بریده‌های کتاب مادام بواری

همیشه پس از مرگ کسی، نوعی بهت و حیرت به آدمی دست می‌دهد؛ از بس فهم نیستی‌ای که رخ داده و تن دادن به آن دشوار است.

هیچ‌گاه آن‌قدر پول نداشت که دخترک کارگری را به رقص دعوت کند تا سپس‌ معشوقهٔ او بشود. • مادام بوواری؛ گوستاو فلوبر

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت به جا می‌ماند، بس که درکِ نیستی‌ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.

اعتماد‌به‌نفس بستگی به جایی دارد که در آنیم: در طبقه‌ی همکف با همان لحنی حرف نمی‌زنیم که در طبقه ی چهارم حرف می‌زنیم.

اما عیب جویی از کسانی که دوستشان داریم، همیشه ما را تا حدی از آنها جدا می‌کند. نباید به بتها دست زد، آب طلایشان ورمی‌آید و در دستمان می‌ماند.

اگر رنج ما فایده ای به حال کسی داشت ، می‌توانستیم با این فکر که فداکاری می‌کنیم، خودمان را دلداری بدهیم!

در جهان آرزو، شهوتِ شکوه و تجمل را با شادی درون و ظرافت عادات و آداب را با لطافت احساس اشتباه می‌گرفت. مگر نه اینکه عشق هم مثل گیاهان هندی به خاکی مستعد و دمایی خاص نیاز داشت؟ بنابراین آه کشیدن در دامن مهتاب، در آغوش کشیدنهای طولانی، اشک‌هایی که هنگام جدایی روی دستها روان می‌شود، هیجانات جسمانی و رخوت مهربانی، همه و همه از ایوانهای قصرهایی بزرگی جدایی ناپذیر بود که پر از سرگرمی و تفریح بودند‌. اتاق پذیرایی با سایبانهای ابریشمی ویژه‌ی بانوان داشتند با فرشهایی ضخیم، گلدان‌هایی پر از گل و تخت‌خوابی بر بلندی و نیز جدایی ناپذیر بود از درخشش سنگ‌هایی گرانبها و واکسیل جامه نوکرها.

از آن‌جا‌ که لب‌های شهوت‌باز یا خودفروشی جمله‌های یکسانی را در گوشش زمزمه کرده بود، صداقت آن یکی‌ها را بسیار کم باور می‌کرد.

عشق باید پرسروصدا و صاعقه‌وار پدیدار شود، همچون توفانی آسمانی بر زندگی فرود آید، آن را زیر‌ و زبر کند، اراده‌ی انسان را بسان برگ‌ها از ریشه بکند و دلش را یکپارچه به تباهی بکشاند.

دردش فقط از عشقش بود، و حس می‌کرد که جانش از طریق این خاطره‌ی عشق او را ترک می‌کند، همچون زخمی‌ها که در دم احتضار حس می‌کنند که زندگی همراه خون از زخمشان بیرون می‌رود.

اِما پرسید: مگر اصلاً می‌شود که آدم به خوشبختی برسد؟ رودولف جواب داد: بله ، یک روزی می‌رسد.

مگر نه اینکه عشق هم مانند گیاهان هندی به خاکی مستعد و دمایی خاص نیاز داشت؟

باورش این بود که عشق باید یکباره، با درخشش های بسیار و تکان‌های شدید از راه برسد، توفانی آسمانی که به زندگی هجوم بیاورد، زیر و رویش کند، اراده آدم ها را مثل شاخ و برگ بِکند و دل را یکپارچه بِبَرد و به ورطه بیندازد. نمی‌دانست که وقتی ناودان ها گرفته باشد باران روی بام خانه‌ها دریاچه‌ها به وجود می‌آورد، و این چنین خود را در امنیت می‌دانست تا این که ناگهان تَرَکی در دیوار کشف کرد.

شاید دلش می‌خواست این همه را محرم‌وار با کسی در میان بگذارد. امّا چطور می‌شد از رنجی ناشناختنی حرف زد که مدام چون ابرها تغییر شکل می‌داد و چون باد در پیچ و تاب بود؟ نه کلمات مناسب این کار را می‌یافت، نه فرصتش و نه شهامتش را.

انگار خاطراتی که برایش زنده می‌شد، به زندگی اش وسعت می‌بخشید.

به نظرش می‌آمد که بعضی جاهای کرهٔ زمین باید که خوشبختی تولید کنند، مثل گیاهی که خاص خاک آنجا باشدو در جاهای دیگر بَد بروید.

غم و غصه‌ی آدم همیشه یک خرده، یک وزنه‌ای به قول معروف، ته دل باقی می‌ماند. اما می‌رود آن پایین‌ها.

انگار غنای روح آدمی گاهی از پوچ‌ترین استعاره ها سرریز نمی‌کند؛ واقعیت این است که هرگز کسی نمی‌تواند میزان درستی از نیازها، ادراک ها، و دردهای خود به دست دهد و کلام بشر همچون ساز ترک خورده ای است که از آن نغمه هایی درخور رقصاندن خرس‌ها بر‌می‌آوریم در حالی که می‌خواهیم ستارگان را به رقت آوریم.

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت بجا می­ ماند، بس که درک نیستی ­ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.

همیشه بعد از مرگ کسی نوعی حیرت به جا می‌ماند، بس که درک نیستی‌ای که ناگهان پیش آمده، و نیز رضا دادن به آن و باور کردنش دشوار است.