بریده‌های کتاب خیره به خورشید نگریستن: غلبه بر وحشت از مرگ

--به زندگی پس از مرگ عقیده نداری؟ ++نه،اما این احساس راهم دارم که نمی‌توان در این جور چیز ها به یقین رسید.

مرگ همه چیز است و هیچ چیز نیست. کرم ها به داخل می‌خزند و خارج می‌شوند.

مرگ همواره مطرح بوده، همیشه شانه به شانه ما قدم برداشته از درون ما را صدا می‌زند. اما از آنجایی که زیر پوسته آگاهی ما پنهان شده، بسیار بی سر و صدا است. پنهان و مبدل به اشکال گوناگون ر برمی‌آورد و در واقع سرچشمه بسیاری از ترس‌ها،ا تنش‌ها و تضادهای ماست.

مال اندوزی پایان ندارد و در نهایت باعث نارضایتی است هرچه بیشتر به دست بیاوریم، بیشتر می‌خواهیم. ثروت همانند آب دریاست که هرچه بیشتر می‌نوشیم تشنه‌تر می‌شویم. و در نهایت این ما نیستیم که مالک دارایی خود می‌باشیم، بلکه آنها کنترل ما را در دست می‌گیرند.

روابط صمیمی و مانوس، شرط اول خوشبختی هستند.

مرگ همه چیز است و هیچ نیست.

توجه به مسئله مرگ هرگز از ذهن نخواهد رفت. در هر لحظه از زندگی نمی‌توان مدام به مرگ فکر کرد و مثل این می‌ماند که خیره به خورشید بنگرید؛ فقط کمی می‌توانید تحمل کنید؛ زیرا کسی که از ترس خشکش زده است نمی‌تواند زندگی کند.

مرگ همه چیز است و هیچ نیست.

در این قبرستان قبرها دو دسته اند ، دسته ی اول مرده هایی بودند که کسی آن را به یاد می اورد و قبر آنها با دسته های گل آراسته بود و دسته ی دوم مرده هایی بودند که حتی آخرین نفری هم که آنها را میشناخت مرده بود، قبر هایشان پر از علف هرز و سنگ قبرشان کاملا فرسوده بود ؛ در آن روستا به این ها مرده های واقعی می گفتند.

این را به خاطر داشته باشید که اگرچه رویارویی با مرگ موجب افزایش اضطراب می‌شود، ولی این نیرو را دارد که زندگی افراد را غنی‌تر سازد.

چه هستیم. فقط آنچه هستیم واقعاً اهمیت دارد. شوپنهاور می گوید با وجدان بودن بهتر از خوشنامی است. بزرگترین هدف ما باید سلامتی و ثروت معنوی باشد، که به منبع پایان ناپذیری از عقاید، استقلال و زندگی اخلاقی می انجامد. آرامش درونی از دانستن این نکته ناشی می شود که این اشیا و امور نیستند که مزاحم ما می شوند، بلکه تفسیر ما از آنهاست.

یکی از جملات دلنشین نیچه این است ؛ «سرنوشت خود را دوست بدار» به عبارتی منظور این است که «سرنوشتی را خلق کن که عاشقش هستی».

اگر یاد بگیریم خوب زندگی کنیم، حتماً خوب هم خواهیم مرد و برعکس. . . آموزگاران بزرگ، همواره به ما یادآوری کردند که اگرچه مادیت مرگ ما را نابود می‌کند، ولی آگاهی از مرگ، ناجی ماست.