بریده‌های کتاب بیگانه

باری، درست که فکر می‌کردم، در تنه یک درخت خشک نبودم. بدبخت تر از من هم پیدا می‌شد. وانگهی این یکی از عقاید مادرم بود و آن را غالباً تکرار می‌کرد که انسان بالاخره به همه چیز عادت می‌کند.

در واقع می‌دانستم مردن در سی سالگی یا در هفتاد سالگی فرقی نمی‌کند، چون طبعا در هر دو مورد زن‌ها و مردهای دیگری داشتند زندگی می‌کردند و آن هم برای هزاران سال دیگر.

آدم همیشه کمی احساس تقصیر و گناه می‌کند.

یه روز می‌فهمی چی داشتی و قدرشو ندونستی!

امیدوارم سگ ها امشب عوعو نکنند. همه اش فکر می کنم صدای سگ خودم است.

آن‌وقت بود که متوجه شدم آدمی حتی اگر فقط یک روز زندگی کرده باشد می‌تواند صدسال را راحت در زندان بگذراند. آن‌قدر یاد و خاطره خواهد داشت که حوصله‌اش سر نرود.

همیشه بدترین فرضها را میکردم فرض میکردم تمیزم (درخواست دادگاه تجدیدنظر) رد شده است. خب پس خواهم مرد. این مطلب خیلی زودتر از چیزهای دیگر آشکار بود. همه مردم میدانند که زندگی به زحمتش نمی ارزد. حقيقتا، من منکر نبودم که در سی سالگی مردن یا در هفتاد سالگی چندان اهمیت ندارد؛ چون طبیعتاً در هر دو صورت مردان و زنان دیگر زندگیشان را خواهند کرد و این در طول هزاران سال ادامه خواهد داشت.

اولین دفعه بعد از سالها ابلهانه دلم خواست گریه کنم، زیرا به خوبی احساس کردم چقدر همهٔ مردمی که انجا جمع شده بودند ازم بیزار بودند

جایی خوانده بودم که آدم در زندان بالاخره زمان را گم می کند.اما وقتی این را خوانده بودم خیلی معنایش را نفهمیده بودم.نفهمیده بودم چطور روز ها می توانند در آن واحد هم کوتاه باشند هم طولانی.بی تردید طولانی برای گذراندن، اما آن قدر کشدار که دست آخر با هم قاطی می شوند.دیگر اسم ندارند. تنها کلمه هایی که برایم معنایی داشتند دیروز و فردا بودند.

غروب یک فرصت کوتاه غم‌انگیز بود.

ولی لحظه هایی پیش می آیند که در آنها "دکورها فرو می‌ریزد"، هنگامی که بی معنائیِ کارهای عادیِ روزانه‌امان ناگهان ما را فرا می‌گیرد.

فقط چند تصویر دیگر از آن روز در ذهنم حک شده است: مثلا چهره ی پرز، وقتی که بار آخر خودش را به ما رساند، درست بیرون دهکده. دانه های درشت اشکِ حسرت و خستگی از چشم‌هایش می‌ریخت روی صورتش. اما با آن همه چین و چروکی که صورتش داشت این دانه های اشک نمی‌ریختند.

زندگی آنقدرها هم ارزشمند نیست که انسان بخواهد هزاران سال زنده بماند و جاودانه باشد.

اول و آخرش فرق نمی‌کند در سی‌سالگی بمیرم یا هفتاد‌سالگی؛ چون همیشه کسی که می‌مرد من بودم، خواه الان باشد، خواه بیست سال دیگر.

اگر مرا توی یک تنهٔ درخت خشکیده بگذارند تا زندگی کنم و مشغله ای هم نداشتم جز اینکه گل آسمان را از بالای سرم تماشا کنم، باز کم کم عادت می کردم. منتظر گذر پرندگان می شدم یا دیدن ابر ها، ...

ماری یک بازی یادم داد. شنا که می‌کردی باید کف آب را از روی موج ها هورت می‌کشیدی و توی دهانت نگه می‌داشتی، بعد به پشت می‌خوابیدی روی آب و کف ها را رو به آسمان با فشار بیرون می‌ریختی.یک فواره‌ی کف‌آلود درست می‌شد که یا در هوا محو می‌شد یا به شکل قطره های ریز ولرم می‌ریخت روی صورتت.

مردی که فقط به مدت یک روز از زندگی لذت برده باشد قادر است بدون کوچکترین رنجیدگی خاطر، به مدت صد سال در یک زندان دوام بیاورد.

تنها کلمه‌هایی که برایم معنایی داشتند دیروز و فردا بودند.