همه مردم می‌دانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد. حقیقتا ، من منکر نبودم که در سی سالگی مردن یا هفتاد سالگی ، چندان اهمیت ندارد . چون طبیعتا، در هر دو صورت مردان و زنان دیگر زندگی شان را خواهند کرد و این در طول هزاران سال ادامه خواهد داشت . به طور کلی ، هیج چیز ، روشن تر از این نبود . همیشه من بودم که می‌مردم، چه حالا بیست سال دیگر . در این لحظه ، آنچه که مرا در استدلالم اندکی ناراحت می‌کرد، جهش مخوفی بود که من در خودم ، از اندیشیدن به بیست سال زندگی آینده حس میکردم . اما برای فرونشاندن این جهش درونی همینقدر کافی بود که تفکرات بیست سال بعدم را در نظر مجسم کنم و ببینم که در آن زمان نیز عقلا چاره ای جز رضایت به مرگ ندارم . از لحظه ای که مرگ انسان مسلم شد دیگر چگونگی و هنگامش اهمیت ندارد .

آیا وظیفه میتونه در اولویت بالاتر از عشق به ((خودت)) و به تلاش خودت در جهت آزادی بی قید و شرط قرار بگیره ؟ اگر تو به خودت دست پیدا نکرده باشی پس ((وظیفه)) فقط یک حسن تعبیر برای استفاده از دیگران برای بزرگ تر کردن خودت خواهد بود .

زندگی مانند رفتن به دندانپزشک است ، چون انسان همواره منتظر دردناک ترین لحظات است در حالی که آن لحظات را پشت سر گذاشته است .

مردی به امام صادق(ع) گفت : ما فرزندانمان رابا نام شما و پدرانتان اسم می گذاریم . آیا این کار ، مارا سودی دارد ؟ حضرت فرمودند : آری به خدا قسم . مگر دین چیزی غیر از دوستی است ؟

_ از خویش در آیید و تن به تفکر بسپارید . _چرا باید این کار را بکنم ؟ _به دلیل پیمان هایی که مکرر با خویش بسته یید که هیچ چیز شما را از اندیشه نجات ایران و به اوج رساندنش باز ندارد ...هیچ چیز...