بریده‌های کتاب خیره به خورشید (غلبه بر هراس از مرگ)

مرگ همه چیز است و هیچ نیست.

در این قبرستان قبرها دو دسته اند ، دسته ی اول مرده هایی بودند که کسی آن را به یاد می اورد و قبر آنها با دسته های گل آراسته بود و دسته ی دوم مرده هایی بودند که حتی آخرین نفری هم که آنها را میشناخت مرده بود، قبر هایشان پر از علف هرز و سنگ قبرشان کاملا فرسوده بود ؛ در آن روستا به این ها مرده های واقعی می گفتند.

این را به خاطر داشته باشید که اگرچه رویارویی با مرگ موجب افزایش اضطراب می‌شود، ولی این نیرو را دارد که زندگی افراد را غنی‌تر سازد.

چه هستیم. فقط آنچه هستیم واقعاً اهمیت دارد. شوپنهاور می گوید با وجدان بودن بهتر از خوشنامی است. بزرگترین هدف ما باید سلامتی و ثروت معنوی باشد، که به منبع پایان ناپذیری از عقاید، استقلال و زندگی اخلاقی می انجامد. آرامش درونی از دانستن این نکته ناشی می شود که این اشیا و امور نیستند که مزاحم ما می شوند، بلکه تفسیر ما از آنهاست.

یکی از جملات دلنشین نیچه این است ؛ «سرنوشت خود را دوست بدار» به عبارتی منظور این است که «سرنوشتی را خلق کن که عاشقش هستی».

اگر یاد بگیریم خوب زندگی کنیم، حتماً خوب هم خواهیم مرد و برعکس. . . آموزگاران بزرگ، همواره به ما یادآوری کردند که اگرچه مادیت مرگ ما را نابود می‌کند، ولی آگاهی از مرگ، ناجی ماست.

آرامش درونی هنگامی حاصل می‌شود که بدانیم آنچه ما را مشوش می‌کند، نه اتفاقات، بلکه برداشت‌های ما از آنهاست.

آگاه بودن از مرگ و در آغوش گرفتن سایه آن خالی از لطف نیست. این آگاهی تاریکی و انگیزه زندگیتان را با هم در می‌آمیزد و باعث می‌شود تا زنده هستید، زندگی کنید. وقتی می‌فهمید همه چیز نابود می‌شود، پس ارزش زندگی، همدردی با دیگران و راه عشق ورزی به همه چیز را از عمق جان خود درک می‌کنید.

ترسناک‌ترین بُعد مرگ، فراموشی گذشته است نه فقدان آینده. در حقیقت فراموشی گونه‌ای از مرگ است که همواره در زندگی حضور دارد.

خوش ذاتی فراتر از خوش نامی است 《شوپنهاور 》

برترین هدف ما در زندگی باید سلامت جسم و ذهن باشد 《شوپنهاور 》

در هر لحظه از زندگی نمی‌توان مدام به مرگ فکر کرد و مثل این می‌ماند که خیره به خورشید بنگرید؛ فقط کمی می‌توانید تحمل کنید؛ زیرا کسی که از ترس خشکش زده است نمی‌تواند زندگی کند.

هرچه زندگی‌تان پوچ‌تر و بی‌حاصل‌تر باشد، اضطراب از مرگ در شما بیشتر است. نیچه در دو عبارت کوتاه، این ایده را بیان داشته است:(( درست زندگی کن)) و ((به وقتش بمیر)) و زوربا در فیلم زوربای یونانی می‌گوید:(( برای مرگ چیزی جز ویرانه به جا نگذار)) و سارتر درزندگی‌نامه‌اش گفته است:(( من آرام و بی‌صدا به سوی انتهای زندگی می‌رفتم... مطمئن بودم از اینکه آخرین انفجار قلبم، در آخرین صفحه‌ی کارم ثبت خواهد شد و درآن موقع، مرگ، فقط یک مردِ مرده را با خود می‌برد.))

اپیکور معتقد بود که رسالت اصلی فلسفه، تسکین رنج بشر است و ریشه‌ ی رنج بشر چیست؟ اپیکور این سوال را بدون هیچ شک و شبهه‌ای این‌گونه پاسخ می‌دهد:(( ریشه ی رنج بشر ترسِ همه جا حاضر، از مرگ است.))