آن کسی که وجدان دارد اگر به‌اشتباه خود پی برد، رنج می‌کشد. این خود بیش از اعمال شاقه برایش مجازات است

شما نمی‌توانید به یک موجود وحشی دل ببندید. هرچه بیشتر دل ببندید، آن موجود قوی‌تر می‌شود. خلاصه آن‌قدر قوی می‌شود که به جنگل فرار می‌کند. یا می‌پرد روی شاخۀ درخت. بعد درختی بلندتر. بعد هم آسمان. اگر به خودت اجازه بدهی عاشق یک موجود وحشی بشوی، سرنوشتت این است که به آسمان چشم بدوزی.

پناه‌گاهی نیست و نه چیزی که احساس شادمانی‌ات یا غمی پر بار را بدان بیاویزی. آنچه از این خاک بر می‌خیزد عذاب است و عقیمی.

.... ... مدت زمانی که می‌توانم زندگی کنم در مقایسه با ابدیت که در آن نبوده ام و نخواهم بود چقدر حقیر است...