بریده‌های کتاب تندتر از عقربه ها حرکت کن

من همیشه می‌گویم دولت غیر عقلانی‌ترین و بدترین خریدار است. چون پول از جیب خود کارشناس که نمی‌رود. چیزی را امضا می‌کند که پولش را خودش نمی‌دهد. شما اگر امروز بخواهید برای خودتان وسیله‌ای بخرید، هیچ گاه نمی‌روید گران‌ترینش را بخرید. می‌روید بهینه‌ترینش را می‌خرید که یکی از ویژگی‌هایش حتماً تناسب قیمتش است.

همه اش در حال شعار دادن هستیم که کار خدایی این طور است و آن طور است. جبهه این طوری بوده و شهدا آن مدل بوده اند.اما وقتش که می‌شود، بخاری مان درست نباشد، غذایمان که درست نباشد، کولرمان که درست نباشد، آن وقت نمیتوانیم کار کنیم. همه چیز باید فراهم باشد.حالا همه چیز که فراهم بود یک صلوات هم می‌فرستیم و یک جمله از اقتصاد مقاومتی هم میگوییم و فکر می‌کنیم داریم کار انقلابی و جهادی میکنیم؛ ولی آنجایی که کار سخت میشود، لنگ میزنیم. به نظر من اینجاست که فرق حزب اللهی واقعی با آدمی که می‌خواهد با یک رساله بهشت برود، مشخص می‌شود.

به نظر من خیلی از قسمت های کار دست ما نیست. همان گام اول و اراده ی اول از ماست. ما عزم میکنیم که اینجا را بسازیم و کار درست این است که ما بسازیم. وقتی واردش می‌شویم خودش جور می‌شود.

انگار هرجا پای پول وسط می آید، بعضی چیزها خراب می شود.

دیگر همه مان به این باور رسیده بودیم که وقتی چیزی روزی مان باشد کافی است ما وظیفه مان را انجام دهیم خودش جلو میرود و جور می‌شود. چیزی هم که روزی مان نباشد خودمان را به آب و آتیش هم بزنیم جور نمی‌شود....

🏃‍♂می‌فهمیدم موفقیتی که من را از اطرافیانم و مردمم جدا کند موفقیت نیست. موفقیتی که من در آن تنها باشم و یکه، بیشتر خودخواهی است تا موفقیت. این چه موفقیتی می‌تواند باشد که به قیمت گذشتن از دیگران به دست بیاید، حتی اگر این گذشتن به معنای له کردن و نابود کردن همین دیگران باشد. من چنین موفقیتی را نمی‌خواستم.

ولی شعار من می‌گوید مهم ترین سرمایه خود تویی، خدای توست، خدایی که در حال تربیت توست.

..... یعنی این پانزده شانزده سال سود چندانی به شرکا نداده ایم تا شرکت بیشتر گسترش پیدا کند .... هرچه سود بوده همه برگشته به شرکت و شرکت رشد کرده تا بتوانیم کار بیشتری راه بیندازیم و مسائل بیشتری را حل کنیم.

همیشه به بچه‌های خودمان می‌گویم اگر از دست کسی طلا ببارد، اما در چهارچوبی که تعریف می‌شود عمل نکند، هیچ فایده‌ای ندارد. چهارچوب درست هم «کار گروهی» است. که تجربیات همه‌ی افراد بیاید وسط میدان. اگر در این چهارچوب تعریف شود سودمند است و اگر این طور نباشد هیچ فایده‌ای ندارد.

ذات پدر اینطور بود که دنبال راحتی نبودند و دنبال فتوایی نمی‌گشتند که راحت‌تر باشد. می‌گفتند:" ما در برابر اطرافیانمون مسئولیم، نمی‌تونیم بگیم به من چه. خدا بنده‌ای رو که بگه به من چه دوست نداره. بنده‌ای رو می‌خواد که شونه اش آماده باشه برای رفتن زیر بار مشکلات مردم. آدم‌ها با سختی و تلاشه که صیقل می‌خورن و صاف می‌شن و چه بهتر که این تلاش و سختی در راه کمک به مردم باشه، نه برای گردآوری پول و قدرت پیدا کردن."

ما مأمور به انجام وظیفه ایم، نه مأمور به نتیجه

🏃‍♂کسانی که جرات ریسک ندارند، دنبال کارهای بی‌زحمت و بی‌دردسرند. ریسک هم اگر می‌کنند، بیشتر در کارهای شبه دلالی است، مثل خرید و فروش دلار، طلا، مسکن و چیزهایی که به قول خودشان همیشه در حال گران شدن است و در دراز مدت سودت تضمین شده است.

انگار در مسیر خدا هم گاهی باید ریسک کرد. نمی‌دانی الان خدا از این کار راضی هست یا نه. من گمان می‌کنم حتی در کار خدا هم همه چیز مرتب و منظم و از پیش تعیین شده نیست. نمی‌شود بدون به آب و آتش زدن، حتی در همان مسیر هم پیش رفت. فقط باید پیش وجدان خودت بدانی که دنبال پول بیشتری یا چیزهای دیگری از منافع جامعه هم مد نظرت هست. اگر در این حرکتت حب و بغض فردی و حق مردم خوردن و طمع و ... باشد که حتماً اشتباه می‌کنی. اما اگر این‌ها نباشد، سر این دوراهی که بمانی، هر طرف بروی درست رفته‌ای و آن دنیا حجت خودت را داری