بریده‌های کتاب گلستان سعدی؛ از روی نسخه تصحیح شده محمدعلی فروغی

هر آنکه تخم بدی کِشت و چشم نیکی داشت دِماغ بیهده پخت و خیال باطل داشت

پارسایی را دیدم بر کنار دریا که زخم پلنگ داشت و به هیچ دارو بِه نمی‌شد. مدت ها در آن رنجور بود و شکر خدای عزوجل علی الدوام گفتی. پرسیدندش که : شکر چه می‌گویی؟ گفت : شکر آن که به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی.

همچنان در فکر آن بیتم که گفت پیل بانی بر لب دریای نیل زیر پایت گر بدانی حال مور همچو حال توست زیر پای پیل

شکر آن که به مصیبتی گرفتارم نه معصیتی

گاوان و خران بار بردار به ز آدمیان مردم آزار

هر که در حال توانایی نکویی نکند، در وقت ناتوانی سختی ببیند.

فرقست میان آن که یارش در بر تا آن که دو چشم انتظارش بر در

خیری کن ای فلان! و غنیمت شمار عمر! زان پیشتر که بانگ برآید فلان نمانْد!

توانگری به هنر است نه به مال و بزرگی به عقل نه به سال!

قرار، بر کفِ آزادگان نگيرد، مال / نه صبر در دل عاشق، نه آب در غربال

هرچه زود برآید، دیر نپاید.

گر گزندت رسد ز خلق مرنج که نه راحت رسد ز خلق نه رنج از خدا دان خلاف دشمن و دوست کاین دلِ هر دو در تصرف اوست گرچه تیر از کمان همی گذرد از کماندار بیند اهل خرد

ملِک گفت: موجب گرد آمدن سپاه و رعیت چه باشد؟ گفت: پادشه را کرم باید تا براو رعیت گرد آیند و رحمت تا در پناه دولتش ایمن نشینند. پادشاهی کو روا دارد ستم بر زیر دست دوستدارش روز سختی دشمن زور آور است با رعیت صلح کن وز جنگ خصم ایمن نشین زانکه شاهنشاه عادل را رعیت لشکر است

توانگری به هنرست نه به مال و بزرگی به عقل نه به سال.

پادشاهی پارسایی را دید گفت هیچیت از ما یاد آید ؟ گفت بلی ، وقتی که خدا را فراموش می کنم.

در برابر چو گوسپند سلیم در قفا،همچو گرگ مردم خوار هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

حاصل نشود رضای سلطان تا خاطر بندگان نجویی خواهی که خدای بر تو بخشد با خلق خدای کن نکویی

یا رب ز باد فتنه نگهدار خاک پارس چندان که خاک را بُود و باد را بقا

ای هنرها نهاده بر کف دست عیب‌ها برگرفته زیر بغل تا چه خواهی خریدن ای مغرور روز درماندگی به سیم دغل؟