بریده‌های کتاب آتش بدون دود: اتحاد بزرگ

در افتادن با حقیر، حقارت می آورد.

آق اویلر، به غم ، میدان داد ؛ و غم ، قانع نیست .هر چه مدارا کنی ، ستیز می کند ؛ هر چه عقب بنشینی ، پیش می آید ؛هر چه خالی کنی ، پر می کند ؛ هر چه بگریزی ،تعقیب می کند . چون بنشانی اش ، می نشیند آرام ؛ چون پر و بال دهی او را ، می پرد بسیار . غم ، بیشتر خواه است و سیری ناپذیر .

به کوه می‌گویم: "سولماز را می‌خواهم" جواب می‌دهد: من هم! به دریا می‌گویم: "سولماز را می‌خواهم" جواب می‌دهد: من هم! در خواب می‌گویم: "سولماز را می‌خواهم" جواب می‌شنوم: من هم! اگر یک روز به خدا بگویم: "سولماز را می‌خواهم" زبانم لال! چه جواب خواهد داد؟

ما توی این جنگ، به بی‌طرف، بزدل، دودوزه‌باز، و ناامید احتیاج نداریم.

تو جوانی و من کهن‌سال! تو به آنچه که میگویی مسلطی و من آنچه را که در لحظه کشف می‌کنم بازگو میکنم این فرق مدنیت تو و سنت من است

گریه عجب نعمتی است به هنگام

کلماتی که در آن حسرتی هست، کلمات مبارزان نیستند.

...سکوت ، بی صدایی نیست ؛ هماهنگیِ کاملِ صداها در راه باوراندنِ بی صدایی ست ...

مزاحِ در کلام، مثل نمکِ در طعام است؛ کمش خوب است، زیادش بد.

این درد است که مرد را مرد میکند و جوان را پیر. ماه و سال که کاره ای نیستند.

عشق این هجوم بی محاسبه میتواند تو را برای وصول به عشقی بزرگتر و باز هم بزرگتر به جنبشی ساحرانه و ادارد و تا نهایت انهدام خود در راه چیزی فراسوی خود پیش برد ، و می تواند به سادگی زمینگیرت کند به خاک سیاهت بنشاند و از تو يك برده ی مطبع و امر بر و ضد جنبش بردگان بسازد...

آدمِ خوب،همیشه به فکر دلِ خودش نیست .گاهی هم به فکر مردم است.

بد اگر دیر می‌گذرد، خوب انگار شتابِ گذشتن دارد.

این را هم بدان مردی که درد را خوب تحمل می کند و کمرش خم نمیشود فقط به این فکر میکند که یک روز عاقبت، درد تمام میشود.