بریده‌های کتاب پدر، عشق و پسر

عباس و علی بر خواستند ، بر امام خویش سلام گفتند و این مضمون را به دامان محبوب خود ریختند : جهان بی حضور تو خالی است ، زندگی بدون تو بی معناست . دنیا پس از تو نباشد .

پسرم رفتی و از غم های دنیا رها شدی .....

کدام نخلی است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده اند، دوره اش نکنند و شاخ و برگ هایش را به لجاجت نشکنند؟!

کدام نخلی است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده‌اند، دوره‌اش نکنند و شاخ و برگ‌هایش را به لجاجت نشکنند؟!

در پاسخ به این سوال معاویه که پرسید شایسته‌ترین فرد برای خلافت کیست همه گفتند : تو ای معاویه . اما کلام معاویه را به یاد داری لیلا که گفت: برای خلافت علی اکبر حسین سزاورار و شایسته است که جدش رسول خدا است و شجاعت از بنی هاشم دارد و سخاوت از بنی امیه و جمال و فخر و فخامت از ثقیف.

و دیدم که دنیای دیگریست در میان این دو محبوب. دنیایی که عقل آدم‌ها به آن قد نمی‌دهد چه رسد به اسب. دنیا که دنیای عقل نبود، عشق زلال و خالص بود.

بگذار از زینب چیزی نگویم . یاد او تمام رگ‌های مرا به آتش می‌کشد.

قلب را از سینه جدا ساختن ، چشم و بینایی رو دوتا دیدن و نور را از خورشید ، مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است.

این چه رابطه‌ای بود میان این دو که دل به هم می‌دادند و از هم دل می‌ربودند؟ این چه رابطه‌ای بود میان این دو که با نگاه، جان هم را به آتش می‌کشیدند و با نگاه بر جان هم مرهم می‌نهادند؟ نمی‌دانم! شاید هم قصه همان بود که حسین گفته بود. شاید هم حسین به واقع دست از او شسته بود. من آنجا ایستاده بودم. پدر به علی‌اکبر گفت:《پیش رویم، مقابل چشمان‌م راه برو!》و او راه رفت.

پیشنهاد امان به علی اکبرت نیز اگر نه بیشتر، به همین اندازه ابلهانه بود. کور خوانده بود دشمن و در جهل مرکب دست و پا می‌زد.  قلب را از سینه جدا ساختن، چشم و بینایی را دوتا دیدن، و نور را از خورشید، مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است!

علی دو مشک را پیش پای امام بر زمین نهاد و در زیر نگاه سرشار از تحسین امام، چیزی گفت که جگر مرا کباب کرد، آنچنان که تمام آب‌های وجودم بخار شد: _پدرجان! این آب برای هر که تشنه است. بخصوص این برادر کوچک و ... و اگر چیزی باقی ماند من نیز تشنه ام...

پیش از این هرگاه زنان و دختران خیام بی‌تابی می‌کردند ، امام ، علی اکبر را به تسلی و آرامش می‌فرستاد ، اما اکنون خود تسلی و آرامش بود که از میان می‌رفت .

در اینجا باز من رابطه میان این دو را گم کردم . کلام قربانی را پسر به پدر می‌گفت اما نگاه طواف آمیز را پدر به پسر می‌کرد . علی اکبر بوسه لب‌هایش را به دست پدر می‌سپرد و حسین اما سر تا پای پسر را با نگاه غرق بوسه می‌کرد.

<<عجیب بود میان این پدر و پسر.من گمان نمی کنم در تمام عالم،میان یک پدر و پسر،این همه تعلق،این همه عشق،این همه انس و این همه ارادت حاکم باشد.من همیشه مبهوت این رابطه ام.گاهی احساس می کردم که رابطه ی حسین با علی اکبر فقط رابطه ی یک پدر و پسر نیست؛رابطه ی یک باغبان با زیباترین گل آفرینش است،رابطه ی عاشق و معشوق است،رابطه ی دو انیس و همدل جدایی ناپذیر است.احساس می کردم رابطه ی علی اکبر با حسین،فقط رابطه ی یک پسر با پدر نیست؛ رابطه ی مأموم و امام است،رابطه ی مرید و مراد است، رابطه ی عاشق و معشوق است،رابطه ی محبّ و محبوب است و اگر کفر نبود؛می گفتم رابطه ی عابد و معبود است.>>

عباس انگار قرآن پیدا کرده بود . علی را نوازش نمی‌کرد ، ستایش می‌کرد. علی را نمی‌بوسید، می‌پرستید. جانش را سر دست گرفته بود و پروانه وار گرد او می‌گشت . من گفتم هم الان است که عباس بر علی اکبر سجده کند . چه دنیایی بود میان این‌ها.