بریده‌ کتاب‌های سیاه خون

پتو را می‌دید، ولی این آغوش پسرک بود که او را دربر می‌گرفت و گرمش می‌کرد.

اگر بدانم که شعرها از کجا می‌آیند، به آنجا خواهم رفت. (مایکل لانگلی)

قلب عین ماهی لال است، با این که زبان خیلی سعی می‌کند به قلب صدایی برای حرف زدن بدهد.

به نظرت عجیب نیست که وقتی آدم چندبار یک کتاب را می‌خواند، آن کتاب خیلی خیلی کلفت‌تر از اولش میشه؟ انگار هربار بین کاغذها یک چیزی می‌چسبد، احساسات، افکار، صداها، عطرها... و وقتی تو بعد از سال‌ها باز آن کتاب را ورق میزنی ، خودت را لای کاغذها پیدا میکنی، کمی جوانتر و متفاوت‌تر، انگار کتاب تورا حفظ کرده، مثل گلی که لای کتاب خشک کرده باشی، غریبه در عین حال آشنا.

نزدیک غروب بود؛ ولی اورفئوس هنوز نیامده بود. قلب فرید تندتر زد؛ درست مثل وقت‌هایی که روز، او را با تاریکی شب تنها می‌گذاشت. لعنت به آن صورت پنیری! یعنی کجا بود؟ پرنده‌ها روی درختان ساکت شده بودند؛ انگار آن‌ها هم با نزدیک شدن شب صدایشان گرفته بود. کم‌کم کوه‌های اطراف به سیاهی می‌زدند. همین که تمام دنیا عین قیر سیاه می‌شد، پچ‌پچ اشباح هم شروع می‌شد. فرید فقط یک جا را می‌شناخت که از دست اشباح در امان بود؛ درست پشت سر انگشت‌خاکی، یعنی چنان نزدیکش که حتی گرمای تنش را حس می‌کرد. انگشت‌خاکی از شب نمی‌ترسید؛ حتی آن را دوست داشت. پاراگراف اولی

مرگ سکوت بی‌انتهاست. حتی وقتی شاعرها هم به دری می‌رسند که مرگ پشت سرمان می‌بندد، کلمه‌هاشان ته می‌کشد.

تصور مرگ بالای سر خوشبختی‌ام جمع میشود هم‌چون ابرهای سیاه بر فراز داس نقره ای ماه