بریده‌های کتاب فتح خون

عجب تمثیلی است این که علی مولود کعبه است... یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن!

حیات قلب در گریه است و آن "قتیل العَبَرات" کشته شد تا ما بگرییم و ... خورشید عشق را به دیار مرده قلب‌هایمان دعوت کنیم و برف‌ها آب شوند و فصل انجماد سپری شود.

داد از آن اختیار که تو را از حسین‌.ع جدا کند.

چرا هیچ دستی و عَلَمی از هیچ‌جا به یاری حق بلند نمی‌شود؟ آیا همهٔ دست‌ها را بریده‌اند؟ زبان‌ها را نیز؟ پس چرا هیچ فریادی به دادخواهی برنخاسته است؟

تیرها پیک های بشارتی هستند یه بهشت. تیرها می‌بارند تا بین ما و حیات دنیا را، هرچه هست ببُرند و رشته توکل ما را محکم کنند و ما را به یقین برسانند...

سرّ آنکه آتش بر ابراهیم گلستان می‌شود، «یقین» است. اگر تو نیز یقین کنی که آتش بی اذنِ خالقِ آتش نمی‌سوزاند، بر تو نیز سرد و سلامت خواهد شد..

مگر قلبی هم هست که با گریه پاک نشود؟

این ح‌سین است، سرِّ مستودعِ فاطمه!..❤️‍🩹

سر انجامِ کارِ ما، بلااستثنا، انعکاسِ چهره باطنِ ماست، در آیینهٔ دهر...

و این هر دو، عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود، اگرچه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نبُرَد، عشق را در راهی که می‌رود، تصدیق خواهد کرد؛ آنجا دیگر میان عقل و عشق فاصله‌ای نیست.

بهترین امان، امان خداست. و آن کس که در دنیا از خدا نترسد، آنگاه که قیامت برپا شود در امان او نخواهد بود. و من از خدا می‌خواهم که در دنیا از او بترسم تا آخرت را در امان او باشم.

یاران! شتاب کنید که زمین نه جای ماندن، که گذرگاه است... گذر از نفس به سوی رضوان حق.

تاریخ، امانت‌دارِ فریاد«هل من ناصر» حسین است و فطرتْ گنجینه‌دارٍ آن.. و از آن پس، کدام دلی است که با یادٍ او نتپد؟! مردگان را رها کن! سخن از زندگانِ عشق می‌گویم..

زنهار که لوح تقدیر ما، بر قلم اختیار می‌رود..!

هر انسانی را لیلةالقدری هست که در آن ناگزیر از انتخاب می‌شود و حُرّ را نیز شب قدری این چنین پیش آمد... «عمر بن سعد» را نیز... من و تو را هم پیش خواهد آمد. اگر باب یا لَیتَنی کُنتُ مَعَکُم هنوز گشوده است، چرا آن باب دیگر باز نباشد که: لَعَنَ اللّهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِکَ فَرَضیَتْ بِه.

کربلا را نیز «عشق» کربلا کرد.

چه باک از مردن در راه حق؟

مرگ در راه عزت، نیست مگر حیات جاوید و حیات با ذلت، نیست مگر موتی که نشانی از زندگانی ندارد.