بریده‌های کتاب خشم و هیاهو

در جنوب باکره بودن خجالت دارد. پسرها، مردها، همه‌شان از این بابت دروغ می‌گویند. پدر می‌گفت.چون این برای زن‌ها اهمیتش کم‌تره. می‌گفت، بکارت رو مردها اختراع کردند نه زن‌ها. پدر می‌گفت مثل مرگه. فقط حالتی که دیگران در آن باقی می‌مانند و من گفتم اما این که برای آدم مهم نباشه و او گفت نه تنها بکارت بلکه غم‌انگیزی هرچیزی در همینه. و من گفتم، چرا به جای بکارت او بکارت من برداشته نشده بود و او گفت، برای همینه که این هم غم‌انگیزه؛ هیچ چیز حتی ارزش عوض کردن رو هم نداره، و شریو گفت اگه شعورش از این بیشتره که دنبال جنده شاشوها بیفته و من گفتم هیچ‌وقت خواهر داشته‌ای؟ هیچ‌وقت داشته‌ای؟ هیچ‌وقت داشته‌ای؟

چیز عجیبی است که آدم هر دردی که داشته باشد، مردها می گویند دندان هایت را بده معاینه کنند و زنها می گویند زن بگیر.گرچه همیشه کسانی که در هیچ کاری موفق نشده اند می خواهند به آدم راهکار یاد بدهند.

پدر می‌گفت یک نفر جمع بدبختی‌هایش است. پدر گفت فکر می‌کنی که یک روز بدبختی خسته می‌شود، ولی آن‌وقت زمان بدبختی توست. یک مرغ دریایی خود را روی یک سیم نامرئی که میان هوا کشیده بودند می‌کشید. تو نشانه‌ی عجز خود را به درون ابدیت می‌بری. بعد بال‌ها بزرگ‌ترند. پدر گفت فقط کیست که بتواند چنگ بنوازد.

تأسف آدم همیشه از عادت‌های بیهوده‌ای است که دچار آن‌ها می‌شود.

پدر می گفت آدم ماحصل تجربیات اقلیمی خودش است.آدم ماحصل هر چی که بگی.مساله ای است با خواص ناخالص که جواب آن همیشه به طرز کسل کننده ای صفر است: بن بست خاک و هوس.

این [ساعت] را به تو نه از این بابت می‌دهم که زمان را به خاطر بسپاری، بلکه از این بابت می‌دهم که گاه و بی‌گاه، لحظه‌ای هم که شده، از یادش ببری و تمام هم و غم خودت را بر سر غلبه بر آن نگذاری. گفت چون هیچ نبردی به پیروزی نمی‌رسد. اصلا نبردی در نمی‌گیرد. عرصه‌ نبرد جز حماقت و نومیدی بشر را بر او آشکار نمی‌کند و پیروزی پندار فیلسوفان و لعبتکان است.

پدرمان میگفت که انسان مساوی است با حاصل جمع بدبختی‌هایش. ممکن است گمان بری که روزی عاقبت بدبختی خسته می‌شود، اما آن وقت خود زمان مایه‌ی بدبختی‌ات خواهد شد. مظهر محرومیتت را بر می‌داری و با خود به ابدیت می‌بری.

اینها طوری لباس می‌پوشند که انگار می‌خواهند هر مردی که از خیابان می‌گذرد دستش را دراز کند و به‌اش دست بزند. (ویلیام حق مینواخت)