بریده‌های کتاب آتش، بدون دود: هرگز آرام نخواهی گرفت هر سرانجام، سرآغازی ست (کتاب های ششم و هفتم)

محبوب من مارال! آه اگر این گریستن ،نبود این اشک ریختن ،زارزدن، سراسر گونه ها را به غم بارِش قطره ها سپردن ،نبود حالیا سالیان سال بود که اثری از انسان برجای نمانده بود و انسان ،گرگ هاری شده بود ،دَدی خونخواره یی وحشی مستبدی، و انسان بازگشته بود به عصر توحّش ،نخستین عصر عقرب، عصر خشکسالی روح.

امید بستن به این‌که روزی، غرب، حقیقتا و صمیمانه از آزادی دفاع کند و یا دردهای ما را بفهمد، احمقانه‌ترین امید زندگی ماست.

پاسبان های عصر پهلوی به این دلیل پاسبان نشده بودند که پاسبانی هم، در آن عهد، شغلی بود، بَل به این دلیل پاسبان شده بودند که هیچ شغلی نیافته بودند. جنس پاسبان ها، معمولا ، از نوعی سنگ بود امّا نه خارا.

گمان می‌برم که اگر خداوند، صدهزار گونه خنده می‌آفرید امّا رسم اشک‌ریختن را نمی‌آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن را هم نمی‌آورد. گریه، چه نعمتی‌ست واقعاً _ برای آن‌کس که قلبی دارد‌.

مارال بجنگ! التماس میکنم بجنگ! جنگیدن علیه ستمکاران جهان، تنها حق معتبری است که برای انسان عصر ما باقی مانده است. زیستن در آزادی، حق انسان است؛ اما ستمکاران این حق را از انسان گرفته اند. زیستن به شادمانی، حق انسان است؛ اما این حق را نیز گرفته اند. زیستن در رفاه، حق انسان است؛ اما این حق را نیز گرفته اند. نفسی به آسودگی کشیدن، قدمی به آسودگی برداشتن، آوازی به آسودگی خواندن، قلب و روح را به آسودگی از حس امید به آینده پر کردن... جان پناهی خوب داشتن، جامه‌یی خوب، جرعه‌یی آب خنک، تکه نانی گرم، کتابی، سازی، سوزی و عشقی داشتن، همگی حق انسان است که این حق را ستمکاران گرفته ‌اند. و حال مارال نازنین من! جنگیدن علیه ستمکاران سراسر جهان، تنها حقی است که برای انسان عصر ما باقی مانده است... پس بخاطر حفظ و حراست از تنها حقی که برای انسان مانده، مارال من بجنگ! التماس میکنم بجنگ!

ایرانیِ باسوادِ ناتوان از تولید و خلق و ساخت، جنون «من» دارد بی‌آن‌که اقدامی هم برای پرورش این «من» بکند.

...تو، زمانی که به مردم، «چرا» را بیاموزی، آن‌ها خود به خود درگیر می‌شوند. هرکس که چرایی دارد، سر به دنبال «چگونه»ی این «چرا» خواهد گذاشت. بدون «چرا» هرگز به چگونه نمی‌رسی.

زندگی، عجب ساده است و عجب پیچیده! و این فقط مربوط به انسان است که زندگی را چطور می‌سازد و به زندگی چطور نگاه می‌کند. زندگی، بدون انسان، مثل دریایی‌ست که در اعماقِ آن، بر سطح آن، بر فراز آن و در سراسر سواحلش هیچ موجود زنده‌یی وجود نداشته باشد. زندگی را انسان زندگی می‌کند، و پیچیده، و ساده، و غمبار، و شادمانه، و فرونشسته در گودالِ یأس، و سرشار از امید.

گمان می‌برم که اگر خداوند، صدهزار گونه خنده می‌آفرید اما رسم اشک ریختن را نمی آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن را هم نمی‌آورد.

سکوت .سکوت. سکوت قناری در خواب .سکوت پروانه روی گل.سکوت باز شدن یک غنچه. 🌿

سردار آمان جان آبایی گفته بود: هر کس که زیر سلطه ی کوتاه مدت احساسات کار می کند، ما را گرفتار دردسرهای دراز مدت می کند.

گریه چه نعمتی ست واقعاً! گمان می برم که اگر خداوند، صد هزار گونه خنده می آفرید اما رسم اشک ریختن را نمی آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن راهم نمی آورد. گریه، چه نعمتی ست واقعاً_ برای آن کس که قلبی دارد.