با این همه ما که از مردم ساده ی کوچه و خیابانیم، می کوشیم که همچنان ساده دلانه بگوییم: «یک روز عاقبت انسان به مدد ایمان اراده اندیشه شناخت آگاهی و عاطفه جهانی خواهد ساخت بسیار زیباتراز آنچه که امروز حتی برای ما قابل تصور باشد... آن روز در یک قدمی ما دقیقا همان روزی ست که انسان از عمده ی انچه که تاکنون بوده و کرده به راستی پشیمان شود. ما باز هم جرئت و جسارت آن را داریم که بگوییم: « انسان، محکوم به خوشبختی ست و اگر بپرسی به چه قیمت بگوییم: «ما اهل قیمت گذاری به روی خوشبختی نهایی نیستیم... ما خستگی را نفی نمی کنیم؛ زیر سلطه ی خستگی کمر خم کردن را نفی می کنیم... هنوز نیمه شب است. از پنجره ی اتاقم ماهی خسته و افسرده و مغموم پیداست که به زحمتی خود را از دیوار بلند شب بالا میکشد. ابتدا می اندیشم که که اینگونه کند و مداوم امید به کجا بسته است؟ و به این همه امید که در دل دارم می اندیشم و آنگاه زیر لب می گویم أميد، تنها محكوميت انسان است و ماه شاید که انسانی باشد...

_گاهی به این می اندیشم که در ستودن بزرگان چه لذتی هست که مردمان آن را رها نمی کنند؟ _میل به کمال است و شوق همیشگی فراتر رفتن از جایی که در ایستاده ای همان لذتی که کودکان را بر آن می دارد که رنج صعود به قله ها را بر خود هموار کنند تا دمی روی قله بایستند و دنیای زیر پایشان را به نگاه حقارت تماشا کنند؛ اما همه این ها برای کسانی است که قلبشان با حسد فاسد نشده، وگرنه حسودان از دیدن قله ها نه تنها لذت نمی برند که در رنج خود خواهی می سوزند.

تو را بانو نامیده ام . بسیارند از تو بلندتر بلندتر بسیارند از تو زلال تر زلال تر بسیارند از تو زیباتر زیباتر اما بانو تویی!

انسان در یک نگاه می تواند عظمت و قدر خویش را بشناسد و از قناعتها و سستی هاش آزاد گردد. او می بیند تمام هستی به او منتهی شده و مسخر او هستند... همه به او رسیده اند... حال او دوباره به عقب باز گردد... به سوی همان ها، همان هایی که برای او بوده اند. او می بیند از سنگ، از خاک، از خورشید، از شاخه ها و درختها جلوتر است... اما نه جوشش دارد و نه رویش و نه جنبش و نه شکوفه و نه کوششی سنگها فجر داشته اند و شکافته شده اند، اما من فجری نداشته ام و نوشیده ام... خاک ها این همه رویانده اند، اما من رویشی نداشته ام. خورشیدها این همه حرکت و جنبش این همه بخشش و دهش داشته اند، اما من هیچ نوری و حرارتی و هیچ شوری و جنبشی نیا فریده ام. وقتی هنگام بهار، به باغ میرفتم و شاخه ها را غرق در شکوفه می دیدم راستی شرمم می آمد که چندین بهار بر ما گذشته و هنوز چوبیم... ولی چوب های مرده شکفته اند و در گل ، غرقند چوب های مرده شکفته اند و در گل غرقند...

در گلستان تنت هر زخم خنجر گل گشوده تیر کین در بین آن گلها چه خوش سنبل گشوده در بیان حال تو صدها زبان هر گل گشوده گشته ای سر تا به پا گلشن خداحافظ حسین عشق یک سوزنده اخگر من سپندم چاره چیست در کف زنجیر عشقت پایبندم، چاره چیست نه حبیبم نه طبیبم دردمندم چاره چیست می کنم صبح و و مسا شیون خداحافظ حسین.