بریده‌های کتاب رابعه و بکتاش؛ عاشقانه ای از الهی نامه عطار

واژه که بیرون نزند از دهان، می‌ماند، تلنبار می‌شود، سخت می‌شود گفت دیگر.

جنگ است رابعه، جنگ نه دعای پیرزن می‌شناسد، نه عشق تو را. واقعیت جنگ را شمشیر و زوبین و خاک می‌سازد، نه آغوش مادر و دل آشوب دختران.

رسیدن ،آتش عشق را می کشد.

نه لحظه های خوش ، نه درختانی که به زیرشان قدم می‌زدی ، و نه نفس کشیدنت... تو مشغول مردنت بودی و هیچ چیز جلودارت نبود !

به صحرا شدم؛ عشق باریده بود. و زمین تر شده بود. چنان که پای مرد به گل فرو شود، پای من به عشق فرو می‌شد.

نگاهش به چشمان میشی غلام گره خورد. چطور می‌شد از این چشم ها دل کند؟