پدرمان میگفت که انسان مساوی است با حاصل جمع بدبختی‌هایش. ممکن است گمان بری که روزی عاقبت بدبختی خسته می‌شود، اما آن وقت خود زمان مایه‌ی بدبختی‌ات خواهد شد. مظهر محرومیتت را بر می‌داری و با خود به ابدیت می‌بری.

هوای بد یک شب قطبی را تصور کنید. روزهای آفتابی ما به آن شباهت دارد.

می‌دانی، انگار تمامی نداشت. زمان نمی‌گذشت…حیوان‌ها همه دعوا می‌کردند…همه جا را گند زده بودیم…به خودم می‌گفتم این بار دیگر دوام نمی‌آورم. فریاد می‌زدم یک تیر هم توی سر من خالی کنید…راه افتادیم. هرچه بیشتر جلو می‌رفتیم، کمتر می‌دانستیم کجا می‌رویم و کی هستیم. گاهی یک نفر را که از خستگی می‌افتاد و پوزه‌اش به قیر می‌مالید، در راه از دست می‌دادیم. اما برای برداشتنش توقف نمی‌کردیم. حتی بر هم نمی‌گشتیم. ممکن بود قدرت کمی را هم که برایمان مانده بود از دست بدهیم.

این [ساعت] را به تو نه از این بابت می‌دهم که زمان را به خاطر بسپاری، بلکه از این بابت می‌دهم که گاه و بی‌گاه، لحظه‌ای هم که شده، از یادش ببری و تمام هم و غم خودت را بر سر غلبه بر آن نگذاری. گفت چون هیچ نبردی به پیروزی نمی‌رسد. اصلا نبردی در نمی‌گیرد. عرصه‌ نبرد جز حماقت و نومیدی بشر را بر او آشکار نمی‌کند و پیروزی پندار فیلسوفان و لعبتکان است.

شهامت از آن آنان است که خودشان را یک روز صبح در آینه نگاه می‌کنند و روشن و صریح این عبارت را به خودشان می‌گویند ، فقط به خودشان:«آیا من حق اشتباه کردن دارم؟» فقط همین چند واژه. شهامت نگاه کردن به زندگی خود از رو‌به‌رو و هیچ هماهنگی و سازگاری‌ای در آن ندیدن. شهامت همه چیز را شکستن، همه چیز را زیر و رو کردن… به خاطر خودخواهی؟ خودخواهی محض؟ البته که نه، نه به خاطر خودخواهی… پس چه؟ غریزه‌ی بقا؟ میل به زنده ماندن؟ روشن بینی؟ ترس از مرگ؟ شهامت با خود رو به رو شدن. دست کم یک بار در زندگی. رو‌به‌رو با خود. تنها خود. همین. «حق اشتباه». ترکیب کوچکی از واژه‌ها، بخش کوچکی از یک جمله. اما چه کسی این حق را به تو می‌دهد؟ چه کسی جز‌ خودت؟