اگر کشکاش ابتلائات است که مرد می سازد، پس یاران، دل از سامان بر کَنیم و روی به راه نهیم.

یاران شتاب کنید قافله در راه است. می گویند که گناه کاران را نمیپذیرند؟آری،گناه کاران را در این قافله راهی نیست....اما پشیمانان را می‌پذیرند!!

آه یاران! اگر در این دنیای وارونه، رسم مردانگی این است که سر بریده‌ی مردان را در تشت طلا نهند و به روسپیان هدیه کنند، بگذار این‌چنین باشد. این دنیا و این سرِ ما! فتح خون| آوینی

شماید آنانی که قرآن را تکه تکه کرده اند و از آیات بعضی بذیرفتند و بعضی را رها کرده اند .

فرات تشنه است و بیابان تشنه‌تر و امام از هر دو تشنه‌تر. فرات تشنهٔ مشک‌های اهل حرم است و بیابان تشنهٔ خون امام و امام از هر دو تشنه‌تر است؛ اما نه آن تشنگی که با آب سیراب شود... او سر چشمهٔ تشنگی است، و می‌دانی، رازها را همه، در خزانهٔ مکتومی نهاده‌اند که جز با مفتاح تشنگی گشوده نمی‌شود.

یاران شتاب کنید که زمین نه جای ماندن که گذرگاه است... گذر از نفس به سوی رضوان حق. هیچ شنیده ای که کسی در گذرگاه رحل اقامت بیفکند؟... ‌و مرگ نیز در اینجا همان با تو نزدیک است که در کربلا، و کدام انیسی از مرگ شایسته تر؟ که اگر دهر بخواهد با کسی وفا کند و او را از مرگ معاف دارد، حسین که از من و تو شایسته تر است...

اجسامشان به جانب قبله نماز می‌گذارد اما ارواحشان هنوز همان اصنامی را میپرستند که ابراهیم شکسته بود اجسامشان به جانب قبله نماز می‌گذارد اما ارواحشان با باطن قبله که امامت است پیکار می‌کنند

حصین بن تمیم عربده کشید: " این نماز مقبول درگاه خدا نیست " و این گفته بر حبیب بن مظاهر بسیار گران نشست: " نماز فرزند پیامبر قبول نباشد و از شما شراب خواران ابله قبول باشد؟! "

عجبا ! شمس را ببین که در آیینه نظر کرده است و این آیینه است که انا الشّمس میکند .

ابن سعد تلاشی بسیار کرد تا کارش به پیکار با حسین بن علی(ع) نکشد، اما دهر هیچ کس را ناآزموده رها نمی کند؛ صبورانه در کمین می نشیند تا تو را به دام امتحان درآرد و کارت را یک سره کند

عُمَر نماد کسانی است که دین را می خواهند اما نه به آن بَهاء که دل از دنیا ببرند.

نه عجب اگر در شهر کوران خورشید را دشنام دهند و تاریکی را پرستش کنند!

مگر نه این که انسان کامل ، غایت تکامل عالم است؟ ای امت آخر! برشما چه رفته است؟ مگر تا کجا میتوان در محاق غفلت و کوری فرو شد که خورشید را نشناخت؟

جاهلیت ریشه در درون دارد و اگر اون مشرک بت پرست که در درون است ایمان نیاورد چه سود که به زبان لا اله الا الله براند.

اگر کسی بینگارد که جدایی دین از سیاست تفكری است خاص این عصر، در اشتباه است. بیاید و ببیند که اینجا نیز، نیم قرنی پس از حجة الوداع، همان انگار باطل حاکم است. حكام جور را در همه طول تاریخ چاره‌ای نیست جز آنكه داعیه‌دار این اندیشه باشند، اگر نه، مردم فطرتاً پیشوایان دین را به حكومت می‌پذیرند و حق هم همین است. اما در اینجا نكته ظریف دیگری نیز هست. ظاهرِ دین، منفكّ از حقیقت آن، هرگز ابا ندارد که با کفر و شرک نیز جمع شود و اصلاً وقتی که دین از باطن خویش جدا شود، لاجرم به راهی اینچنین خواهد رفت.

عمر سعد دل به محال سپرده است که شاید بتواند دنیا و آخرت را با هم جمع کند و این توهّم شیطانیِ همه آن کسانی است که دین را می خواهند اما نه به آن بها که دل از دنیا ببُرند.

تاریخ امانت دارِ فریاد "هل من ناصر" حسین(ع) است و فطرت گنجینه دار آن... و از آن پس، کدام دلی است که با یاد او نتپد؟ مردگان را رها کن، سخن از زندگان عشق می گویم.

آه از آن هنگام که عالم خلقت یکسره بر خون به ناحق ریخته قیام کند.