بریده‌ کتاب‌های مرگ یزدگرد [مجلس شاه کشی]

زن گفت: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

._اینک بار دیگر بگو؛ من که هستم؟ آسیابان: سرور من تو پادشاهی. _و تو گدازاده که باشی؟ آسیابان: سگ درگاهت آسیابانم. _ تو شوربخت شور چشم هر چه داری از کیست؟ آسیابان: هر چه ما داریم از پادشاه است. زن: چه می‌گوئی مرد، ما که چیزی نداریم. آسیابان: آن نیز از پادشاهست

موبد: آه اینان چه می‌گویند؛ سخن از پلیدی چندان است که جای مزدا اهورا نیست. باید به سراسر ایران‌ز‌مین پندنامه بفرستیم. زن: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

آسیابان: پادشاه بودن بهتر است یا مرگ؟

پادشاهی که وحشت، پرچم اوست و سپاهش تنهایی است.

دشمن تو این سپاه نیست پادشاه. دشمن را تو خود پرورده‌ای. دشمن تو پریشانی مردمان است؛ وگرنه از یک مشت ایشان چه می‌آمد؟

زن: چنین کاری هرگز راهزنان با ما نکرده‌اند. دختر: تو پادشاهان را با راهزنان همانند می‌کنی؟ زن: راهزنان بر تنگدستان می‌بخشایند و پادشاهان نه!