بریده‌های کتاب پدر، عشق و پسر

عجیب بود رابطه میان این پدر و پسر. من گمان نمی کنم در تمام عالم میان یک پدر و پسر این همه عاطفه ،این همه تعلق ، این همه عشق ، این همه انس و این همه ارادت حاکم باشد. من همیشه مبهوت این رابطه ام .

و با گوش‌های خودم از میان گریه‌هایش شنیدم كه: "دنیا پس از تو نباشد، بعد از تو خاك بر سر دنیا." و با چشمهای خودم بی‌قراری پسر را دیدم، جنازه علی اكبر را كه با این كلام پدر آرام گرفت و فرو نشست: و چه زود است پیوستن من به تو پسرم، پارهء جگرم، عزیز دلم. خط به خط از کتاب: پدر عشق و پسر؛ سید مهدی شجاعی.

و اصلا مگر نه کوثر، مُلک جاودانی پدر و مادر همین پدر است؛

کدام نخل است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده‌اند،دوره‌اش نکنند و شاخ و برگ هایش را به لجاجت نشکنند!؟

گاهی احساس می کردم که رابطه حسین با علی اکبر فقط رابطه یک پدر و پسر نیست .رابطه یک باغبان با زیباترین گل آفرینش است .رابطه ماموم و امام است .رابطه مرید و مراد است .رابطه عاشق و معشوق است .رابطه محب و محبوب است و اگر کفر نبود می گفتم رابطه عابد و معبود است .

عباس و علی بر خواستند ، بر امام خویش سلام گفتند و این مضمون را به دامان محبوب خود ریختند : جهان بی حضور تو خالی است ، زندگی بدون تو بی معناست . دنیا پس از تو نباشد .

پسرم رفتی و از غم های دنیا رها شدی .....

کدام نخلی است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده اند، دوره اش نکنند و شاخ و برگ هایش را به لجاجت نشکنند؟!

کدام نخلی است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده‌اند، دوره‌اش نکنند و شاخ و برگ‌هایش را به لجاجت نشکنند؟!

و دیدم که دنیای دیگریست در میان این دو محبوب. دنیایی که عقل آدم‌ها به آن قد نمی‌دهد چه رسد به اسب. دنیا که دنیای عقل نبود، عشق زلال و خالص بود.

بگذار از زینب چیزی نگویم . یاد او تمام رگ‌های مرا به آتش می‌کشد.

قلب را از سینه جدا ساختن ، چشم و بینایی رو دوتا دیدن و نور را از خورشید ، مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است.

این چه رابطه‌ای بود میان این دو که دل به هم می‌دادند و از هم دل می‌ربودند؟ این چه رابطه‌ای بود میان این دو که با نگاه، جان هم را به آتش می‌کشیدند و با نگاه بر جان هم مرهم می‌نهادند؟ نمی‌دانم! شاید هم قصه همان بود که حسین گفته بود. شاید هم حسین به واقع دست از او شسته بود. من آنجا ایستاده بودم. پدر به علی‌اکبر گفت:《پیش رویم، مقابل چشمان‌م راه برو!》و او راه رفت.

پیشنهاد امان به علی اکبرت نیز اگر نه بیشتر، به همین اندازه ابلهانه بود. کور خوانده بود دشمن و در جهل مرکب دست و پا می‌زد.  قلب را از سینه جدا ساختن، چشم و بینایی را دوتا دیدن، و نور را از خورشید، مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است!

پیش از این هرگاه زنان و دختران خیام بی‌تابی می‌کردند ، امام ، علی اکبر را به تسلی و آرامش می‌فرستاد ، اما اکنون خود تسلی و آرامش بود که از میان می‌رفت .