بریده‌های کتاب بیگانه

اول و آخرش فرق نمی‌کند در سی‌سالگی بمیرم یا هفتاد‌سالگی؛ چون همیشه کسی که می‌مرد من بودم، خواه الان باشد، خواه بیست سال دیگر.

«بنی‌آدم یعنی بنی‌عادت‌.»

در واقع می‌دانستم مردن در سی سالگی یا در هفتاد سالگی فرقی نمی‌کند، چون طبعا در هر دو مورد زن‌ها و مردهای دیگری داشتند زندگی می‌کردند و آن هم برای هزاران سال دیگر.

هر وقت می‌خواستم از دست حرف‌های کسی خودم را خلاص کنم، حالت تایید به خودم می‌گرفتم.

گفت که آدم عجیبی هستم و بدون شک به همین دلیل دوستم دارد. اما شاید روزی هم به همین دلیل از من متنفر شود.

البته این امید است که سرِ خیابان در گرماگرم دویدن به ضرب گلوله از پا درمی‌آید.

متوجه شدم آدمی که حتی فقط یک روز زندگی کرده باشد، می‌تواند صدسال را راحت در زندان بگذراند ! آنقدر یاد و خاطره خواهد داشت که حوصله‌اش سر نرود ...!

عشق به زیستن بدون نومیدی از زیستن پدید نمی‌آید...

باید قبول کنم آدم نمی‌تواند مدت طولانی حواس مردم را به خود جلب کند.

در تمام زندگی پوچی که سر کرده بودم، از آن ته ته آینده‌ام، از آن سر سال‌هایی که هنوز نیامده بودند، همیشه یک نفس تیره به طرفم می‌آمد، نفس تیره‌ای که سر راهش هرچیزی را که آن موقع به من وعده می‌دادند بی‌تفاوت می‌کرد، وعده‌هایی برای سال‌هایی که هیچ‌ واقعی‌تر از سال‌هایی نبودند که همین حالا زندگی‌شان می‌کردم.

خب پس باید بمیرم. البته معلوم است که زودتر از بقیه. اما همه می‌دانند که زندگی ارزش زیستن ندارد. ته دلم می‌دانستم که فرقی نمی‌کند در سی‌سالگی بمیری یا در هفتاد سالگی، چون در هر حال آدم‌های دیگر همچنان زنده خواهند بود و زندگی خواهند کرد، شاید هزاران هزار سال.

گوش می‌دادم و می‌شنیدم که می‌گویند من باهوش هستم. اما درست نمی‌فهمیدم چطور صفاتی که برای یک آدم عادی صفت خوب است می‌تواند برای یک مجرم تبدیل به یک اتهام‌ وحشتناک بشود.

داشتند راجع به سرنوشت من تصمیم می‌گرفتند، اما کسی نظر من را نمی‌پرسید.

حتی وقتی در جایگاه متهم هستی هم برایت جالب است که دیگران راجع به تو حرف بزنند.

انگار زیر آسمان تابستان آن گذر آشنا، به همان راحتی که به خوابی معصومانه ختم می‌شد، می‌توانست به زندان هم ختم شود.

تنها کلمه‌هایی که برایم معنایی داشتند دیروز و فردا بودند.

آن‌وقت بود که متوجه شدم آدمی حتی اگر فقط یک روز زندگی کرده باشد می‌تواند صدسال را راحت در زندان بگذراند. آن‌قدر یاد و خاطره خواهد داشت که حوصله‌اش سر نرود.

آن روز‌ها اغلب با خودم فکر می‌کردم حتی اگر مجبور بودم در تنه‌ی تو خالی یک درخت زندگی کنم و کاری نداشتم به غیر از این‌که به گل آسمان بالای سرم نگاه کنم، کم‌کم به این زندگی عادت می‌کردم.

سخت‌ترین چیز این بود که فکر‌هایی می‌کردم‌ که فکر‌های یک آدم آزاد بود. مثلا، یک دفعه بدجوری دلم می‌خواست در ساحل باشم و کنار دریا قدم بزنم. وقتی صدای اولین موج‌هایی که به کف پایم می‌خورد از خیالم می‌گذشت و حس کردن آبی که به تنم می‌خورد و احساس راحتی و آزادی‌ام از این حال، یک‌دفعه متوجه می‌شدم چه‌قدر دیوار‌های سلولم تنگ به من چسبیده‌اند.

بیرون که می‌رفتم حتی خواستم با او دست بدهم، اما درست به موقع یادم آمد که من آدم کشته‌ام.