بریده‌های کتاب آنک نام گل

"آها، نوآموز ما می‌خواهد زیادتر از چیزی که بایسته است، بداند. چیزهایی هست که تنها گیاه‌شناس باید بداند؛ در غیر این صورت اشخاص بی‌ملاحظه دوره می‌افتند و وهم پخش می‌کنند: به بیان دیگر با گیاهان دروغ می‌گویند."

ارتداد را اغلب مفتشان به‌وجود می‌آورند. و نه تنها به این معنی که مرتدانی را که وجود خارجی ندارند در تخیل خود می‌سازند، بلکه با چنان شدّت و حدّتی به سرکوب فساد ارتداد می‌پردازند که خیلی‌ها به سبب نفرت از قاضیان به سویش رانده می‌شوند تا در آن درگیر شوند. به‌راستی این چرخه‌ای است که شیطان تمهید دیده. خدایا ما را در پناه خود بگیر.

من در آن زمان نمیدانستم برادر ویلیام دنبال چیست و اگر راستش را بخواهید حتی امروز هم نمیدانم، و گمان میکنم او خودش نیز نمی دانست و فقط تشنهٔ دانستن حقیقت بود و سوءظنی ظاهراً همیشگی به اینکه حقیقت آن چیزی نباشد که در لحظه ای خاص به نظر می رسد، او را به حرکت وا می داشت.

... معماری در میان همۀ هنرها هنری است که جسورانه می کوشد تا در ضرباهنگ خود نظم کیهان را که یونانیان به آن «کوسموس» یا آرایه میگفتند، بازآفرینی کند، زیرا کیهان همچون جانوری عظیم است که در آن کمال و تناسب همه اعضایش در جلوه است. و ستایش آفریننده را که هر چیزی را شمار و سنگینی و اندازه مقرر فرموده است.

من آرامش خیال را در همه چیز جسته ام و آن را هیچ کجا نیافته ام ، مگر در گوشه ای با کتابی.

شیطان لجباز است، یک الگو را در تله‌ها و وسوسه‌های خود دنبال می‌کند، مناسک خودش را با فاصله زمانی هزار سال تکرار می‌کند. همیشه همان است!

من آرامش خیال را در همه چیز جسته‌ام، اما آن را در هیچ کجا نیافته‌ام، مگر در گوشه‌ای با کتابی.

کتابخانه مکان نجوایی طولانی و چند صد ساله بود، گفتگوی نامحسوس یک پوست‌نوشته با پوست‌نوشته‌ای دیگر، موجودی زنده، مخزن نیروهایی که تحت اختیار ذهن انسان نبود، گنجینهٔ اسراری که از اذهان بسیار نشأت می‌گرفت و پس از مرگ کسانی که پدیدآورنده یا وسیلهٔ انتقال بودند، همچنان باقی می‌ماند.

در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و کلمه خدا بود. خدا چنین آغاز کرد و وظیفۀ هر راهب مومنی است که فروتنانه در مناجات، این یگانه واقعۀ تغییرناپذیر را که می توان بر حقیقت انکارناپذیرش تأکید گذاشت، هر روز تکرار کند

سه چیز در خلق زیبایی دست به دست هم می‌دهند: نخست تمامیت یا کمال ، و به همین دلیل است که ما تمام چیزهای ناقص را زشت می‌پنداریم،  بعد تناسب یا هماهنگی و سرانجام وضوح و روشنایی ، و در حقیقت ما چیزهایی که رنگی مشخص دارند ، زیبا می‌خوانیم.