پناه‌گاهی نیست و نه چیزی که احساس شادمانی‌ات یا غمی پر بار را بدان بیاویزی. آنچه از این خاک بر می‌خیزد عذاب است و عقیمی.

.... ... مدت زمانی که می‌توانم زندگی کنم در مقایسه با ابدیت که در آن نبوده ام و نخواهم بود چقدر حقیر است...

کسی که یک بار رنج کشیده است، تجربه ی درد را هرگز فراموش نمی کند. داستان فرزند انسان

نگاهش را دور اتاق گرداند و یکدفعه چشمش خورد به یک گل گندمی که روزی با خودش به اداره آورده و موقع رفتن از آنجا زحمت بردنش را به خودش نداده بود. حالا تکثیر شده بود؛ کلی شاخه کوچک از آن آویزان شده و بالای رادیاتور شوفاژ معلق بود. آیا این معنایی داشت و ثابت میکرد که او زمانی وجود داشته و خاطره اش زنده مانده است؟ دست کم طبیعت راه خودش را می رفت حالا هر اتفاقی می خواست برای ما بیفتد؛ او این را می دانست