بریده‌های کتاب گلستان شیخ شیراز سعدی

فرقست میان آن که یارش در بر تا آن که دو چشم انتظارش بر در

خیری کن ای فلان! و غنیمت شمار عمر! زان پیشتر که بانگ برآید فلان نمانْد!

توانگری به هنر است نه به مال و بزرگی به عقل نه به سال!

قرار، بر کفِ آزادگان نگيرد، مال / نه صبر در دل عاشق، نه آب در غربال

هرچه زود برآید، دیر نپاید.

گر گزندت رسد ز خلق مرنج که نه راحت رسد ز خلق نه رنج از خدا دان خلاف دشمن و دوست کاین دلِ هر دو در تصرف اوست گرچه تیر از کمان همی گذرد از کماندار بیند اهل خرد

ای کریمی که از خزانهٔ غیب گبر و ترسا وظیفه خور داری دوستان را کجا کنی محروم؟ تو که با دشمن این نظر داری!

عابدان جزایِ طاعت خواهند و بازرگانان بهایِ بِضاعت منِ بنده امید آورده‌ام نه طاعت به دَرْیوزه آمده‌ام نه به تجارت *دریوزه: گدایی

نیم نانی گر خورد مردِ خدا بذلِ درویشان کند نیمی دگر مُلکِ اقلیمی بگیرد پادشاه همچنان در بندِ اقلیمی دگر

زمینِ شوره سنبل برنیارد درو تخم و عمل ضایع مگردان نکویی با بدان کردن چنانست که بد کردن بجای نیکمردان

توانم آنکه نیازارم اندرونِ کسی حسود را چه کنم کو ز خود به رنج دَرست؟ بمیر تا برهی، ای حسود، کین رنجیست که از مشقّتِ آن جز بمرگ نتوان رست

ملِک گفت: موجب گرد آمدن سپاه و رعیت چه باشد؟ گفت: پادشه را کرم باید تا براو رعیت گرد آیند و رحمت تا در پناه دولتش ایمن نشینند. پادشاهی کو روا دارد ستم بر زیر دست دوستدارش روز سختی دشمن زور آور است با رعیت صلح کن وز جنگ خصم ایمن نشین زانکه شاهنشاه عادل را رعیت لشکر است

توانگری به هنرست نه به مال و بزرگی به عقل نه به سال.

پادشاهی پارسایی را دید گفت هیچیت از ما یاد آید ؟ گفت بلی ، وقتی که خدا را فراموش می کنم.

در برابر چو گوسپند سلیم در قفا،همچو گرگ مردم خوار هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

حاصل نشود رضای سلطان تا خاطر بندگان نجویی خواهی که خدای بر تو بخشد با خلق خدای کن نکویی

یا رب ز باد فتنه نگهدار خاک پارس چندان که خاک را بُود و باد را بقا

ای هنرها نهاده بر کف دست عیب‌ها برگرفته زیر بغل تا چه خواهی خریدن ای مغرور روز درماندگی به سیم دغل؟

هرکه به طاعت از دیگران کم است و به نعمت بیش ؛ به صورت توانگر است و به معنی درویش...

با بدان یار گشت همسر لوط خاندان نبوتش گم شد سگ اصحاب کهف روزی چند پی نیکان گرفت و مردم شد