واقعاً نمی‌دانم از چی بگم.
از قلم نادر ابراهیمی؟ که یجوری ما را شیفته پدربزرگ کرد که بلاشک مطمئنم همه تو دلمون به خودمون گفتیم:"عجب پدربزرگی، کاش ما هم همچین پدربزرگ میداشتیم."
یا اصلا از خود داستان، که اتفاقات اوایل کتاب یجوری ما را شوکه کرد که واقعا تا مرز گریه آدم می‌رفت —و شاید هم بعضی‌ها از این مرز رد شدند.
ولی متاسفانه، هرچقدر گذشت، احساسات و عواطف و شوق و اشتیاقی که اوایل کتاب داشتم را از دست دادم و داستان در اواسطش از ریتم افتاد.
حس می‌کردم یک اتفاقی هی تکرار می‌شود، منتها به شکلی متفاوت.
پایان کتاب هم شوکه‌کننده بود و به یاد ماندنی.
یک شیرینیِ تلخی در پایان کتاب بود که همین، کتاب رو خاطره‌انگیز کرد.
      

        ابن مشغله، کتابی که فقط از قلمی برمی‌آید که نویسنده‌اش کسی باشد که حتی در دشوارترین شرایط، به‌خاطر زور و بی‌ترحمی و بی‌علاقگی، بدون اعتنا به حرف مردم، از ان کار بزند و استعفا بدهد. در سخت‌ترین موقعیت‌ها هم کار خلاف و حرام را نپذیرد. کسی که به‌خاطر کار شایسته‌اش اخراجش میکنند، مبادا جایگاهشان به خطر بیوفتد. کسی که عشق به وطن و فرزندان این سرزمین دارد. کسی که همسری دارد که در این مسیر دشوار نه تنها پشت او را خالی نکرد، بلکه او را حمایت و همراهی کرد.
و چه زیبا گفت نادر ابراهیمی:"ما،بدون زنان خوب،مردان کوچیکم."