بریده‌ کتاب‌های تندتر از عقربه ها حرکت کن

از یک جایی به بعد این شعار رزمنده های دوران جنگ برایم خیلی جدی شد، "ما مأمور به انجام وظیفه‌ایم، نه مأمور به نتیجه"

بابا می‌گفتند:" جهاد به آدم حس زندگی میده. اینکه بتونی جلوی شرارت بایستی، جلوه‌ای از حیات رو در تو زنده می‌کنه. حالا گاهی جهاد بیرون از توئه و لابلای خاکریزها، گاهی هم توی خود تو. جاهایی بین دو انتخاب می‌مونی. یکی برات سود و منفعت بیشتری داره با رسیدن به اون شاد هستی و می‌تونی راحت‌تر زندگی کنی. اون یکی تو رو به سختی میندازه، در عوض اطرافیانت راحت‌تر زندگی می‌کنن. این درست مثل یه پدر و یه مادره که به خودشون سختی میدن تا بچه‌هاشون راحت‌تر زندگی کنن، وگرنه که با درآمد کمتر و کار کمتر می‌تونن رفاه بیشتری برای خودشون فراهم کنن. توی این دومی شاید سختی بیشتری رو تحمل کنی، اما درونت آروم‌تره."

مهم درس‌هایی است که قرار است در مسیر یاد بگیری. این یاد گرفتن ذهنی نیست. وقتی گم می‌شوی، وفتی عصبی می‌شوی، وفتی ذوق می‌کنی، این‌ها چیزهایی است که تو با تمامِ وجود و احساست حسشان می‌کنی. این تو را رشد می‌دهد، نه چیزهایی که ذهنی یاد گرفته‌ای.

من اعتقاد دارم به خاطر اینکه من ابزار تأمین روزی این آدم‌ها بودم مشکل مالی‌ام حل شد تا آن‌ها بیایند سر کارشان و من دوباره بشوم راه تأمین روزی‌شان. حساب کتاب کارهای خدا با ما فرق می‌کند. اصلا خداست که کارهایش حساب کتاب دارد، ما ادایش را در‌می‌آوریم.

دعای مادر، پارتی بسیار خوبی است.

فرموده بودند هر کاری می‌کنید، آن را به بهترین شکل انجام بدهید. این بهترین شکل یکی از دغدغه‌های من در همه پروژه‌های بعدی هم بود.

ما متاسفانه یک مشکل عمومی داریم و گمان میکنیم همه وسایل غربی بهتر‌ اند.

من همیشه می‌گویم دولت غیر عقلانی‌ترین و بدترین خریدار است. چون پول از جیب خود کارشناس که نمی‌رود. چیزی را امضا می‌کند که پولش را خودش نمی‌دهد. شما اگر امروز بخواهید برای خودتان وسیله‌ای بخرید، هیچ گاه نمی‌روید گران‌ترینش را بخرید. می‌روید بهینه‌ترینش را می‌خرید که یکی از ویژگی‌هایش حتماً تناسب قیمتش است.

همه اش در حال شعار دادن هستیم که کار خدایی این طور است و آن طور است. جبهه این طوری بوده و شهدا آن مدل بوده اند.اما وقتش که می‌شود، بخاری مان درست نباشد، غذایمان که درست نباشد، کولرمان که درست نباشد، آن وقت نمیتوانیم کار کنیم. همه چیز باید فراهم باشد.حالا همه چیز که فراهم بود یک صلوات هم می‌فرستیم و یک جمله از اقتصاد مقاومتی هم میگوییم و فکر می‌کنیم داریم کار انقلابی و جهادی میکنیم؛ ولی آنجایی که کار سخت میشود، لنگ میزنیم. به نظر من اینجاست که فرق حزب اللهی واقعی با آدمی که می‌خواهد با یک رساله بهشت برود، مشخص می‌شود.

به نظر من خیلی از قسمت های کار دست ما نیست. همان گام اول و اراده ی اول از ماست. ما عزم میکنیم که اینجا را بسازیم و کار درست این است که ما بسازیم. وقتی واردش می‌شویم خودش جور می‌شود.

دیگر همه مان به این باور رسیده بودیم که وقتی چیزی روزی مان باشد کافی است ما وظیفه مان را انجام دهیم خودش جلو میرود و جور می‌شود. چیزی هم که روزی مان نباشد خودمان را به آب و آتیش هم بزنیم جور نمی‌شود....

🏃‍♂می‌فهمیدم موفقیتی که من را از اطرافیانم و مردمم جدا کند موفقیت نیست. موفقیتی که من در آن تنها باشم و یکه، بیشتر خودخواهی است تا موفقیت. این چه موفقیتی می‌تواند باشد که به قیمت گذشتن از دیگران به دست بیاید، حتی اگر این گذشتن به معنای له کردن و نابود کردن همین دیگران باشد. من چنین موفقیتی را نمی‌خواستم.

ولی شعار من می‌گوید مهم ترین سرمایه خود تویی، خدای توست، خدایی که در حال تربیت توست.

..... یعنی این پانزده شانزده سال سود چندانی به شرکا نداده ایم تا شرکت بیشتر گسترش پیدا کند .... هرچه سود بوده همه برگشته به شرکت و شرکت رشد کرده تا بتوانیم کار بیشتری راه بیندازیم و مسائل بیشتری را حل کنیم.

ذات پدر اینطور بود که دنبال راحتی نبودند و دنبال فتوایی نمی‌گشتند که راحت‌تر باشد. می‌گفتند:" ما در برابر اطرافیانمون مسئولیم، نمی‌تونیم بگیم به من چه. خدا بنده‌ای رو که بگه به من چه دوست نداره. بنده‌ای رو می‌خواد که شونه اش آماده باشه برای رفتن زیر بار مشکلات مردم. آدم‌ها با سختی و تلاشه که صیقل می‌خورن و صاف می‌شن و چه بهتر که این تلاش و سختی در راه کمک به مردم باشه، نه برای گردآوری پول و قدرت پیدا کردن."