از کل کتاب این متن رو بسیار دوست داشتم:
“تنها آن‌کس این راز را می‌فهمد که زائر چنین ورطه‌ای بوده و پیش از مرگ رنج بسیاری برده و با باری گران بر آسمان این زمین پر گشوده باشد، و تنها از نفس افتاده‌ای این را می‌فهمد که بی دریغایی زمین مه گرفته و مرداب و‌ رودخانه‌هایش را بدرود می‌گوید، با قلبی آرام خود را به دستان مرگ می‌سپارد و می‌داند که تنها در نبود است که آرامش است.”
      

        دوباره این کتابو خوندم اما با ترجمه متفاوت. بنظرم این ترجمه (صالح حسینی) خیلی تاثیرگذار تره. حداقل از بین دو ترجمه دیگه‌ای که خوندم و  مستقیم از زبان روسی ترجمه شده بود، ادبیات غنی‌تر و دل‌نشین‌تری داشت.
      

        بعد از سوزوندن فسفر‌های بسیار، در نهایت این شاهکار تموم شد. 
روایت غیر خطی از حال و گذشته و جریان سیال ذهنی و پرداختن به یک‌سری تابو‌ها و احساسات افراد یک خانواده با وجود شرایط روانی متفاوت از جذابیت‌های این رمانه.
با اختلاف، بهترین و جذاب ترین کتابی بوده که تا الآن خوندم.
      

        شرح فضا‌ی مه آلود و تاریک درباره روزمرگی‌های یک شهروند، در شرایطی که نشون می‌ده حتما بالاتر از سیاهی رنگی هست.
پیشنهاد به کسایی که از خوندن طنز تلخ لذت میبرن.
      

        بسیار لطیف و احساسی و به اعتقادم در عین حال عمیق
روایت و سیر داستان بسیار روان
مطالعه‌ی این کتاب رو بسیار پیشنهاد می‌کنم
      

        روایت تکان دهنده از زبان یک فرد محکوم به اعدام  با جرم نامشخص
پر از تضاد‌های احساسی
میتونه برای دقایقی شمارو به این فکر وا داره که شاید به واقع اعدام بهترین راه مجازات نیست
      

        بنظرم یک رمان جنایی از چهار عنصر قاتل، مقتول، انگیزه قتل و وسیله یا ادوات قتل تشکیل شده. خیلی عجیبه که یه رمان معمایی-جنایی، تا این حد کشش داستانی داشته باشه. با وجود اینکه تقریبا از همون اول اون چهار عنصرش کاملا مشخصه.
به حدی  گیرا و جالب بود که نمیتونستم رهاش کنم.
گویا ترجمه‌های دیگه‌ای هم از این رمان چاپ شده ولی به هر حال این ترجمه، ترجمه روون و خوبی بود.