بریده‌های کتاب خال سیاه عربی

همین که توی فرودگاه 'سلام' باید خداحافظی کنم، یعنی با یک سفر متفاوت مواجهم‌.

حج را می‌گویند دعوت است. نه قسمت است و نه سعادت. یعنی چه توی من دیده که صدایم کرده؟ آمده ام چه‌کار کنم؟ صدایم کرده و حتما کاری با من داشته. صدایم کرده که گوشم را بپیچاند؟ می‌گویند هواپیما دنده عقب ندارد. برای اینکه سر خطش کنند یک یدک کش از پشت می کشدش به عقب و می آوردش سر خط برای اوج گرفتن. دعوتم کرده که یقه ام را بگيرد و سرخطم کند برای اوج گرفتن؟ منی را که قیچی گناه بال هایم را خیلی سال است که ناکار کرده، امیدی به پرواز هست ؟....

خدایا امتحان های مارا از جاهایی که هنوز درس نداده ای ، نگیر .ضعیفیم.خراب میکنیم.مضحکه ی فرشته هایت میشویم.الهی آمین.

من توی هفت سالگی‌ام عاشق خدایی شده بودم که میشِ حاج معصومه زنده میکند.با دستور او،عروس خاله عالیه بچه اش می‌شود و اگر صدایش کنم از ته دل،کاری می‌کند استقلال گل نخورد.

ما بمی‌ها یک عبارت خوشمزه‌ای راجع به گریه داریم. نمی‌گوییم «گریه کردم» یا « به گریه افتادم » یا « شروع کردم به گریه کردن » می‌گوییم « گریه شدم »؛ یعنی تبدیل شدم به گریه و این خیلی قشنگ‌تر و عمیق‌تر است.

آمد پیش علامه امینی صاحب الغدیر و گفت هزار و چهارصد سال پیش یک جنگی شده حسین را کشته اند،تمام شده رفته.چه خبرتان است؟؟چرا شلوغش می‌کنید،خیابان می‌بندید،دسته راه می‌اندازید،بازار تعطیل می‌کنید؟ علامه اشک ریخت دستی به محاسنش کشید و گفت ،همان یک بار در غدیر که شلوغش نکردیم و حق را خوردند ،برای هفت‌پشتمان بس است.غدیر را هم مثل عاشورا شلوغش میکردیم وضعمان این نبود.حسین را شلوغش میکنیم تا کور شود هر آنکه نتواند دید..

اذان می گویند و آخ که باید باشید وقتی اذان می گویند.

آخ چه لذتی دارد شنیدن نام مولا در اذانی رفیع 🌱

سید رضا می گفت فرق صبر و حلم توی همین است. صبرمال وقتی است که تو دچار یک امتحانی بشوی که هیچ کاری از دستت برنیاید. اینجا را اگر تحمل کنی می شوی صبور. ولی حلم مال وقتی است که می توانی بزنی زیر میز. می توانی کافه را بهم بریزی می توانی حقت را بگیری ولی به دلیل و مصلحتی زبان ببندی و خشم مقدس بپیچد توی حنجره ات غمباد شود بعد شب ها بروی سرت را توی چاه و چاله کنی و حرف بزنی و بعد کلمه هایت را دفن کنی. سید رضا می گفت: حلیم علی است و صبور زینب...

مرتضی می‌گفت زن های فلسطینی توی گردنشان به جای سینه‌ریز و گردن‌بند، یک کلید آویزان است؛ کلید خانه ای که غصب شده؛ خانه ای که شهرک شده؛ خانه ای که نیست. مرتضی می‌گفت هفتاد و خرده ای سال است این کلید از گردن مادری به گردن دختری ارث می‌رسد و سند خانه ها هم همینجور دست اولاد ذکور خانواده ها دست به دست می‌شود.

خدایا امتحان های ما را از جاهایی که هنوز درس نداده ای، نگیر. ضعیفیم. خراب می کنیم. مضحکه فرشته هایت می شویم. الهی آمین.

آخ که چه کیفی می دهد شیعهٔ علی بودن.🌊

ما بمی ها یک عبارت خوشمزه ای راجع به گریه داریم.نمیگوییم << گریه کرم>> یا <<به گریه افتادم>> یا <<شروع کردم به گریه کردن>>میگوییم <<گریه شدم>> ؛ یعنی تبدیل شدم به گریه و این خیلی قشنگ تر و عمیق تر است. من آن روز ، آن لحظه ، خیلی گریه شدم. من آن روز عاشق خدایی شدم که یکی از پیامبر هایش توی خانه ی ما زندگی میکرد و صبح ها با بوی نفت سماورش بیدار میشدیم .

آدم ممکن است کسانی که باهاشان خندیده، فراموش کند؛ اما کسانی را که باهاشان گریسته، هرگز.

خدا... این کلمه، این مفهوم، بزرگترین سوال کودکی من بود و سی وهفت سال پیش تا همین لحظه اکنون مغزم دست گذاشته روی علامت سوال صفحه کلید مغزم و هنوزاهنوز برنداشته. این مفهوم، این نیرو، این نور، این قدرت، این هرچی که هست، کیست؟از کجا آمده؟ قرار است برای من چه کار کند و قرار است برایش چه کار کنم؟