بریده‌های کتاب بیگانه

مادرم اغلب می گفت که هیچ کسی بدبخت تمام عیار نیست .در زندان هنگامی که آسمان به خود رنگ می گرفت و روز نو آهسته به سلولم می لغزید، حرف او را تصدیق می کردم.

انگار جاده های آشنایی که در آسمان تابستان رسم شده بودند، می توانستند به یکسان ، به زندان ها و خواب های معصومانه منتهی شوند.

همه مردم می‌دانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد.

خب پس باید بمیرم. البته معلوم است که زودتر از بقیه. اما همه می‌دانند که زندگی ارزش زیستن ندارد. ته دلم می‌دانستم که فرقی نمی‌کند در سی‌سالگی بمیری یا در هفتاد سالگی، چون در هر حال آدم‌های دیگر همچنان زنده خواهند بود و زندگی خواهند کرد، شاید هزاران هزار سال.

راستش هيچ‌وقت حرف زيادی ندارم كه بزنم برای همين ساكت می‌مانم.

به هر حال ، همیشه کم و بیش مقصریم .

آدمی که حتی فقط یک روز زندگی کرده باشد، می‌تواند بی هیچ ناراحتی صد سال زندگی کند، بی اینکه حوصله اش سر برود.

جواب دادم آدم هرگز زندگیش را تغیر نمی‌دهد، و به هر حال ارزش همه زندگی‌ها یکی است و زندگی من در اینجا اصلا برایم خوشایند نیست.

باری،این عقیده مامان بود و عادت داشت مرتب آن را تکرار کند،که آدم دست آخر به همه چیز عادت می کند.

روزهای اول که به آسایشگاه آمده بود،اغلب گریه می‌کرد. اما علتش فقط ترک عادت بود. چند ماه که گذشت، اگر از آسایشگاه بیرونش می‌آوردند، گریه اش می‌گرفت. باز هم از روی ترک عادت.

این کافی نیست که گناهکار تنبیه شود، بلکه باید گناه و گناهکار را خوار و ضعیف کرد، ...

هیچی،هیچی اهمیت نداشت و من خوب می‌دانستم چرا.

تمام قد ایستاده بود و می‌پرسید آیا به خدا اعتقاد دارم. گفتم نه. با عصبانیت نشست. گفت این محال است؛ همه‌ی آدم ها به خدا معتقدند، حتی آنهایی که به خدا پشت می‌کنند. این اعتقاد او بود و اگر در این اعتقادش شک می‌کرد زندگی‌اش بی‌معنا می‌شد. فریاد زد:"شما می‌خواهید زندگی من بی‌معنا شود؟" تا جایی که من می‌فهمیدم این ربطی به من نداشت و همین را به او گفتم. اما او از آن طرف میز صلیب را تقریبا زیر دماغ من گرفته بود و بی‌هیچ منطقی فریاد می‌زد:"من یک مسیحی‌ام. من از خدا می‌خواهم همه‌ی گناهانت را ببخشد.چه‌طور می‌توانی معتقد نباشی که او بخاطر تو رنج کشیده؟". مثل هرباری که میخواهم از شر کسی خلاص شوم قیافه ای به خودم گرفتم که انگار با همه‌ی حرف‌هایش موافقم. دیدم احساس پیروز می‌کند. "دیدی، دیدی، تو اعتقاد داری، تو به او توکل می‌کنی، بگو که به او توکل می‌کنی." گفتن ندارد که باز هم گفتم نه. افتاد روی صندلی‌اش.

گاهی وقت ها خیال میکنیم مطمئنیم ولی واقعا این طور نیست!

همه مردم می‌دانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد. حقیقتا ، من منکر نبودم که در سی سالگی مردن یا هفتاد سالگی ، چندان اهمیت ندارد . چون طبیعتا، در هر دو صورت مردان و زنان دیگر زندگی شان را خواهند کرد و این در طول هزاران سال ادامه خواهد داشت . به طور کلی ، هیج چیز ، روشن تر از این نبود . همیشه من بودم که می‌مردم، چه حالا بیست سال دیگر . در این لحظه ، آنچه که مرا در استدلالم اندکی ناراحت می‌کرد، جهش مخوفی بود که من در خودم ، از اندیشیدن به بیست سال زندگی آینده حس میکردم . اما برای فرونشاندن این جهش درونی همینقدر کافی بود که تفکرات بیست سال بعدم را در نظر مجسم کنم و ببینم که در آن زمان نیز عقلا چاره ای جز رضایت به مرگ ندارم . از لحظه ای که مرگ انسان مسلم شد دیگر چگونگی و هنگامش اهمیت ندارد .

زیر لب گفت به نظرش آدم عجیبی هستم و شاید به همین خاطر دوستم دارد و چه‌بسا روزی به همین علت از من بیزار شود.

اما همه می‌دانند که زندگی ارزش زیستن ندارد. ته دلم کاملا می‌دانستم که فرقی نمی‌کند در سی سالگی بمیری یا در هفتاد سالگی، چون در هر حال آدم‌های دیگر همچنان زنده خواهند بود و زندگی خواهند کرد، شاید هزاران هزار سال.

مردی که فقط یک روز زندگی کرده باشد می‌تواند بی هیچ رنجی، صد سال در زندان بماند چون آن قدر خاطره خواهد داشت که کسل نشود.

البته این امید است که سرِ خیابان در گرماگرم دویدن به ضرب گلوله از پا درمی‌آید.