بریده‌های کتاب آیشمن در اورشلیم

مشکلی که باید برطرف می‌شد نه وجدان آنها بلکه حس ترحم حیوانی‌ای بود که هر انسان عادی در مواجهه با رنج جسمی به آن دچار می‌شود. حربه‌ی هیملر... خیلی ساده و احتمالاً بسیار مؤثر بود: وارونه کردن این غریزه‌ها و به تعبیری هدایت آنها به سمت خویشتن، تا این قاتلان، به جای اینکه بگویند چه بلاهای وحشتناکی به سر این آدمها آوردم! بتوانند بگویند: برای انجام وظایفم باید شاهد چه بلاهای وحشتناکی می‌بودم ، وظیفه چقدر بر دوشم سنگینی میکرد!

هنوز تردیدهایی درباره ی ((راه حلی به این اندازه خونبار از طریق اعمال خشونت)) در دل داشت و این تردیدها اکنون برطرف شده بود. حالا اینجا، در همین نشست، برجسته ترین افراد نظام، پاپهای رایش سوم، اعلام موضع کرده بودند. حالا او می توانست با چشمان خود ببیند و با گوشهای خود بشنود که نه تنها هیتلر، نه تنها هایدریش یا مولر «ابوالهول»، نه تنها اس اس یا حزب نازی، بلکه طبقه‌ی ممتاز ادارات دولتی عزیز خودمان هم بر سر افتخار جلوداری در این اقدامات خونبار با هم رقابت می‌کنند و می‌جنگند در آن لحظه به نوعی حس پنتیوس پیلاطس را داشتم چون دیگر اصلاً احساس گناه نمیکردم مگر او که بود که بخواهد قضاوت کند؟ مگر او که بود که بخواهد افکار خودش را درباره‌ی این موضوع داشته باشد؟ بله به هر حال آیشمن اولین یا آخرین قربانی [ فضیلت] فروتنی نبود.

در دوره ی رایش سوم «کلمات پیشوا قدرت قانون را داشته اند» یعنی مثلا اگر دستور مستقیمی از شخص هیتلر می رسید، نیازی نبود مکتوب باشد. (هیچ سندی از این دست در ارتباط با راه حل نهایی هرگز کشف نشده و احتمالاً هرگز هم وجود نداشته است)

واقعیت ساده‌ی جنگ: وقتی همه جا آدم مرده ببینی و همه با بی اعتنایی چشم به راه مرگ باشند نگرش شخصی متفاوتی در قبال مرگ شکل میگیرد .«برایمان مهم نبود که امروز بمیریم یا فردا و گاهی به صبح نفرین میفرستادیم که باز ما را زنده یافته است»

نمیتوانستند بپذیرند شخصی متوسط و نرمال که نه کودن است و نه منفعت طلب و نه مغز شویی شده ممکن است در تشخیص درست از غلط کاملاً ناتوان باشد

فلسطینی‌ها هیچ مسئولیتی دربرابر فروپاشی تمدن اروپا نداشتند،اما در نهایت آن‌ها بودند که تقاصش را پس دادند.

اما آن ها هم به نحوی کم و بیش اعتقاد داشتند که اگر مسئله انتخاب یهودیان برای بقا مطرح باشد، خود یهودیان باید دست به انتخاب بزنند. همین خطای اساسی در داوری نهایتاً به وضعیتی انجامید که در آن، اکثریت انتخاب نشده یهودیان لاجرم خود را با دو دشمن روبه رو دیدند: مقامات نازی و مقامات یهودی.