بریده‌های کتاب تندتر از عقربه ها حرکت کن

از یک جایی به بعد این شعار رزمنده های دوران جنگ برایم خیلی جدی شد، "ما مأمور به انجام وظیفه‌ایم، نه مأمور به نتیجه"

بابا می‌گفتند:" جهاد به آدم حس زندگی میده. اینکه بتونی جلوی شرارت بایستی، جلوه‌ای از حیات رو در تو زنده می‌کنه. حالا گاهی جهاد بیرون از توئه و لابلای خاکریزها، گاهی هم توی خود تو. جاهایی بین دو انتخاب می‌مونی. یکی برات سود و منفعت بیشتری داره با رسیدن به اون شاد هستی و می‌تونی راحت‌تر زندگی کنی. اون یکی تو رو به سختی میندازه، در عوض اطرافیانت راحت‌تر زندگی می‌کنن. این درست مثل یه پدر و یه مادره که به خودشون سختی میدن تا بچه‌هاشون راحت‌تر زندگی کنن، وگرنه که با درآمد کمتر و کار کمتر می‌تونن رفاه بیشتری برای خودشون فراهم کنن. توی این دومی شاید سختی بیشتری رو تحمل کنی، اما درونت آروم‌تره."

مهم درس‌هایی است که قرار است در مسیر یاد بگیری. این یاد گرفتن ذهنی نیست. وقتی گم می‌شوی، وفتی عصبی می‌شوی، وفتی ذوق می‌کنی، این‌ها چیزهایی است که تو با تمامِ وجود و احساست حسشان می‌کنی. این تو را رشد می‌دهد، نه چیزهایی که ذهنی یاد گرفته‌ای.

من اعتقاد دارم به خاطر اینکه من ابزار تأمین روزی این آدم‌ها بودم مشکل مالی‌ام حل شد تا آن‌ها بیایند سر کارشان و من دوباره بشوم راه تأمین روزی‌شان. حساب کتاب کارهای خدا با ما فرق می‌کند. اصلا خداست که کارهایش حساب کتاب دارد، ما ادایش را در‌می‌آوریم.

دعای مادر، پارتی بسیار خوبی است.

فرموده بودند هر کاری می‌کنید، آن را به بهترین شکل انجام بدهید. این بهترین شکل یکی از دغدغه‌های من در همه پروژه‌های بعدی هم بود.

ما متاسفانه یک مشکل عمومی داریم و گمان میکنیم همه وسایل غربی بهتر‌ اند.

به این نتیجه رسیدم که در زندگی، رفتارهای ما را تصویرهای ذهنی‌مان شکل می‌دهند. یعنی این تصویر در ذهنت هست و گاهی خودت هم خبر نداری. لحظه‌ای که می‌خواهی تصمیم بگیری، این تصویر می‌آید بالا و به رفتارت شکل می‌دهد که چه تصمیمی بگیری. تصویر ذهنی سعید هم از زندگی تفریح است و خوش گذرانی و راحتی. حالا وقتی که باید تصمیم بگیرد و ریسک کند، این تصویر می‌‌آید و او را منصرف می‌کند که برای چه باید خودش را به دردسر و زحمت بیندازد؟ این رفتار هنوز هم در جامعه‌‌ی ما خیلی طرفدار دارد. کسانی که جرئت ریسک ندارند، دنبال کارهای بی‌زحمت و بی دردسرند.

خدماتی‌ها ممکن است گردش مالی‌شان خیلی بالاتر باشد، ولی عمدتا اهمیتشان برای کشور پایین‌تر است. چون آنچه ارزش افزوده برای کشور ایجاد می‌کند تولید واقعی است، یعنی چیزی را که نیست به وجود بیاوری. این مدل شرکت خطرات بیشتری دارد و نسبت به آن شرکت‌های خدماتی، ریسک بیشتری هم دارد. الان هم عمده‌ی شرکت‌های دانش‌بنیان ما خدماتی‌اند. به چه معنی؟ به این معنی که می‌رود صنایع دفاع و یک پروژه می‌گیرد. کارش را انجام می‌دهد و می‌برد تحویل می‌دهد. تحویل گیرنده اش هم ارگان‌های دولتی هستند که در خیلی موارد، اگر کار صد درصد هم به نتیجه نرسد، می‌توانند یک جوری ماست‌مالی‌اش کنند.

من همیشه می‌گویم دولت غیر عقلانی‌ترین و بدترین خریدار است. چون پول از جیب خود کارشناس که نمی‌رود. چیزی را امضا می‌کند که پولش را خودش نمی‌دهد. شما اگر امروز بخواهید برای خودتان وسیله‌ای بخرید، هیچ گاه نمی‌روید گران‌ترینش را بخرید. می‌روید بهینه‌ترینش را می‌خرید که یکی از ویژگی‌هایش حتماً تناسب قیمتش است.

همه اش در حال شعار دادن هستیم که کار خدایی این طور است و آن طور است. جبهه این طوری بوده و شهدا آن مدل بوده اند.اما وقتش که می‌شود، بخاری مان درست نباشد، غذایمان که درست نباشد، کولرمان که درست نباشد، آن وقت نمیتوانیم کار کنیم. همه چیز باید فراهم باشد.حالا همه چیز که فراهم بود یک صلوات هم می‌فرستیم و یک جمله از اقتصاد مقاومتی هم میگوییم و فکر می‌کنیم داریم کار انقلابی و جهادی میکنیم؛ ولی آنجایی که کار سخت میشود، لنگ میزنیم. به نظر من اینجاست که فرق حزب اللهی واقعی با آدمی که می‌خواهد با یک رساله بهشت برود، مشخص می‌شود.