بریده‌های کتاب خیره به خورشید (غلبه بر هراس از مرگ)

ترسناک‌ترین بُعد مرگ، فراموشی گذشته است نه فقدان آینده. در حقیقت فراموشی گونه‌ای از مرگ است که همواره در زندگی حضور دارد.

مرگ همواره مطرح بوده، همیشه شانه به شانه ما قدم برداشته از درون ما را صدا می‌زند. اما از آنجایی که زیر پوسته آگاهی ما پنهان شده، بسیار بی سر و صدا است. پنهان و مبدل به اشکال گوناگون ر برمی‌آورد و در واقع سرچشمه بسیاری از ترس‌ها،ا تنش‌ها و تضادهای ماست.

خودآگاهی، والاترین موهبت و به منزله گنجی است به ارزش زندگی. خودآگاهی همان چیزی است که ما انسان‌ها را از هم متفاوت ساخته است.

پرسیدم: ... چه خصوصیتی در مرگ است که تو را میترساند؟ او فوراً جواب داد: همه کارهایی که انجام‌شان نداده‌ام!

"ناراحت کننده ترین کلماتی که ممکن است نوشته شود یا گفته شود این است که : شاید باید اینگونه می بود " شاعر :جان گرین لیف

...در فلسفه صرفاً یک هدف خاص وجود دارد: دستیابی به آرامش با کاستن از رنج بشر و اما علت و ریشه‌ی رنج و بدبختی بشر چیست؟ اپیکور معتقد بود:«علت آن، ترس از مرگ است که همیشه و همه جا با ماست.»

رواقیون معتقد بودند که وقتی یاد بگیرید که خوب زندگی کنید یاد می‌گیرید خوب بمیرید و برعکس وقتی یاد بگیرید که خوب بمیرید یاد می‌گیرید خوب زندگی کنید.

فراموشی، شکلی از مرگ است که همیشه در زندگی حضور دارد.

وقتی همه چیز را از دست می دهی ، هنوز هم لذت صرف زندگی کردن را داری

هرچند مرگ جسمانی ما را از بین می‌برد ولی آگاهی از مرگ نجات‌مان می‌دهد.

It's a pitch black night. l'm alone in my boat floating in a harbor.l see the lights of many other boats.l know l can't reach them, can't join with them. But how comforting it is to see all those other lights bobbing in the harbor.

مرگ همه چیز است و هیچ چیز نیست. کرم ها به داخل می‌خزند و خارج می‌شوند.

توجه به مسئله مرگ هرگز از ذهن نخواهد رفت. در هر لحظه از زندگی نمی‌توان مدام به مرگ فکر کرد و مثل این می‌ماند که خیره به خورشید بنگرید؛ فقط کمی می‌توانید تحمل کنید؛ زیرا کسی که از ترس خشکش زده است نمی‌تواند زندگی کند.

در این قبرستان قبرها دو دسته اند ، دسته ی اول مرده هایی بودند که کسی آن را به یاد می اورد و قبر آنها با دسته های گل آراسته بود و دسته ی دوم مرده هایی بودند که حتی آخرین نفری هم که آنها را میشناخت مرده بود، قبر هایشان پر از علف هرز و سنگ قبرشان کاملا فرسوده بود ؛ در آن روستا به این ها مرده های واقعی می گفتند.