بریده‌های کتاب آتش، بدون دود: هرگز آرام نخواهی گرفت هر سرانجام، سرآغازی ست (کتاب های ششم و هفتم)

سردار آمان جان آبایی گفته بود: هر کس که زیر سلطه ی کوتاه مدت احساسات کار می کند، ما را گرفتار دردسرهای دراز مدت می کند.

گریه چه نعمتی ست واقعاً! گمان می برم که اگر خداوند، صد هزار گونه خنده می آفرید اما رسم اشک ریختن را نمی آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن راهم نمی آورد. گریه، چه نعمتی ست واقعاً_ برای آن کس که قلبی دارد.

بی اشک، محبوب من مارال! آسمان آسمان نیست،مهتاب مهتاب، روح روح؛ و گلِ احساس، بی قطره های شبنم غم، تمامی طراوتش را از دست می‌داد، و به ورقِ مقوای خاکستری مبدل می‌شد.

عزیز من! نترس! با صدای بلند گریه کن، شاید همسایه ات با صدای گریه ی تو از خواب بیدار شود...

تن پرستی و من‌پرستی هر دو از بیماری‌های زاییده‌ی نظام سرمایه‌داری مفسد نامتعادل است.

ای نیک‌بختی انسان! چه خون ها که به خاطر وصل به تو بر خاک می‌ریزد، و تو، هنوز، این همه دوری از انسان!

محبوب من مارال! آه اگر این گریستن ،نبود این اشک ریختن ،زارزدن، سراسر گونه ها را به غم بارِش قطره ها سپردن ،نبود حالیا سالیان سال بود که اثری از انسان برجای نمانده بود و انسان ،گرگ هاری شده بود ،دَدی خونخواره یی وحشی مستبدی، و انسان بازگشته بود به عصر توحّش ،نخستین عصر عقرب، عصر خشکسالی روح.

امید بستن به این‌که روزی، غرب، حقیقتا و صمیمانه از آزادی دفاع کند و یا دردهای ما را بفهمد، احمقانه‌ترین امید زندگی ماست.

پاسبان های عصر پهلوی به این دلیل پاسبان نشده بودند که پاسبانی هم، در آن عهد، شغلی بود، بَل به این دلیل پاسبان شده بودند که هیچ شغلی نیافته بودند. جنس پاسبان ها، معمولا ، از نوعی سنگ بود امّا نه خارا.

گمان می‌برم که اگر خداوند، صدهزار گونه خنده می‌آفرید امّا رسم اشک‌ریختن را نمی‌آموخت، قلب، حتی تاب ده روز تپیدن را هم نمی‌آورد. گریه، چه نعمتی‌ست واقعاً _ برای آن‌کس که قلبی دارد‌.