بنشیند و داستانش را برایم بگوید.
صفحه های بانوی سایه ها ورق به ورق می گذرند و فصل ها می آیند و می روند. دارن در بانوی سایه ها فضای متفاوتی خلق کرده، عشق را به تصویر کشیده و شخصیت اصلی اش برخلاف دیگر کتاب هایش نوجوانی سرکش و کله شق نیست که با کارهایش گند میزند به زندگی که تا به حال داشته و همین باعث عوض شدن مسیر زندگی اش می شود.
اد نویسنده ای میانسال، پخته و آسیب دیده ای است که گذشته ای مبهم دارد و شش روح عجیب و مرموز دنبالش می کنند.
جوری که دارن فضای لندن (به قول خودش مه شهر بزرگ) و زندگی و دغدغه های روزمره ی یک نویسنده را توصیف می کند دوست دارم‌. عشقی که دارن به تصویر می کشد کلیشه و اعصاب خردکن نیست، زیبا و رازآلود است. مثل هوای مه گرفته و بارانی لندن. 
کمی که داستان پیش می رود به این نتیجه می رسم که شاید خبری از عناصر ماوراءطبیعی و روح های خبیث نباشد و بیشتر باید شاهد یک داستان هیجان انگیز عاشقانه معمایی جنایی باشم. کمی ناامید می شوم اما دلسرد نه‌.
بیشتر می خوانم و بیشتر جذب داستان می شوم خوبی دارن این است که در بانوی سایه ها همانند سایر آثارش یک راست می رود سر اصل مطلب. حوصله ی مخاطب را با توصیف های پیچیده و اتفاقات غیرمهم سر نمی برد.
نیمه دوم داستان ضرباهنگ تند تری به خود می گیرد، نفس عمیقی می کشم کتاب را می بندم، تند از پله ها بالا می روم در اتاقم را محکم باز می کنم و به خواهرم که قبل از من کتاب را خوانده، می گویم :« می‌دونی چرا آندیانا با اد رابطه نداره؟» سرش را از روی کتاب ریاضی اش بالا می آورد و می گوید:« چرا؟» 
:«معلومه. به خاطر اینکه آندیانا یا دو جنسه س یا ایدز داره به احتمال زیاد.»
نگاهم می کند و کمی بعد قاه قاه می زند زیر خنده:« واییی.وایییی.» مسخره ام می کند و ادامه می‌دهد:« این ایده تو برو به دارن بگو شاید تو کتاب های بعدی اش استفاده کرد.»😂
زیر لب بیشعوری می گویم، پایین می روم و ادامه ی کتاب را می خوانم.
:«اههه.اینطوری نمیشه.» بافت موهایم را باز می کنم و آن ها را به حالت گوجه ای بالای سرم می بندم تا بتوانم بهتر فکر کنم. بهتر فرضیه بسازم و شاید هم بتوانم روند داستان را حدس بزنم.
به یاد نمی آورم چندبار دیگر پیش خواهرم رفتم و تئوری های دیوانه وارم را برایش گفتم و او چند بار با آن لبخند های حرص درآرش گفت:« من هیچی بهت نمی گم خودت باید بخونی.»
زمین گذاشتن بانوی سایه ها غیر ممکن است مخصوصا در یک سوم انتهای کتاب. دست هایم جلد کتاب را می فشارد، ضربان قلبم بالا رفته و قطره های عرق روی پیشانی ام ظاهر شده اند. دیگر نمی توانم ساکن سرجایم بنشینم با هر صفحه که می خوانم یا طول اتاق را راه می روم یا روی شکمم می خوابم یا بالشم را در بغل می گیرم و منتظرم این جنون وحشتناک پایان یابد.
به صفحات انتهای کتاب می رسم. کتاب که تمام می شود من و مغز بیچاره ام در پوکرفیس ترین حالت ممکنیم.😐
دستم را روی شقیقه هایم فشار می دهم:« آخ، سرم، چرا اینجوری تموم شد اخه؟» شوکی که به مغزم وارد شده قابل هضم نیست. حالم گرفته بود و بانوی سایه ها بیشتر حالم را گرفت.
پیش خواهرم می روم. این دفعه سرش را کرده توی آن کتاب زیست لعنتی اش. می گویم:« عاقا چرا اینجوری بود، چرا اینجوری تموم شد؟ وای حالم چرا اینقدر گرفته س!»
سرش را بدون آن که بالا بیاورد می گوید:« حقت بود، یادته اون روز می خواستم یه کتاب حال خوب کن بعد امتحانم بخونم بانوی سایه ها رو معرفی کردی و من بعدش کلی حالم گرفته بود و نتونستم تا چند روز کتاب بخونم؟ حالا می تونی با کارمای عزیزت روبه رو بشی زیبا.» 
برای اینکه کم نیاورم می گویم:« اصلا خیلیم خوب بود و من الان کلی هم حالم خوبه و همه چی عین این انیمیشن پرنسسی ها اکلیلیه.»
گوشه ی اتاق نگاهم کشیده می شود به کتابخانه فسقلیم. به سمتش می روم و به خواهرم می گویم:« به نظرت چی بعدش بخونم که بشوره ببره؟ اژدهای لایق خوبی چطوره؟.»
می گوید:« نههه جولیوس عزیزمو( شخصیت اصلی کتاب) رو بذار وقتی حالت خوبه بخون.»
باز هم به کتابخانه ام نگاه می کنم، کتاب ها را از نظر می گذارنم و سرانجام کتاب بعدی را انتخاب می کنم و این چرخه ادامه می یابد.:)

      

        بوی عود، کلیساهای سنگی، کلاغ سفید، روح های سرگردان و خواهران خاکستری.
این کلمه ها، کلمه هایی هستند که وسپرتین رو برام تداعی می کنند.کتاب هایی که می‌خونیم و دنیاهایی که از طریق کتاب ها کشف می کنیم گاهی تاثیر عمیقی روی ما میذارن و دید ما رو نسبت به پدیده های اطرافمون حساس تر می کنن. گاهی کتاب ها کلماتی دارند که از طریق اون ها، جادوی خاص خودشون رو به ما منتقل می کنن و تا ابد در بخشی از قلب و احساسات ما حک میشن.
مگه میشه وسپرتین رو فراموش کنم؟ در حالی که عاشق فضاهای سرد، تاریک و مه آلودم؟ 
  و قلم مارگارت راجرسون عزیز که در وسپرتین پخته تر از افسون خارها بود. روند داستان با وجود حدس و گمان های( خب یه جورایی همشون درست بودن به جز یکی دو تا چیز) من و فراز و فرودهایی که داشت خسته کننده نبود و تا آخر من و نگه داشت.
توصیفات و پردازش داستان نسبت به افسون خارها( با اینکه داستان افسون خارها رو من بیشتر دوست داشتم) دقیق تر و پخته تر بود و بهتر و بیشتر تونستم داستان رو تصور کنم. (ای کاش افسون خارها همچین پردازشی داشت.)
شخصیت پردازی نسبت به افسون خارها بهتر بود. من که عاشق دوستی و رابطه ی بین بازمانده و آرتمیسیا شدم.😅❤️
فقط اینکه چرا کتاب بدجا تموم شد؟:(( دلم نمی خواست  کتاب رو زمین بذارم و با کاراکترها خداحافظی کنم:( اونم زمانی که دوست داشتم داستان ادامه داشته باشه💔🥺
پ.ن: من از وسپرتین لذت بردم و به نظرم به عنوان یه فانتزی تک جلدی خیلی خوب بود ، امیدوارم اگه شما هم یه روزی خوندینش مثل من از خوندنش لذت ببرین😊💕


      

        در انتظار یک زندگی طبیعی داستان دختری به نام ادی ست که به تازگی ناپدری و مادرش از یکدیگر جدا شده اند و او مجبور به ترک ناپدری و خواهرانش و زندگی با مادرش، مومرز شده است. مومرز زن عجیبی است. ‌یک روز همانند مادری مهربان غذا می پزد با ادی وقت می گذراند و روز دیگر قابلمه های خالی و یک دنیا تنهایی نصیب ادی می شود.
 قبل از خواندن کتاب فکر می کردم مگر یک زندگی طبیعی چه دارد که ادی آن را آرزو می کند؟ جواب این پرسش را بعد از ظهری یافتم که کتاب «در انتظار یک زندگی طبیعی » در دست ، وقتی از شدت خستگی روی نیمکت پارک نشسته بودم خواهرم با یک بسته بیسکویت و چای کنارم نشست و آن ها را به من داد، فهمیدم این همان زندگی طبیعی است که ادی انتظارش را می کشید و می گفت:«طبیعی یعنی اینکه بتونی روی یه چیزایی حساب کنی، چیزای خوب. همه رو کنار هم داشته باشی، فقط برای اینکه باید اینطور باشه.»
ادی برای داشتن یک زندگی طبیعی دو راه بیشتر نداشت : یا باید به دنبال یک زندگی طبیعی می گشت یا خود تلاش می کرد یک زندگی طبیعی برای خود بسازد و ادی راه دوم را انتخاب کرد. او به من نشان داد که می توان در سختی ترین شرایط زندگی مهربان و بامزه  بود، دوست هایی همچون الیوت و سولا پیدا کرد، با مشکلات مبارزه کرد و  یک زندگی طبیعی ساخت. اینکه در پیچ و خم پیاپی جاده ی زندگی ممکن است پس از پیج و خم بعدی جاده ی همواری باشد. 
کتاب در انتظار یک زندگی طبیعی نثر روان و فصل های کوتاهی دارد و در آن از توصیفات طولانی و شخصیت پردازی های پیچیده و پایان غافلگیر کننده خبری نیست و تا دلتان بخواهد معمولی است. اما این معمولی و قابل لمس بودن آن است که باعث ارتباط بیشتر من با کتاب در انتظار یک زندگی طبیعی شد. کتابی که ممکن است قلب را فشرده کند و اشک را به چشم آورد.
به هر حال، در انتظار یک زندگی طبیعی کتابی است که می تواند انتخاب خوبی برای خواندن کتاب در یک روز بارانی ، همراه با یک لیوان چای و بیسکویت باشد.

پ.ن: دلیل اینکه من توی بهخوان بهش امتیاز ۲ دادم برای این بود که این کتاب از نمونه های مشابه خودش مثل: شگفتی، آسمان سرخ در سپیده دم، یک تکه زمین کوچک ، ماهی بالای درخت و .... ضعیف  تر بود. هم از لحاظ شخصیت پردازی، هم از لحاظ روند داستان و پایان بندی و..... بنابراین ۲ واقعا امتیاز معقولانه ای به این کتابه.😊


      

        برای لمونی اسنیکت عزیزم که در پایان آبشار یخ زده، دهمین کتاب از مجموعه ی بچه های بدشانس نوشت:« هیچ کس در این دنیا جاودان نخواهد زیست ، مردگان را بازگشتی نیست و برای رود خسته نیز فرجامی جز آغوش گرم دریا نیست.»
کتاب غبرستان حیوانات خانگی اولین کتابی از استیون کینگه که خوندم. خب قطعا نثر و داستان کتاب چون نآشنا و جدیده واسم، اونقدر که باید ازش لذت نبردم.
مثل اولین باری که تو رستوران خواهرم بیف استرانگانف سفارش داد و من بعد از اینکه فهمیدم یکی از مواد تشکیل دهنده ش خامه س گفتم:« عیییی ، چجوری میخوای غذایی رو بخوری که تو خامه داغ یه دور تاب خورده؟» اما بعد از سر کنجکاوی یه قاشق ازش خوردم و در حالی که قیافه م از نفرت پیچ و تاب می خورد و به زور قورتش می دادم ، نرسیده به انتهای مری به این نتیجه رسیدم که خب حالا همچین بدم نبود.( شاید مثال خوبی نباشه اما دقیقاااا حس من نسبت به استیون کینگِ لعنتی موقع خوندن غبرستونِ لعنتی بود.)
اما، اماااااااا من واقعا نمیتونم منکر قلم و توصیفات فوق العاده استیون کینگ بشم! جوری من و تو روزمرگی های زندگی لوئیس و ریچل فرو برد که گاهی حس می کردم لوئیس وقتی برای آخرین بار به غبرستان حیوانات خانگی رفت یا ریچل وقتی ناامیدانه دنبال لوئیس می گشت بهم خیره شده بودن.(دقیقا مثل همون وقتی که پرده ی سینما کنار می‌ره و اون کاراکترهای نسبتاً روانی بهت خیره میشن و تو فکر می کنی که واقعاً دارن نگاهت میکنن.)
مرگ مثل یه جریان آرام و سیال در طول این کتاب جریان داشت، اما گاهی اوقات تو مراسمات خاک سپاری یا درون مرداب کوچک خدا عجیب خودش رو نشون می داد جوری که سنگینی حضورش رو من مخاطب روی شونه هام احساس می کردم. الان که دارم راجب این کتاب یادداشت می نویسم می فهمم وقتایی که از روند کند کتاب غر میزدم(به نظرم روند کتاب بسیار کنده حقیقتا😐) و می بستمش در حقیقت ترسیده بودم. بله. ترسیده بودم. اما این ترس با همه ی ترس هایی که در کتاب یا فیلم های معمول ژانر وحشت هست، فرق داشت. عجیب، زیرپوستی و مرموز بود.
کینگ بهم نشون داد که ممکنه هیولای زندگیت خودت باشی، اونم وقتی که در نرمال ترین حالت ممکنی. یه اتفاق میفته و تو بووووم. خودت میزنی و باقی مونده ی اون چیزهایی که واست مونده رو نابود می کنی. پس چیزی که باید ازش بترسی غبرستان حیوانات خانگی نیس، خودتی!!!
پایان کتاب هم نمی گم تکان دهنده ولی مناسب ترین پایان ممکن بود.
به نظرتون خیلی عجیبه که اول میخواستم به این کتاب دو نیم یا در بهترین حالت سه بدم ولی الان نمره م بهش چهاره؟
پس بذارید از فلاسک ، چاییم رو داخل لیوان بریزم و بگم به سلامتی استیون کینگ لعنتی بابت این حس جدید و مزخرفِ خوبی که بعد از خوندن کتابش بهم دست داد:)
      

        خواندن ویرانگر شاهان سخت است و صحبت کردن راجب آن سخت تر.
شاید کمتر کتابی در ژانر فانتزی خوانده ام که به اندازه ی ویرانگر شاهان این چنین تاریک و بی رحمانه باشد. اگر چه در کتاب های دیگر هم می توان این تاریکی و بی رحمی را یافت اما آنچه را در ویرانگر خواندم بگذارید بگویم چند پله ای بالاتر بود. فی المثل: در لاک لامورا، جنگ تریاک و طریق شاهان و غیره و غیره با وجود فضای بی رحمانه ای که دارند می توان کورسویی از  نور ، مفاهیم انسانی ، امید و... یافت. اما ویرانگر شاهان؟ مطلقا. هیچ چیز. روابط شخصیت ها با یکدیگر صرفا بر پایه ای از دروغ و نیرنگ استوار است.
شخصیت اصلی ( کیهرین) همان قدر که در ابتدای داستان سردرگم و بی هدف است در اواسط و انتهای کتاب با وجود برملا شدن رازهای زندگیش  همچنان سردرگم و بی هدف می ماند. نه راهی را دنبال می کند، نه تغییری در دیدگاه و افکار وی رخ می دهد و نه حتی مبارزه می کند. شخصیتی راکد و منفعل. 
دنیاپردازی کتاب با وجود پیچیدگی زیاد و خلاقیت هم خالی از ایراد نیست! نداشتن دشمن مشخص ،مبهم بودن نیروهای دخیل در ایجاد این دنیا، قائل شدن نیرویی بی حد و مرز و شکست ناپذیر برای شخصیت اصلی از جمله ایرادات دیگر این دنیاپردازی است. اما از حق نگذریم نحوه ی روایت نویسنده از داستان خود، توصیفات زیبا و مبارزات مهیج از جمله نقاط قوت این کتاب بود.
نقاط مثبت این فانتزی عجیب و سردرگم باعث می شود که ادامه ی این مجموعه را  بخوانم اما قطعا جزو کتاب هایی نیست که بخواهم  آن را  به دیگران پیشنهاد دهم:)
      

        بعضی از کتاب ها شخصیت پردازی قوی دارن بعضی های دیگه دنیاپردازی قوی. به قدری قوی که موقع خوندنشون ممکنه گاهی اوقات روند کند داستان رو فراموش کنید و مجذوب دنیاپردازی و‌ سیر تکاملی یا حتی سقوط شخصیت ها بشید. اما مرد محروز مجموعه ای از تمام این ها بود .ترکیبی دلنشین از یه دنیاپردازی خوب، شخصیت پردازی بهتر و روندی جذاب و هیجان انگیز.
با اینکه جلد اول رو دوست داشتم و انصافا هم داستان قوی داشت اما احساس می کنم صرفا مقدمه ی داستان اصلی مجموعه بود. سوالاتی که در فصل پایانی کتاب نویسنده در ذهن مخاطب ایجاد می کنه پایه و اساسی خواهد بود برای خوندن جلد های بعدی.
دنیاپردازی کتاب از نظرم جالب بود. استفاده منطقی و معقول نویسنده از جادو، شیاطین و... باعث ارتباط بیشتر من با دنیاپردازی شد. چیزی که این کتاب رو برای من متمایز می کرد با بقیه ی آثار  فانتزی حضور مردم و جامعه در اتفاقات کلیدی و تاثیر گذار در  داستان بود. مثلا: نمیدونم شما هم این مسئله رو در یه سری از  کتاب های فانتزی دیدید یا نه که مردم نقش هویج رو ایفا می کنن و تاثیری در روند داستان ندارند، تمرکز روی شخصیت های اصلی هست که مثل قهرمان ظاهر میشن و بار همه ی کمی و کاستی ها رو به دوش می کشن و موفق میشن!://
یه معرفی در مورد این کتاب دیدم که می گفت:« این کتاب فضای خاورمیانه ای داره.» خب باید بگم بله ولی نه همه ی قسمت های اون. مثلا یه شهر(یا منطقه) در این کتاب هست به اسم کرازیا که وقتی توصیفات مربوط به این منطقه و مردم اون رو می خونید به شدت به شدددتتتت وایب کشورهای عربی رو داره. یعنی زن ها حجاب دارن ، اون جایی که زندگی می کنن بیابونه، در ساختمون های گنبد دار زندگی میکنن و... با اینکه اتفاقات مهم و تعیین کننده ای از داستان هم در اون منطقه اتفاق می افته با این حال کتاب تماما فضای خاورمیانه ای نداره.
مورد دیگه ای که تو این کتاب دوست داشتم( ولی خب این مورد سلیقه ایه ) تعادل مناسب بین توصیفات و دیالوگ ها بود. راستش من همیشه از اینکه چندین صفحه متوالی و پر از توصیفات و بدون دیالوگ رو بخونم خسته میشم . اما این کتاب از این لحاظ خیلی خوب بود. لا به لای توصیفات و دنیاپردازی شاهد دیالوگ های جالبی بین کاراکترها بودم که در حال صحبت با هم دیگه همزمان خط داستانی هم پیش می رفت. ( اگه بگم سهم قابل توجهی از علاقه م به این کتاب به این خاطره دروغ نگفتم!😅)
اون یه امتیاز هم که کم کردم به خاطر حفره های موجود در دنیا پردازی کتاب و رابطه بین دو تا شخصیت بود که در اواخر کتاب خیلی بی منطق و یهویی بوجود اومد و کلی زد توی ذوق من:(( 
پ.ن: در کل کتاب خوبی بود و از خوندنش لذت بردم و بی صبرانه منتظر جلد دومم.(امیدوارم امروز از پست بیاد 🥺💔)

      

        شما تجربه ی استفاده از بولت ژورنال رو دارید؟ اگه بله، می تونید لطفاً نظرتون رو واسم بنویسید. دوست دارم بدونم برای شما کارایی داشته یا خیر؟
شاید اولین کتابی باشه که می خونم و نمیدونم  باید چند امتیاز بهش بدم؟
چیزی که متوجه شدم اینه که آدم های که این کتاب رو خوندن به دو دسته تقسیم شدند:۱. عده ای که به کتاب امتیاز کامل دادن و ازش راضی بودن ، از مطالب کتاب استفاده کردند و به نظرشون فوق العاده مفید بوده.
۲. دسته ی دوم اون هایی هستن که معتقدن مطالب کتاب رو از قبل می دونستن و واسشون کارایی لازم رو نداشته و خوندن یا نخوندنش واسشون فرقی نداره.
اما برای من ، این کتاب جزو اولین کتاب هاییه که تو حوزه ی برنامه ریزی و توسعه ی فردی میخونم. و برای منی که اولین تجربه م از کتاب هایی این چنینیه روون و راحت خون بود . دوستش داشتم و لذت بردم و من و به این سبک از برنامه ریزی ترغیب کرد.
ولی اون چه که اهمیت داره و تو کتاب هم بارها بهش اشاره شده ردیابی و ارزیابی مداومه.
احتمالا این ریویو رو زمانی ویرایش کنم.باید ببینمم تا چه حدی از مطالب کتاب رو  می تونم در زندگیم استفاده کنم؟ تا چه حدی به دردم می خوره و...
اون وقته که احساس می کنم نظرم خیلی واقع بینانه تر خواهد بود.
      

        با نهایت احترامم به علاقه مندان سیاه قلب چنین می نویسم:« عنوانی زیبا، طرح جلدی جذاب و نویسنده ای پر آوازه.
همین موارد برای انتخاب کتابی که قبل از خواندنش فکر می کنی از به یاد ماندنی ترین و شیرین ترین تجربه های کتابخوانی ات خواهد شد، کافی است. کتاب را می گشایی و فصل به فصل می خوانی ، پیش می روی و ناامید و ناامیدتر می شوی. پیش نرفتن داستان و توصیفات طولانی خسته ات می کند  خواندن هر کلمه مانند تک آهنگی ناامید کننده از ویلونی  که سیم هایش از جا در رفته و هر نت زجرآورش روی روحت خراش می اندازد می ماند. هر فصل با انبوهی از توصیفات بلااستفاده ای پر شده که نه کمکی به پیشبرد داستان و نه شخصیت پردازی می کنند.‌ شخصیت پردازی کاراکتر اصلی داستان شبیه به شلغمی پلاسیده است که در گوشه ای از یک مزرعه افتاده و بدون و نبودن آن فرقی در هشتاد درصد داستانمان ندارد. بقیه کاراکترها هم از این قاعده مستثنی نیستند البته اگر بخواهیم جانب انصاف را رعایت کنیم کاراکتر باستا و گردانگشت و‌ فنوگلیو پردازش خوبی داشتند و کاپریکورن هم به عنوان شرور داستان بد نبود. بخش مربوط به دنیاپردازی داستان هم، افتضاحی ناامید کننده بیش نبود. فرض کنید کتاب فانتزی سیاه قلب را با این بهانه برمی دارید تا در دنیای آن گم شوید و با تنها چیزی که مواجه می شوید  دهکده ای کثیف و مخروبه و اشاراتی به دنیایی نامعلوم و موجوداتی است که تنها در صفحات آخر کتاب پیدای شان می شود. شاید اگر داستان در صفحات کمتری خلاصه می شد می توانست تجربه ای خوب و نویدی بهتر برای ورود به دنیایی خارق العاده باشد اما افسون و صد افسون.»
      

        افسون خارها به یکی از بهترین و قشنگ ترین کتاب هایی که سال ۱۴۰۳ خوندم تبدیل شد.
آدم در طول زندگیش کتاب های زیادی می خونه که ممکنه تعداد قابل توجهی از اونا کتاب های خیلی خوبی باشن ولی در این بین کتاب های خیلی کمی وجود دارن که موقع خوندن عاشقشون بشی و احساسات خودت رو بین صفحات کتاب جا بذاری، کتاب هایی که بعد از خوندنشون به خودت بیای و ببینی تو قفسه ی کتاب قلبت تا زمانی که زنده ای و نفس می کشی موندگار شدن و افسون خارها یکی از اون معدود کتاب هاست.💕
این کتاب به دل من عجیب نشست و جا داره تشکر کنم از الهه ی عزیزم که هیچ وقت از قرض دادن کتاب های خوبش به من دریغ نکرده، لاو یو بهت بی شمار.😄
خب وقتشه عینک احساسات رو بردارم و با عینک عقلم در مورد کتاب حرف بزنم. اولین نکته ای که باید بهش توجه کنید اینه که این یه کتاب فانتزی تک جلدیه و نوشتن یه کتاب تک جلدی عالی اونم تو ژانر فانتزی رو من با شاخ غول شکستن یکی می‌دونم:) چون نویسنده وقت زیادی برای دنیاپردازی، شخصیت پردازی و چینش پلات ها و روند داستان و.... نداره. و به اصطلاح قال قضیه ی همه چی رو باید توی یه جلد بِکَنه، پس لطفاً با این دید برید سراغش:)
۱.در صفحات ابتدایی کتاب نویسنده ما رو با دنیایی رو به رو می کنه که ممکنه برای هر خوره ی کتابی جذاب باشه. دنیایی که در اون کتابخونه ها و کتاب ها ، خاص و منحصر به فردن و تمرکز اصلی کتاب حول محور این دنیاپردازیه. تا به خودم اومدم و عاشق این دنیا شدم نویسنده گفت :« خب بسه دیگه این یه کتاب تک جلدیه باید به مباحث دیگه هم بپردازم.» ممکنه همچین چیزی توی ذوق بزنه، مثلا بگین وای نه تو رو خدا دنیای کتاب رو بیشتر باز کن بیشتر توصیفش کن این خیلی کمه.💔
۲. وقتی کتاب رو می خونین فضای کتاب تا حدودی ما رو به یاد قرن هیجده انگلستان میندازه. تازه علم در کنار جادو پا گرفته(اون جایی که اشکرافت راجب اختراع ماشین بخار صحبت می‌کنه) زن ها لباس های پف و توردار می پوشن،کالسکه سواری میکنن، معماری خونه ها و ...  که خب من به شخصه این فضا رو دوست دارم:) 
۳. روند داستان از همون اوایل کتاب خیلی تنده(برای من که خیلی تند بود اما یه سری از دوستان تو کامنت ها گفتن اوایل کتاب حوصله شون رو سر می بره). طوری که من می گفتم راجرسون(نویسنده) یه ذره آروم تر دختر چه خبره وایسا اتفاق قبلی رو هضم کنم! مسئله بعدی راجب پلات هاست. داستان پلات های زیادی نداره اما همون ها هم خوب و قابل قبول ساخته و پرداخته شدن:)
۴.شخصیت پردازی رو من دوست داشتم. بعضی از شخصیت های خلق شده توسط نویسنده مخصوصا سیلاس و الیزابت روی قلبم جا دارن اما این وسط نکته ای وجود داره و اون اینه:سنگ بنای شخصیت ها خیلی خوبه. خیلی عالی پی ریزی شده اما وقت کافی برای پردازشون وجود نداشته نه اینکه خوب نباشن نهههههه حرف من اینه که می تونستن فوق العاده باشن! همین اتفاق برای رومنس کتاب هم صدق می کنه.
پ.ن: همه ی اینا رو گفتم ولی در کل این کتاب رو به کسانی که ژانر فانتزی رو دوست دارن ولی از کتاب های فانتزی های طولانی و چند جلدی، روند های کند و.... خوششون نمیاد به شدت پیشنهاد میکنم چون به عنوان یه فانتزی تک جلدی معرکه ست.
      

        بالاخره یه کتاب مظلوم و اندرریتد دیگه هم تموم شد. کتابی که شاید تو زمان خودش خیلی دوستش داشتن و الان به فراموشی سپرده شده.(همیشه نسبت به این کتاب ها یه دلسوزی خاصی داشتم. احساس می‌کنم که زندن و حسرت دوران گذشته شون رو می خورن و منتظرن که کسی دوباره بخوندشون.)
خب بریم سراغ کتاب.
داستان خیلی ساده و روونی داشت که منو به شدت یاد فیلم های کمپانی مارول می نداخت. پسری با قدرت های فراطبیعی ( تو این کتاب برقراری ارتباط با کلاغ ها) که منزوی و فقیره فکر نمی‌کنه که قدرت داره تا اینکه یهو وسط یه ماجرای تبهکارانه طوری میفته و قدرت هاشو کشف می‌کنه و بلاه بلاه بلاه.
صاف و صادقانه بخوام بگم داستان حرف خاصی برای گفتن نداره اما به شدت سرگرم کننده و راحت خوانه. برای من اینجوری بود که انگار داشتم کمیک می خوندم.
شخصیت پردازی کاراکتر ها ساده و کاراکتر اصلی و نقش مکملش در بهترین حالت متوسطن اما احساس میکنم تو جلد های بعد عمق بیشتری پیدا می کنن و اگه با انتظار نه چندان بالایی سراغش برید ممکنه سرگرم کننده یا حتی جالب باشه براتون:)
و همین. 
شما اگه این کتاب و خوندین نظرتون راجبش چیه؟
      

        این کتاب اولین تجربه ی من در رابطه با تدریس و مدیریت کلاسه. و باید بگم برای اولین تجربه خیلی خوب بود. انگار نویسنده با یه فنجون قهوه نشسته کنارم و خیلی ساده، واضح و خودمونی داره بهم میگه:« دختر به نظر من اگه تو کلاست این کارها رو انجام بدی بهتره.» متنش خیلی خوش خوانه و  راهکار های که ارائه میده برای معلم های تازه کار به نظرم مفیده.هر چند یه سری از راهکار ها رو نمیشه توی سیستم آموزشی ایران اجرا کرد چون بالاخره نویسنده این پیشنهادات رو متناسب با سیستم آموزشی آمریکا نوشته. اما به نظرم بیشتر راهکار ها قابل استفاده و اجرا برای هرجا و هر کلاسی هستن.
من که لذت بردم ؛)))

      

        داستانی که در ابتدا کنجکاو ، در ادامه زجرکش و در انتها میخکوبت می‌کنه.
کتاب در موردی دختری به اسم مدلین مارو هست که دچار یه سری مشکلات خانوادگیه و تنها پناهگاهش مهمانسرایی عجیب و غریبیه که هر تابستون به اونجا می‌ره و متعلق به دایی شه‌. 
داستان در ابتدا پردازش خوبی داشت و‌ به من دلیل خوبی برای خوندن ادامه ی داستان می‌داد اما رفته رفته همه چی خیلی کشدار و کسل کننده شد. به حدی که برای ادامه دادن و تموم کردن کتاب لحظه شماری می کردم و زجر می کشیدم.چرا که داستان بیشتر شبیه دفتر خاطرات مدلین و جایی برای خالی کردن احساساتش بود تا داستان مهمانسرای آمفلوس و اتفاقات عجیب و غریبش و...
تقریباً با هیچ کاراکتری ارتباط برقرار نکردم. شخصیت پردازی کتاب منحصرا روی کاراکتر مدلین متمرکز بود و بقیه هیچی! شلغم بودن.اَه. کلا دو سه تا اتفاق هیجان انگیز بیشتر نداشت که نویسنده با زیاده گویی خراب شون کرد. فاصله ی بین دیالوگ ها به قدری با توضیحات الکی پر شده بود که یه جاهایی یادم می رفت اینا اصلا دارن در مورد چی چی صحبت می کنن! این دو ستاره رو هم به خاطر دنیاپردازی کتاب( که خب زیاد نویسنده بهش نپرداخته بود.) و پنجاه صفحه آخر کتاب میدم که نسبتا بد نبود. پلات آخر داستان خوب بود. حقیقت ش من تا قبل خوندن پنجاه صفحه آخر داستان می گفتم اصلا اینکه بیام جلد دوم این کتاب رو بگیرم منتفیه اما بعد از خوندن پنجاه صفحه آخر خیلی دو دلم و در نهایت به خودم گفتم آش کشک خالته نخوری پاته بخوری هم پاته.
اما برای کسی که این کتاب رو نخونده اصلا پیشنهادش نمی کنم.😊✨
      

        برای میرابلای مهربان، آرسینوئه ی شجاع و کاترین.
و برای همه ی کسانی که جنگیدند و تسلیم ناپذیر بودند، حتی در برابر سرنوشت مقدر شده شان.✨
چجوری ازتون خداحافظی کنم؟
مدت زیادی با من بودید.بخشی از وقت و زندگیم شدید. چجوری دلتنگتون نشم و تنها بذارم دنیایی رو که گنگه واسم و جواب یه سری از سوالاتمو هرگز نداد؟
چجوری مهربونی میرابلا رو فراموش کنم اونم در حالی که دنیا پر از آدمای نامهربونه؟ و همینطور آرسینوئه ی عزیزم،از همون جلد اول دوستت داشتم مورد علاقه م بودی و کاترین. تو کوچیک ترین و مظلوم ترین این داستان بودی.ببخشید که یه سری از کارهات باعث شدن ازت متنفر بشم ولی در نهایت درست ترین و بهترین تصمیمی رو گرفتی که می تونستی بگیری.
ای کاش شرایط جور دیگه ای بود و فنبرن عین این دنیا ظالم نبود.💔🥀
می‌خوام بدونید ممکنه در نهایت خاطره ای مبهم بشید و داستانتون بره جزو قفسه های خونده شده ها و شاید دیگه هرگز نتونم دوباره بخونمتون ولی همیشه توی قلب من جا دارید و قلب آدم اونقدر بزرگه که جا برای همه چیز و همه کس هست. حتی قهرمان ها ، آدم ها و دنیاهایی که هرگز وجود نداشتن❤️‍🩹✨
خب بیایید بگذریم دیگه. متن بالا شامل احساسات من بلافاصله بعد از تموم شدن مجموعه بودند و الان بهتره بریم سراغ نظر کلی م راجب این مجموعه. 
 ۱.اولین نکته ای که باید در نظر بگیرید اینه که این مجموعه به شدت تاکید می کنم به شدت سلیقه ایه. اینو میگم چون قبلش نظرات بقیه کاربرها رو خوندم. ممکنه که بخونید و مثل من دوستش داشته باشید این امکان هم وجود داره خوشتون نیاد.
۲. شخصیت پردازی: ببینید من از شخصیت پردازی ملکه ها خیلی خوشم اومد. اینطوری بود که هر فصل در مورد یکی از ملکه ها بود و به خوبی من رو با حالات، رفتارها، اخلاقشون و... آشنا کرد. (حالا این وسط ممکنه هر کدوم از شما موقع خوندن کتاب از یکی از ملکه ها خوشتون بیاد و قسمت های مرتبط با ملکه مذکور رو با دقت بیشتری دنبال کنید.) طوری که بعد ها تصمیم هایی که کاراکتر ها می گرفتن یا کارهایی که انجام می دادن برای من قابل درک بودن.شخصبت پردازی  کاراکتر های فرعی هم تا حدودی خوب بودن، البته تا حدودی.
۲.رومنس : من رومنسش رو دوست داشتم.ینی دلمو نزد . رومنس کتاب آروم آروم و در بستر روایت داستان شکل می گیره و از این به اصطلاح عاشق شدن های در یک نگاه نیست:)
۳. روند داستان: روند داستان این جوری بود برام که انگار هم آرومه و هم نیست. بخش قابل توجهی از اون توصیف هایی بودن که می شد کمتر باشه و در عوض نویسنده به موارد مهم تر و قابل توجه تری اشاره کنه. برای مثال: یه قسمت از کتاب مربوط به جنگ و حمله به یکی از شهرهای جزیره ی فنبرنه ، این قسمت رو اینقدر نویسنده سرسری و غیر قابل باور و خشک نوشته بود که من اصلا نتونستم ارتباط برقرار کنم. از جمله موارد دیگه میتونم به فصل مربوط به میدان نبرد یا به اصطلاح نبرد ملکه ها اشاره کنم که نویسنده می تونست خیلی بهتر و با جزییات بیشتری این قسمت رو در بیاره چون بخش مهم و قابل توجهی در کتاب محسوب میشه و قس علی هذا. اگه بخوام دقیق بشم این موارد خیلی تو کتاب هست ولی حس می کنم ذکر همین دو مورد کافیه.
۳.دنیا پردازی: دنیا پردازی کتاب محدود میشه به توصیف قدرت ها و موهبت های افراد جزیره با چاشنی توصیفاتی از گذشته ی جزیره که بسیار گنگ و مبهم بودن و حاوی مقدار بسیار کمی توضیح در مورد مردم جزیره و عقاید و آداب و رسوم شون. در حین خوندن کتاب دنیاپردازی خیلی تو ذوقم خورد ولی همون طور که پیش می رفت و بیشتر به دنیا پردازی فکر می کردم اون قدر ها هم زمخت و زشت نبود. مثلا: یکی از نقدهایی که راجب کتاب می خوندم این بود که چرا مردم فنبرن یهویی و بدون هیچ دلیلی قیام کردن؟ سوال بسیار منطقی هست اگه بخوایم به صورت کلی به کتاب نگاه کنیم. اما اگه دقیق بشیم جواب سوال هامونو می گیریم. مثلا در جواب این سوال من میتونم به قسمت های از کتاب اشاره کنم از زبان شخصیت های مثل گیلبرت لرمانت. اون قسمت که میگه: شما صدها ساله که موهبت پیشگویی رو نادیده گرفتین و در اثر همین بی توجهی این موهبت ضعیف شده و حالا که بهش نیاز دارین انتظار دارید که سریع برگرده؟ یا قسمت های مرتبط به جنگجوهای شهر باستین که عملا به ناراضی بودن و بی توجهی حکومت مرکزی به این شهر اشاره می‌کنه. پس میتونم بگم مردم از سلطنت چندین و چند ساله ی تسلط آرون های مسموم کننده  و بی توجهی به مردم و موهبت های دیگه باعث خشم اون ها شده بود که در نهایت با یه جرقه به جنگ ختم شد.  چیز دیگه ای که بخوام بهش اشاره کنم فمنیستی هست که نویسنده زیر پوستی و در عین حال گل درشت تو داستان گنجونده. من عملا تو داستان خیلی کم یه مرد مستقل فنبرنی می دیدم که تاثیرگذار باشه و دوش به دوش زنان بجنگه و نقشی ایفا کنه به جز یکی دو مورد. 
۴. پلات های داستان: پلات های داستان چندان زیاد نبودن ولی همون پلات ها به خوبی ساخته و پرداخته شده بودن. من که دوست داشتم غافل‌گیری های نویسنده رو. جوری بودن که تو پایان هر جلد می خواستی جلد بعدی رو فورا شروع کنی.
در کل با وجود همه ی نقاط ضعفی که داشت من مجموعه ی سه تاج رو دوست داشتم. واقعا دوستش داشتم و ازش لذت بردم. 
شما چی؟ فکر می کنید اگه یه روزی بخوایین این مجموعه رو بخونین ازش لذت می برین و دوستش دارین یا نه؟
      

        فاصله ی خوندن جلد دوم و سوم سه تاج شوم به قدری زیاد بود که فکر می کردم نیاز دارم که از اول این مجموعه رو بخونم.‌ اما وقتی شروع به خوندن کردم فهمیدم که تا حد زیادی اتفاقات و ماجراهای ماقبل جلد سوم رو یادمه و نیازی به دوباره خونی نیست:)
جلد سوم برخلاف جلد دوم روند آروم تر و ملایم تری داشت و نویسنده اتفاقات و پلات های مختلف رو کم کم و با حوصله پیش می برد.تا حدی که من یه جاهایی واقعا حوصله م سر می رفت و می گفتم :« تو رو خدا، خواهش می‌کنم برو سر اصل مطلب.»😭
مثلا : قسمت های که در مورد جولز میلون بود به نظرم بیخودی کش پیدا کرده بود و برای من نقش پارازیت رو ایفا می کردن اون قدر که دوست داشتم سریع اون قسمت ها رو بخونم و برسم به قسمت های مربوط به میرابلا، آرسینوئه و کاترین.
این جلد برخلاف دو جلد قبل فلش بک هایی به گذشته ی جزیره ی فنبرن و تاریخچه ی عجیب و رازآلودش داشتن که جالب و جذاب بود. فقط تنها عیب و ایرادی که داشت این بود که خیلی کم و سرسری بهش پرداخته شده بود و شخصیت هایی مثل دفنی و ایلیان پتانسیل این رو داشتن که عمیق تر و با جزئیات بیشتری بهشون پرداخته بشه.( می‌تونستن بیشتر تو داستان حضور داشته باشن بیشتر از جولز حداقل که روی تک تک نورون های عصبی م راه می رفت.😑😂)
دنیاپردازی، پلات تویست ها، هیجان و... کلا توی این جلد کمتر از دو جلد قبلی بودن و نویسنده می تونست در صفحات کمتری کتاب رو بنویسه. مثلا قسمت های مربوط به جولز میلون دو صفحه باشن.😁( من اصلا کاراکتر جولز میلون رو دوست ندارم و به نظرم دو صفحه هم زیاده واسش 😂 پس این باعث میشه که بخوام راجبش غر بزنم.)
فعلا نظری راجب کل مجموعه نمی دم تا جلد چهارم و بخونم و بعد یه جمع بندی کلی می کنم.

      

        رازهای جزیره [دنیا] تا ابد راز نمی مانند و بهای چیزی که میخواهی بسیار گران تر از چیزی است که از دست می دهی.
وقتی این مجموعه رو میخونم این جملات ناخودآگاه توی ذهنم نقش می بندن و این مجموعه برای من به نحو کامل و جامع این [جملات] رو جا انداخت.
جلد دوم از نظرم به خوبی جلد اول بود همراه با چند تفاوت.
اول اینکه داستان با گذر از شخصیت پردازی و دنیاسازی وارد اصل مطلب
(مبارزه خواهرها برای بدست آوردن سلطنت )می شد، بنابراین؛ ضرباهنگ اتفاقات و خلق پلات تویست های پی در پی، هیجان در این جلد بیشتر و  دنیاپردازی قائدتا کمتر بود. 
چیزی که از این مجموعه دوست دارم پردازش مناسب سه شخصیت اصلی [ملکه ها] ست که در جلد دوم هم ادامه داره . مثل اینکه نویسنده اومده بهم میگه:« ببین دختر جون من مجموعه ای از ویژگی ها و خصلت ها ‌و اتفاقاتی که برای هر کدوم از این شخصیت اصلی ها میفته رو بهت میگم [ ترجیحا بدون داوری کردن و غرض ورزی] اینکه تو از کدوم یکیشون خوشت میاد به عهده ی خودته. این تویی و انتخاب شخصیت مورد علاقه ت:)
هیچ کدوم از شخصیت اصلی ها خوب به میزان بالا، بد میزان پایین یا بالعکس نیستن. هر کدوم از اون ها انتخاب ها و تصمیم هایی می گیرن و با توجه به اون مسیر زندگی متفاوتی رو انتخاب میکنن. شاید با آوردن یه مثال بهتر متوجه بشین. (مثلا من وقتی مجموعه استورم لایت رو میخوندم شخصیت کالادین برام تداعی کننده جوانمردی و فداکاری و...بود در عین اینکه اشتباهات خودش رو هم داشت. کالادین برای قهرمان بودن ساخته شده بود.) اما سه شخصیت اصلی این کتاب ( میرابلا، آرسینوئه،کاترین) برای قهرمان بودن و نجات دادن ساخته نشدن. مسیر زندگی اون ها به صورتی بوده که مجبور به تصمیم گیری ها و انتخاب هایی شدن و حالا باید با پیامد های اون رو به رو بشن.( خیلی به این نکته کمتر توجه شده بود تو ریویو هایی که از این کتاب خوندم.)
نکته ای دیگه ای که از این مجموعه دوست دارم پایان بندی هر کتابه. تقریباً چند سالی میشه که دیگه داستان هایی با پایان و آنها با خوبی و خوشی سال های زیادی زندگی کردن من و جذب نمی کنه و خب از این لحاظ خدا رو شکر کتاب خوبه واسم😅❤️
در کل من جلد دوم رو به اندازه جلد اول دوست داشتم و ازش لذت بردم و حس می‌کنم این مجموعه پتانسیل این و داره که تبدیل بشه به مجموعه‌ی مورد علاقه م:)))
پ.ن: این کتاب و خوندین ؟ اگه خوندین نظر شما راجبش چیه؟