بریده‌ کتاب‌های بیگانه

به گمانم اولش درست متوجه نبودم که همه‌ی این آدم‌ها جمع شده بودند مرا ببینند.معمولا هیچ‌وقت کسی به من توجهی نمی‌کند. باید خیلی به خودم فشار می‌آوردم که بفهمم دلیل این همه هیجان من هستم.

من درست ملتفت اسم زن نشدم؛ فقط متوجه شدم که همان پرستار کشیک خانه است.سری خم کرد، بدون اینکه حتی لبخندی به صورت عبوس و تکیده و درازش بنشیند.

او گفت روح مرا کاویده و هیچ چیز پیدا نکرده. گفت حقیقت این است که من اصلا روح ندارم. هیچ چیز انسانی در وجود من نیست و هیچ یک از آن اصول اخلاقی که در دل انسان‌هاست در دل من وجود ندارد.

گفتم یک وقتی پاریس زندگی می‌کردم. پرسید پاریس چه شکلی است. گفتم "کثافت. پر از کبوتر و حیاط‌های تاریک. آدم‌ها همه پوستشان سفیده."

منتظر گردش روزانه‌ای می‌ماندم که در حیاط انجام می‌دادم، یا به انتظار ملاقات وکیلم می‌نشستم. ترتیب بقیه‌ی اوقات را هم به خوبی داده بودم. انگار غالباً فکر می‌کردم که اگر مجبورم می‌کردند در تنه‌ی درخت خشکی زندگانی کنم، و در آن مکان هیج مسئولیتی جز نگاه کردن به کل آسمان بالای سرم، نداشته باشم، آن وقت هم کم‌کم عادت می‌کردم. آنجا هم به انتظار گذشتن پرندگان، و یا به انتظار ملاقات ابرها، وقت خود را می‌گذراندم. همچنان که در اینجا، منتظر دیدن کراوات‌های عجیب وکیلم هستم. در ستایش عادت

پنجره را بستم و بر که می‌گشتم در آینه چشمم به گوشه‌ای از میزم افتاد که چراغ الکلی‌ام آن‌جا کنار تکه‌ای نان بود. از خاطرم گذشت که به‌هرحال یک یکشنبه‌ی دیگر را هم به سر آورده‌ام، مامان دیگر دفن شده است، و من باید برگردم سر کارم، و بالاخره، هیچ‌چیز عوض نشده است.

عصرها حوله ی گردان خیس خیس است ؛ همه ی روز همه از همین حوله استفاده می‌کنند. یک بار این را به رئیس گفتم. گفت متاسف است، ولی به‌هرحال یک مورد جزئی و کم اهمیت است.

همیشه بدترین فرضها را میکردم فرض میکردم تمیزم (درخواست دادگاه تجدیدنظر) رد شده است. خب پس خواهم مرد. این مطلب خیلی زودتر از چیزهای دیگر آشکار بود. همه مردم میدانند که زندگی به زحمتش نمی ارزد. حقيقتا، من منکر نبودم که در سی سالگی مردن یا در هفتاد سالگی چندان اهمیت ندارد؛ چون طبیعتاً در هر دو صورت مردان و زنان دیگر زندگیشان را خواهند کرد و این در طول هزاران سال ادامه خواهد داشت.

جایی خوانده بودم که آدم در زندان بالاخره زمان را گم می کند.اما وقتی این را خوانده بودم خیلی معنایش را نفهمیده بودم.نفهمیده بودم چطور روز ها می توانند در آن واحد هم کوتاه باشند هم طولانی.بی تردید طولانی برای گذراندن، اما آن قدر کشدار که دست آخر با هم قاطی می شوند.دیگر اسم ندارند. تنها کلمه هایی که برایم معنایی داشتند دیروز و فردا بودند.

غروب یک فرصت کوتاه غم‌انگیز بود.

ولی لحظه هایی پیش می آیند که در آنها "دکورها فرو می‌ریزد"، هنگامی که بی معنائیِ کارهای عادیِ روزانه‌امان ناگهان ما را فرا می‌گیرد.

فقط چند تصویر دیگر از آن روز در ذهنم حک شده است: مثلا چهره ی پرز، وقتی که بار آخر خودش را به ما رساند، درست بیرون دهکده. دانه های درشت اشکِ حسرت و خستگی از چشم‌هایش می‌ریخت روی صورتش. اما با آن همه چین و چروکی که صورتش داشت این دانه های اشک نمی‌ریختند.

ماری یک بازی یادم داد. شنا که می‌کردی باید کف آب را از روی موج ها هورت می‌کشیدی و توی دهانت نگه می‌داشتی، بعد به پشت می‌خوابیدی روی آب و کف ها را رو به آسمان با فشار بیرون می‌ریختی.یک فواره‌ی کف‌آلود درست می‌شد که یا در هوا محو می‌شد یا به شکل قطره های ریز ولرم می‌ریخت روی صورتت.

گفت:"میدونی آقای مورسو، من آدم بدی نیستم اما از کسی نمی‌خورم".

مادرم اغلب می گفت که هیچ کسی بدبخت تمام عیار نیست .در زندان هنگامی که آسمان به خود رنگ می گرفت و روز نو آهسته به سلولم می لغزید، حرف او را تصدیق می کردم.

همه مردم می‌دانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد.

باری،این عقیده مامان بود و عادت داشت مرتب آن را تکرار کند،که آدم دست آخر به همه چیز عادت می کند.