بریده‌ای از کتاب آیشمن در اورشلیم اثر هانا آرنت

((هر کسی که اعتراض جدی می‌کرد یا دست به کوچک‌ترین اقدامی علیه واحد‌های کشتار می‌زد طی بیست‌وچهار ساعت دستگیر و اعدام می‌شد. یکی از ظرافت‌های حکومت‌های تمامت‌خواه قرن ما این است که اجازه نمی‌دهند دشمنانشان با مرگی بزرگ و دراماتیک شهید شوند و پای عقایدشان جان بدهند. بسیاری از ما شاید حاضر بودیم چنین مرگی را بپذیریم. دولت تمامت‌خواه کاری می‌کند که دشمنانش در سکوت و گمنامی ناپدید شوند. اگر کسی جرئت می‌کرد، به‌جای تحمل این جنایات در سکوت، رنج مرگ را به جان بخرد قطعا جان خود را بیهوده قربانی کرده بود. منظور این نیست که چنین ایثاری از نظر اخلاقی بی‌معنا بود. اما عملا بی‌فایده بود. عقاید هیچ‌یک از ما آن‌قدر در عمق جانمان ریشه ندوانده بود که بتوانیم، فقط بخاطر معنای اخلاقی والاتر، ایثاری عملا بی‌فایده را بر خود تحمیل کنیم.)) ناگفته پیداست که نویسنده نمی‌داند ((شرافتی)) که آن‌قدر بر آن تاکید می‌کند، در غیاب آن‌چه آن را ((معنای اخلاقی والاتر)) می‌خواند، تا چه اندازه تهی است.