بریده‌های کتاب مرگ یزدگرد [مجلس شاه کشی]

آسیابان: هرچه داریم از پادشاه است. زن:چه می‌گویی مرد؛ما که چیزی نداریم. آسیابان: آن نیز از پادشاه است!

زن او از شما می هراسید سردار هراس --از ما؟ زن از مردمانی چون شما! سردار زبان او سرش را بر باد می دهد! زن اگر نتواند مرا برهاند همان بهتر که به باد دهد!

آیا دشنام وناسزا هم سرمایه بزرگان است که هرگاه بخواهند خرج می کنند؟! نه این سنگ وکلوخی است بر زمین ریخته که من نیز می‌توانم چندتایی از آن را به سوی شما پرتاب کنم.

جز درآوردن زبان کاش شما را هنر دیگری نیز بود.

زن گفت: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

ما مردمان از پند سیر آمده ایم و بر نان گرسنه ایم

دختر: سینه‌ام. شکمم. دردی در هر دو جا دارم. آسیابان: [از زبان پادشاه] از گرسنگی است دخترجان. من امروز دانستم. در تیسفون مرا از دنبا خبر نبود. بسیار ناله‌ها بود که من نشنیدم. من به دنیا پشت کرده بودم، آری، و اینک دنیا به من پشت کرده است. چرا ناله می‌کنی؟ دختر: دردم. درد‌هایم. آسیابان: آری، یک بار گفتی. پس چرا فراموشم شد؟

زن: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

پس شاه خود تویی!چگونه می‌تواند جز این باشد؟ روزهای زندگیم!همیشه آرزو میکردم روزی داد خود به شهریار برم، و اینک او اینجاست ؛داد از او به که برم ؟

._اینک بار دیگر بگو؛ من که هستم؟ آسیابان: سرور من تو پادشاهی. _و تو گدازاده که باشی؟ آسیابان: سگ درگاهت آسیابانم. _ تو شوربخت شور چشم هر چه داری از کیست؟ آسیابان: هر چه ما داریم از پادشاه است. زن: چه می‌گوئی مرد، ما که چیزی نداریم. آسیابان: آن نیز از پادشاهست

این روزگار را بنگرید که دشمن سراسر گیتی را درنوردیده، و سرداران جنگاور جنگ‌آزمای ما هنوز کینه از رعیت می‌ستانند

به مرگ نماز ببرید که اینک بر در ایستاده است. بی شماره ؛ چون ریگهای بیابان که در توفان می پراکند و چشم گیتی را تیره می‌کند.

موبد: آه اینان چه می‌گویند؛ سخن از پلیدی چندان است که جای مزدا اهورا نیست. باید به سراسر ایران‌ز‌مین پندنامه بفرستیم. زن: پندنامه بفرست ای موبد، اما اندکی نان نیز بر آن بیفزای. ما مردمان از پند سیر آمده‌ایم و بر نان گرسنه‌ایم.

زن: ...چون هشت گونه بادی که از کوه و دامنه و از جنگل و دشت و از دریا و رود و از ریگزار و بیابان می‌رسد، در میان این توفان ایستاده منم. [فریاد می‌زند] کشنده پادشاه را نه اینجا، بیرون از اینجا بیابید! پادشاه پیش از این به‌دست پادشاه کشته شده بود. آنکه اینجا آمد، مردکی بود ناتوان !

زن: پندنامه بفرست ای موبد،اما اندکی نان نیز بر ان بیفزای . ما مردمان از پند سیر آمده ایم و بر نان گرسنه ایم.

زن: هیچ‌کس بی‌گناه نیست.