بریده‌های کتاب گورستان کتاب های فراموش شده؛ سایه ی باد

شاید گذر از رنج ها و دردهای بشری به آن‌ها اثبات کرده بود که عاقل کسی است که کمتر بداند و بیشتر فراموش کند.

جمله‌ای هست که من همواره احساس کرده‌ام نزدیک‌ترین عبارات به قلب و روح من هستند: «تا زمانی که به یاد آورده می‌شویم، زنده هستیم»...

مثل جزر و مداست، منظورم خشونت و وحشیگری است وقتی می‌رود با خودت فکر میکنی در امانی و دیگر برنمی‌گردد اما او همیشه برمی‌گردد، همیشه برمی‌گردد و ما را به سمت خفگی می‌برد.

داروین فقط یک رویا پرداز بود. نه تکاملی در کار است و نه هیچ چیز دیگری از این دست، به خاطر هر یک نفر انسان باشعوری که می‌تواند بوجود بیاید من باید دست کم با نه اورانگوتان نفهم که در کلاسم هستند دست و پنجخ نرم کنم.

کلمات و جملاتی که قلب یک بچه را پر از زهر می‌کنند، حالا چه از روی بدحالی باشد یا جهل و نادانی اثر پاک نشدنیی بر ذهن و روح آن کودک می‌گذارد و دیر یا زود تمام وجود او را در آتش خودشان می‌سوزانند و نابود می‌کنند.

روزی یک نفر به من گفت هر زمان که دیگه فکر کردن به دوست داشتن یا دوست نداشتن کسی را در ذهنت متوقف کردی ، برای همیشه عشقت به اون شخص را در دلت از دست دادی و دیگه نمی تونی در کنارش باشی .

زمان به من آموخته که امیدم را از دست ندهم و اینکه بیش از حد به امید اعتماد نکنم.امید نیرویی ظالم، وحشی و فاقد وجدان است.

کتاب خواندن یک آئین درونیست و کتابها آئینه‌هایی هستند که آنچه را که در وجود خود داریم به ما نشان می‌دهند. اینکه وقتی که ما کتاب می‌خوانیم با تمام روح و جسممان این کار را انجام می‌دهیم. اینکه کتاب روح و جسم ما را به هم پیوند می‌دهد تا از ما انسان‌های بزرگ بسازد. اینکه امروز انسانهای بزرگ بیش از هر زمان دیگری در جهان ما کمیاب شده‌اند.

دوستان عزیزم” زندگی چیزی نیست جز صحنه ی نمایشی سرشار از غم و اندوه حتی شریف ترین و نجیب ترین مخلوقات خداوند هم از چشیدن طعم تلخ و زهرآلود این جهان خیره‌سر و هوس باز بی بهره نبوده اند…

هر چیزی که رشد می‌کند پس از مدتی دچار نزول می‌شود و هر چیز که نزول می‌کند باید سرانجام روزی دوباره صعود کند

هر کتاب، هر مجلدی که این‌جا می‌بینی، روح داره. روح کسی که اون رو نوشته و روح کسایی که اون رو خوندن و باهاش زندگی کردن و رویا دیدن. هر بار که کتابی دست به دست می‌شه، هر بار که چشم کسی به صفحاتش دوخته می‌شه، روح اون کتاب رشد می‌کنه و تقویت می‌شه.

ارزش راز به نامحرمان آن است.

اما پدر کلارا معتقد بود که ملت‌ها هرگز تصویر خود را در آینه به وضوح نمی‌بینند، به خصوص وقتی که جنگ بر ذهن و فکرشان سایه انداخته باشد. او تاریخ را به خوبی درک می‌کرد و می‌دانست که آینده را در خیابان‌ها و کارخانه‌ها و پادگان‌ها بسیار واضح‌تر از روزنامه‌های صبح می‌توان خواند.

...هرگز به کسی اعتماد نکن دنیل، به خصوص به آدمایی که ستایششون می‌کنی. اونا همون آدمایی هستن که دردناک‌ترین ضربات رو بهت وارد می‌کنن.

زن‌ها بنا بر غریزه‌ای خدشه‌ناپذیر می‌فهمند که چه موقع مردی دیوانه‌وار عاشقشان شده، به‌خصوص وقتی که آن مرد هم جوان باشد و هم کودنی تمام عیار.

«می‌خوام یه نامه بنویسم. به مامان. تا احساس تنهایی نکنه.» پدرم نگاهم کرد و گفت: «مادرت تنها نیست، دنیل. اون با خداست. و با ماست، حتی اگه ما نبینیمش.» همین نظریه در مدرسه توسط پدر ویسنته، یسوعی کهنه‌کار که تمامی اسرار کیهان - از گرامافون تا درد دندان - را شرح می‌داد، با نقل‌قول از انجیل متی برایم مدوّن شد. اما همان کلمات بر لبان پدرم طنینی تهی داشت. «اون‌وقت خدا مامان رو برای چی می‌خواد؟» «نمی‌دونم. اگه یه روز خدا رو دیدیم، ازش می‌پرسیم.»

یکی از دام‌های کودکی این است که انسان برای احساس کردن چیزی مجبور نیست آن را درک کند. وقتی ذهن توان درک آنچه را رخ داده بیابد، زخم‌های قلب دیگر بسیار عمیق شده‌اند.