بریده‌های کتاب سایه باد

آدم‌ها زیادی حرف می‌زنن. اگر از من بپرسی می‌گم نسل انسان از میمون نیست. ریشهٔ انسان‌ها را باید در طوطی پیدا کرد. مزخرف‌گو و حرف مُفت‌زن.

هنر کتاب‌خوانی به‌آهستگی در حال مردن است، کتاب خواندن یک آیین درونی است و کتاب‌ها آینه‌هایی هستند که آنچه در وجود خودمان داریم را به ما نشان می‌دهند.

کتاب‌ها مانند آینه هستن؛ ما در کتاب‌ها فقط چیزهایی را می‌بینیم که در وجود خودمون هستن.

هرگز به هیچکس اعتماد نکن. خصوصا افرادی که همیشه تحسین شان می‌کنی و در ذهنت بزرگ‌ترین انسان‌ها هستند. همیشه همان آدم‌ها بیشترین بار رنج و درد را روی دوشت می‌گذارند و تو را به سمت بدترین مصیبت ها هدایت می‌کنند.

من در میان کتاب‌ها بزرگ می‌شدم و در لابه‌لای صفحاتی که پنداری از دل غبار برآمده بودند، دوستانی نامرئی می‌یافتم، صفحاتی که بویشان تا به امروز نیز بر دستانم مانده است.

پدرم با بارقهٔ لبخندی مرموز که احتمالا از یکی از صفحات رمان‌های کهنهٔ الکساندر دومایش به عاریت گرفته بود، گفت: «بعضی چیزا رو فقط تو گرگ و میش می‌شه دید.»

هنوز روزهایی هستند که من احساس می‌کنم روشنایی تا حدی به بارسلون بازگشته، گویی که هربار ما این شهر را از خود رنجانده و رانده‌ایم در پایان باز هم ما را بخشیده و به سوی ما بازگشته است.