از زمانی که او را گم کردم از زمانی که دانستم مزه مرگ به تلخی اخم و عصبانیت حسیناست و از زمانی که به تماشای مرده ها در گورستان رفتم و دیدم که زنده ها چه میکنند و چطور مرده را می شوند، در گور میگذارند دعا میخوانند خلقت را به شهادت میگیرند رویشان را پس می زنند پنبه ها را از روی صورت و از توی دهنشان برمی دارند، بر آن صورت های سرد و بی خون که در زمان یخ زده بود، مشتی خاک می پاشند، و بعد شیون زنده ها، آن وقت گورکن ها بی توجه به گریه زنده ها، خشت های بزرگ را میگذاشتند و ا آن همه خاک می ریختند تمامی اینها مرا وا می داشت که او را بپرستم ،بنوشم ،ببلعم، شیشه شوم و مثل نور از خود عبورش دهم گاه برای ماندن کنار او التماس هم بكنم، دروغ هم بگویم، بی پروا باشم و هرچه میخواهم از او بخواهم، بی هیچ غروری، انگار که قرار نبوده من ملکه این سرزمین باشم.

همه مردم می‌دانند که زندگی به زحمتش نمی‌ارزد. حقیقتا ، من منکر نبودم که در سی سالگی مردن یا هفتاد سالگی ، چندان اهمیت ندارد . چون طبیعتا، در هر دو صورت مردان و زنان دیگر زندگی شان را خواهند کرد و این در طول هزاران سال ادامه خواهد داشت . به طور کلی ، هیج چیز ، روشن تر از این نبود . همیشه من بودم که می‌مردم، چه حالا بیست سال دیگر . در این لحظه ، آنچه که مرا در استدلالم اندکی ناراحت می‌کرد، جهش مخوفی بود که من در خودم ، از اندیشیدن به بیست سال زندگی آینده حس میکردم . اما برای فرونشاندن این جهش درونی همینقدر کافی بود که تفکرات بیست سال بعدم را در نظر مجسم کنم و ببینم که در آن زمان نیز عقلا چاره ای جز رضایت به مرگ ندارم . از لحظه ای که مرگ انسان مسلم شد دیگر چگونگی و هنگامش اهمیت ندارد .

آیا وظیفه میتونه در اولویت بالاتر از عشق به ((خودت)) و به تلاش خودت در جهت آزادی بی قید و شرط قرار بگیره ؟ اگر تو به خودت دست پیدا نکرده باشی پس ((وظیفه)) فقط یک حسن تعبیر برای استفاده از دیگران برای بزرگ تر کردن خودت خواهد بود .

زندگی مانند رفتن به دندانپزشک است ، چون انسان همواره منتظر دردناک ترین لحظات است در حالی که آن لحظات را پشت سر گذاشته است .

مردی به امام صادق(ع) گفت : ما فرزندانمان رابا نام شما و پدرانتان اسم می گذاریم . آیا این کار ، مارا سودی دارد ؟ حضرت فرمودند : آری به خدا قسم . مگر دین چیزی غیر از دوستی است ؟