اواسط راه وقتی از کنار یکی از باغ ها می گذشتیم یک سگ ولگرد جلویمان سبز شد و خواب را از سرمان پراند. آقا جان گفت که سگ گله است و با ما کاری ندارد. من و دایی هم با نظر آقا جان موافق بودیم؛ اما حيوان زبان بسته با ما موافق نبود و یک دفعه دنبالمان کرد. معلوم بود از گرسنگی حسابی دیوانه شده و در آن شرایط نان خشک کپک زده برایش حکم پیتزا دارد. احتمالاً ما را هم به شکل خوراکی میدید؛ آقا جان را به شکل کله پاچه، دایی اکبر را به شکل اکبر جوجه مرا هم به شکل اصغر جوجه به محض اینکه سگ دنبالمان کرد، نه آقا جان از من یادش آمد، نه دایی اکبر از آقا جان و نه من از ان دو هر یک بی توجه به دیگری داشتیم برای زنده ماندن با سرعت به سمت سرنوشت فرار می کردیم آقاجان زودتر از من و دایی اکبر از نفس افتاد. یاد فیلم های جبهه افتادم که وقتی یک رزمنده نمی توانست ادامه بدهد ایثار میکرد و به بقیه می گفت: برادرا شما بريد من همین جا میمونم فکر میکردم آقا جان هم در حال ایثار است تا با اهدای جان یا یکی از اعضای بدن خود، ما را از شر سگ وحشی رها کند؛ اما آقا جان که عقب تر مانده بود، برخلاف روحیه ایثار و از خود گذشتگی از همان دور به من و دایی اکبر بد و بیراه گفت که چرا کنار او نماندیم و فرار کردیم.

روزگاری کودک روحی جاودانه داشت، حالا چند تا غده دارد. از نظر فیزیکدان کودک فقط یک گروه مولکولی اتم یا الکترونی است. از نظر فیزیولوژیست پیوند ناپایدار ماهیچه استخوان و عصب است. از نظر پزشک توده ی سرخ رنگی از درد و بیماری است. از نظر روان پزشک سخنگوی در مانده ی وراثت و محیط و انبوهی از واکنش های شرطی است که با گرسنگی و عشق به هم می ریزد. تقریباً هر ایده ای که این ارگانیسم عجیب داشته باشد، یک توهم است. هر احساسی داشته باشد پیش داوری قلمداد می شود. نظریه های خوب آزادی اراده و زندگی پس از مرگ را می پروراند و لحظه به لحظه بیشتر رو به زوال و نابودی می روند قواعد بزرگ فلسفی می سازد که در آن قطره ی آب، دریا را توضیح دهد. این موجود به نام انسان، به ندرت به این موضوع فکر می کند که یک گونه از میلیاردها گونه ی خلقت و تجربه ی گذرای طبیعت است.

از زمانی که او را گم کردم از زمانی که دانستم مزه مرگ به تلخی اخم و عصبانیت حسیناست و از زمانی که به تماشای مرده ها در گورستان رفتم و دیدم که زنده ها چه میکنند و چطور مرده را می شوند، در گور میگذارند دعا میخوانند خلقت را به شهادت میگیرند رویشان را پس می زنند پنبه ها را از روی صورت و از توی دهنشان برمی دارند، بر آن صورت های سرد و بی خون که در زمان یخ زده بود، مشتی خاک می پاشند، و بعد شیون زنده ها، آن وقت گورکن ها بی توجه به گریه زنده ها، خشت های بزرگ را میگذاشتند و ا آن همه خاک می ریختند تمامی اینها مرا وا می داشت که او را بپرستم ،بنوشم ،ببلعم، شیشه شوم و مثل نور از خود عبورش دهم گاه برای ماندن کنار او التماس هم بكنم، دروغ هم بگویم، بی پروا باشم و هرچه میخواهم از او بخواهم، بی هیچ غروری، انگار که قرار نبوده من ملکه این سرزمین باشم.

همه مردم می‌دانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد. حقیقتا ، من منکر نبودم که در سی سالگی مردن یا هفتاد سالگی ، چندان اهمیت ندارد . چون طبیعتا، در هر دو صورت مردان و زنان دیگر زندگی شان را خواهند کرد و این در طول هزاران سال ادامه خواهد داشت . به طور کلی ، هیج چیز ، روشن تر از این نبود . همیشه من بودم که می‌مردم، چه حالا بیست سال دیگر . در این لحظه ، آنچه که مرا در استدلالم اندکی ناراحت می‌کرد، جهش مخوفی بود که من در خودم ، از اندیشیدن به بیست سال زندگی آینده حس میکردم . اما برای فرونشاندن این جهش درونی همینقدر کافی بود که تفکرات بیست سال بعدم را در نظر مجسم کنم و ببینم که در آن زمان نیز عقلا چاره ای جز رضایت به مرگ ندارم . از لحظه ای که مرگ انسان مسلم شد دیگر چگونگی و هنگامش اهمیت ندارد .

آیا وظیفه میتونه در اولویت بالاتر از عشق به ((خودت)) و به تلاش خودت در جهت آزادی بی قید و شرط قرار بگیره ؟ اگر تو به خودت دست پیدا نکرده باشی پس ((وظیفه)) فقط یک حسن تعبیر برای استفاده از دیگران برای بزرگ تر کردن خودت خواهد بود .