بریده‌های کتاب دزیره

«به امپراطوری که ارتش خود را در صحراهای روسیه رها می کند چه باید گفت؟ »

بله... تا پای جان... آدم ها وقتی به نقطه ی آخر می رسند به گذشته فکر می کنند. او به گذشته و دوران جوانی و امیدها و آرزوهایش فکر کرده بود.

چند بار اطلاعیه را از اول تا آخرش خواندم که با جمله "امپراتور در سلامت کامل هستند" تمام شده بود............. ده‌ها و شاید صدها هزار نفر در چنگال سرما بودند و مثل بچه‌ها از درد گریه می‌کردند. دست‌ها و پاهای‌شان یخ زده بود، می‌افتادند و دیگر بلند نمی‌شدند، گرگ‌ها محاصره‌شان می‌کردند، باید به آنها شلیک می‌کردند اما دست‌های یخ‌زده‌شان توان نگه داشتن تفنگ‌های‌شان را نداشتند. سربازها از وحشت فریاد می‌زنند و گرگ‌ها کمی دور می‌شوند... شب می‌شود، شبی طولانی... گرگ ها منتظرند... مهندس‌ها ناامیدانه اما سریع پلی روی رودخانه برسینا می‌سازند. این تنها راه برگشت است. قزاق‌ها نزدیک می‌شوند. هر لحظه ممکن است پل منفجر و راه بازگشت بسته شود. سرباز‌ها آخرین قوای‌شان را جمع می‌کنند و تلوتلوخوران روی پل می‌روند. خیلی‌ها می‌افتند و رفیق‌های‌شان از روی آن‌ها عبور می‌کنند. پل تنها راه نجات است. آن‌هایی که نمی‌توانند خودشان را میان آن جمعیت جلو ببرند، به کنار جمعیت رانده می‌شوند و در آب‌های یخ‌زده زیر پاهای‌شان سقوط می‌کنند. فریاد می‌زنند و فریاد می‌زنند تا غرق شوند... اما امپراتور به سلامت هستند!

با تعجب به خود گفتم : « در گذشته من این صورت را دیوانه وار دوست داشتم. »

...نگرانی‌ها و ترس‌های آدم شب‌ها بیشتر می‌شوند ای کاش می‌دانستم داستان زندگیَم شاد خواهد بود یا ناراحت کننده خیلی دلم میخواهد کارهای غیرمعمول بکنم ولی اول باید شوهری برای ژولی پیدا کنم...

وقتی انسان از چیزی می ترسد ، شب ها ترس او هزار بار بیشتر و شدید تر می شود .

سکوت هم برای خودش معنایی دارد.

قوه‌ی ناطقه رو برای این به بشر دادن که افکارش رو پنهان کنه.

_ حیف که تو زن برنادوت شده ای .

سرباز دیگری لبخند می‌زد. لبخند می‌زد چون مرده بود…