بریده‌های کتاب گورستان کتاب های فراموش شده؛ سایه ی باد

حماقت بی انتهای بشری همواره ما رو وا می‌دارد به کس یا چیزی وابسته شویم که بیش از هر چیز یا هرکس دیگر به ما آسیب می‌رساند و رنج و درد را بر وجودمان هموار می‌سازد.

حقایق زندگی سن و سال نمی‌شناسن.

گاهی آدم از حرف زدن با غریبه‌ها بیشتر احساس راحتی می‌کند تا با اشخاصی که آنها را می‌شناسد.

تمام تلاش‌هایم برای خلق یک رمان به فاجعه مبدل شد. جملاتم شکل موجوداتی مریض و ناقص‌الخلقه را پیدا کردند و استعاره‌هایم بیشتر شبیه به تبلیغات‌ وان‌های حمام بودند که در ایستگاه‌های تراموا می‌دیدم.

تا وقتی یک نفر هست که ما را به خاطر می آره ، ما وجود داریم و به زندگی ادامه می دیم.

اما من احساس می کردم که خولین در گذشته ها زندگی می کنه و درمیان خاطراتش زندانی شده. خولین درون خودش زندگی می کرد، با کتاب هاش و درون اون ها. زندان راحتی که ساخته ی دست خودش بود و خودش هم تزیینش کرده بود.

هدیه به خاطر لذت بردن کسی‌ یه که اون را می‌ده نه به خاطر شایستگی و لیاقت کسی که اون رو می‌گیره.

نفرت واقعی ، هنری است که آدم آن را به مرور زمان یاد می‌گیرد.

موثرترین راه تبدیل کردن طبقات فقیر به موجوداتی بینوا و بی ضرر اینه که بهشون آموزش بدی تا از طبقات ثروتمند تقلید کنن.

«[بچه جون]، روزی می‌رسه که متوجه می‌شی کسب‌وکارِ کتاب فقط یک بشقاب پرنقش‌ و نگاره که هیچ خوراکی درش نیست.»

احمق‌ها حرف می‌زنند، بزدل‌ها سکوت می‌کنند و دانایان گوش می‌دهند.

بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد با کتابی مواجه شویم که تأثیر و نفوذ آن با خواندن اثری برابری کند که برای نخستین بار روح و جانمان را به چالش کشیده است. آن نخستین تصاویر پژواک و کلماتی که فکر می‌کنیم برای همیشه پشت سر گذاشته‌ایم در تمام طول زندگی همواره همراه‌مان خواهند ماند و در ذهن‌مان کاخی بنا می کنند که دیر یا زود _اهمیتی ندارد چند کتاب خوانده‌ایم، چند جهان ناشناخته را کشف کرده‌ایم، تا چه حد آموخته ایم و چقدر فراموش کرده باشیم_ بار دیگر به سویشان بازخواهیم گشت.

پرستار می‌دانست آنان که عاشقانه کسی را دوست دارند، عشق‌شان در سکوت است، با رفتارشان آن را نشان می‌دهند نه با کلماتی که بر زبان می‌آورند.