بریده‌ای از کتاب مادام بواری اثر گوستاو فلوبر

موسیقی رو رو رها کرد نه چون به خاطر اینکه نتوانست به هدفش که نواختن در صحنه‌ای  میان مردم متعدد بود برسد،بلکه،به خاطر این بود که از آموختن خسته میشد.
وکسی که از آموختن خسته میشه،چرا باید همچین رویا پردازی  و  هدفی  داشته باشه؟

من این کتابو نخوندم ولی
ی جمله کلیشه ای هست میگه "ادم تو محدودیت‌هاست که ستاره میشه" .
کسی که همچین هدفی داره، با تلاش، قطعا میتونه این محدودیت ها رو بشکنه و از دل این محدودیت ها چه بسا فوق ستاره ای پدید بیاد که سختی کشیده و همین عرق ریختن ها و درد کشیدن‌هاست که ی ستاره میسازه.