بریده‌های کتاب مادام بواری

دچار یکی از آن بحران‌هایی بود که جان آدمی یکپارچه همه آنچه را که در درون دارد بی هیچ تمایزی بیرون می‌ریزد، همچون اقیانوس که هنگام توفان از خزه‌های کناره تا شن‌های قعرش را زیر و رو می‌کند.

همیشه پس از مرگ کسی، نوعی بهت و حیرت به آدمی دست می‌دهد؛ از بس فهم نیستی‌ای که رخ داده و تن دادن به آن دشوار است.

هیچ‌گاه آن‌قدر پول نداشت که دخترک کارگری را به رقص دعوت کند تا سپس‌ معشوقهٔ او بشود. • مادام بوواری؛ گوستاو فلوبر

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت به جا می‌ماند، بس که درکِ نیستی‌ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.

اِما پرسید: مگر اصلاً می‌شود که آدم به خوشبختی برسد؟ رودولف جواب داد: بله ، یک روزی می‌رسد.

باورش این بود که عشق باید یکباره، با درخشش های بسیار و تکان‌های شدید از راه برسد، توفانی آسمانی که به زندگی هجوم بیاورد، زیر و رویش کند، اراده آدم ها را مثل شاخ و برگ بِکند و دل را یکپارچه بِبَرد و به ورطه بیندازد. نمی‌دانست که وقتی ناودان ها گرفته باشد باران روی بام خانه‌ها دریاچه‌ها به وجود می‌آورد، و این چنین خود را در امنیت می‌دانست تا این که ناگهان تَرَکی در دیوار کشف کرد.

شاید دلش می‌خواست این همه را محرم‌وار با کسی در میان بگذارد. امّا چطور می‌شد از رنجی ناشناختنی حرف زد که مدام چون ابرها تغییر شکل می‌داد و چون باد در پیچ و تاب بود؟ نه کلمات مناسب این کار را می‌یافت، نه فرصتش و نه شهامتش را.

به نظرش می‌آمد که بعضی جاهای کرهٔ زمین باید که خوشبختی تولید کنند، مثل گیاهی که خاص خاک آنجا باشدو در جاهای دیگر بَد بروید.

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت بجا می­ ماند، بس که درک نیستی ­ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.

به "برتو"برگشت؛ و همه چیز را به همان حالتی بازیافت که دیروز بود، دیروز یعنی پنج ماه پیش.

واقعا چه کاری بهتر از اینکه شب‌ها وقتی که باد به شیشه‌ها می‌کوبد و چراغی روشن‌ است با کتابی کنار بخاری بنشینید؟! ... به هیچ چیز فکر نمی‌کنید، ساعت‌ها می‌گذرد، همینطور بی حرکت در سرزمین‌هایی می‌گردید که به گمانتان، آن‌ها را می بینید. فکرتان با خیال جفت می‌شود، سرگرم جزئیات ماجرا می‌شود یا رشته حوادث را دنبال می‌کند. با شخصیت‌ها یکی می‌شوید و انگار شمایید که لباس آن‌ها را به تن کرده‌اید و به تب و تاب افتاده‌اید...