بریده‌ کتاب‌های پدران و پسران

بازارف سخنان او را قطع کرد: شما می‌خواهید عاشق شوید و نمی‌توانید عاشق شوید. این است راز بدبختی شما. آدینسووا مشغول تماشای آستین روپوش خود شد و بعد پرسید: مگر من نمی‌توانم دوست بدارم؟ - مشکل... اما من بیخود این را بدبختی نامیده‌ام. برعکس، آن کسی مستحق دلسوزی است که گرفتار چنان چیزی شود. + گرفتار چه چیز؟ - دوست داشتن. + شما از کجا می‌دانید؟

اما هرم نیمروز می گذرد، و شامگاه می آید و شب، و بعد زمان بازگشت به مأمنی آرام می رسد، آنجا که آزردگان و خستگان به خواب شیرین می روند...

...- به علاوه، مگر انسان می‌تواند همیشه با صدای بلند بگوید که بر او چه می‌گذرد؟ - من که نمی‌فهمم چرا انسان نمی‌تواند آنچه را در دل دارد، بازگوید. - شما می‌توانید؟ آنا پس از تردید مختصری گفت: «بلی، می‌توانم.» بازارف سر خود را به زیر افکند و جواب داد: «شما از من خوشبخت‌ترید.»

- من فکر می‌کنم که اینجا، زیر این توده کاه دراز کشیده‌ام، فضای باریکی که من گرفته‌ام به قدری در مقابل فضای لایتناهی‌ای که در آن نبوده و نیستم و به من مربوط نیست، کوچک است و زمانی که متعلق به زندگی من است به قدری در مقابل ابدیتی که من در آن نبوده و نیستم ناچیز است که... اما در همین اتم، در همین نقطه ریاضی، خون در جریان است، مغز کار می‌کند و خواهش‌ها دارد. عجب فضاحتی! عجب مزخرفاتی!