بریده‌های کتاب مادام بواری

دروغ برایش به صورت نیاز، عادتی عجیب و غریب، و لذت درآمده بود تا جایی که اگر می‌گفت دیروز از سمت راست خیابانی گذشته است، بایستی مسلم دانست که از سمت چپ آن گذشته است.

وانگهی آدم همیشه با پررویی در زندگی موفق می‌شود.

مهر سکوت بر لب زد، خشم خود را فرو خورد و بردباری خاموش خود را تا دم مرگ ادامه داد.

همیشه پس از مرگ کسی، نوعی بهت و حیرت به آدمی دست می‌دهد؛ از بس فهم نیستی‌ای که رخ داده و تن دادن به آن دشوار است.

هیچ‌گاه آن‌قدر پول نداشت که دخترک کارگری را به رقص دعوت کند تا سپس‌ معشوقهٔ او بشود. • مادام بوواری؛ گوستاو فلوبر

اعتماد‌به‌نفس بستگی به جایی دارد که در آنیم: در طبقه‌ی همکف با همان لحنی حرف نمی‌زنیم که در طبقه ی چهارم حرف می‌زنیم.

اگر رنج ما فایده ای به حال کسی داشت ، می‌توانستیم با این فکر که فداکاری می‌کنیم، خودمان را دلداری بدهیم!

عشق باید پرسروصدا و صاعقه‌وار پدیدار شود، همچون توفانی آسمانی بر زندگی فرود آید، آن را زیر‌ و زبر کند، اراده‌ی انسان را بسان برگ‌ها از ریشه بکند و دلش را یکپارچه به تباهی بکشاند.

مگر نه اینکه عشق هم مانند گیاهان هندی به خاکی مستعد و دمایی خاص نیاز داشت؟

انگار خاطراتی که برایش زنده می‌شد، به زندگی اش وسعت می‌بخشید.

انگار غنای روح آدمی گاهی از پوچ‌ترین استعاره ها سرریز نمی‌کند؛ واقعیت این است که هرگز کسی نمی‌تواند میزان درستی از نیازها، ادراک ها، و دردهای خود به دست دهد و کلام بشر همچون ساز ترک خورده ای است که از آن نغمه هایی درخور رقصاندن خرس‌ها بر‌می‌آوریم در حالی که می‌خواهیم ستارگان را به رقت آوریم.

عیب جویی از کسانی که دوست داریم،همیشه ما را تا حدی از آن‌ها جدا می‌کند. نباید به بت ها دست زد: آب طلایشان ور می‌آید و در دستمان می‌ماند.

واقعا چه کاری بهتر از اینکه شب‌ها وقتی که باد به شیشه‌ها می‌کوبد و چراغی روشن‌ است با کتابی کنار بخاری بنشینید؟! ... به هیچ چیز فکر نمی‌کنید، ساعت‌ها می‌گذرد، همینطور بی حرکت در سرزمین‌هایی می‌گردید که به گمانتان، آن‌ها را می بینید. فکرتان با خیال جفت می‌شود، سرگرم جزئیات ماجرا می‌شود یا رشته حوادث را دنبال می‌کند. با شخصیت‌ها یکی می‌شوید و انگار شمایید که لباس آن‌ها را به تن کرده‌اید و به تب و تاب افتاده‌اید...

آیا حتی یک احساس پاک سراغ دارید که جامعه محکومش نکند؟ شریف‌ترین غرایز و خالص‌ترین علایق را محکوم می‌کنند، بدنام می‌کنند، و اگر دو روح بینوا بالاخره همدیگر را پیدا کنند همه دست به دست هم می‌دهند تا نگذارند این دو نفر به هم‌ برسند.

دچار یکی از آن بحران‌هایی بود که جان آدمی یکپارچه همه آنچه را که در درون دارد بی هیچ تمایزی بیرون می‌ریزد، همچون اقیانوس که هنگام توفان از خزه‌های کناره تا شن‌های قعرش را زیر و رو می‌کند.

اگر درد‌های ما می‌توانست برای کسی فایده‌ای داشته باشد، می‌توانستیم خودمان را دستکم با فکر فداکاری تسکین بدهیم!

وظیفه؛ یعنی احساس عظمت، یعنی عزیز داشتن آنچه‌ زیباست. وظیفه آن نیست‌ که تمام قراردادهای اجتماعی که جامعه با بی‌‌شرمی به‌ ما تحمیل می‌‌کند بپذیریم و به آن‌‌ها تن دهیم.

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت به جا می‌ماند، بس که درکِ نیستی‌ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.

از آن‌جا‌ که لب‌های شهوت‌باز یا خودفروشی جمله‌های یکسانی را در گوشش زمزمه کرده بود، صداقت آن یکی‌ها را بسیار کم باور می‌کرد.