بریده‌ کتاب‌های پدر، عشق و پسر

عجیب بود رابطه میان این پدر و پسر. من گمان نمی کنم در تمام عالم میان یک پدر و پسر این همه عاطفه ،این همه تعلق ، این همه عشق ، این همه انس و این همه ارادت حاکم باشد. من همیشه مبهوت این رابطه ام .

و با گوش‌های خودم از میان گریه‌هایش شنیدم كه: "دنیا پس از تو نباشد، بعد از تو خاك بر سر دنیا." و با چشمهای خودم بی‌قراری پسر را دیدم، جنازه علی اكبر را كه با این كلام پدر آرام گرفت و فرو نشست: و چه زود است پیوستن من به تو پسرم، پارهء جگرم، عزیز دلم. خط به خط از کتاب: پدر عشق و پسر؛ سید مهدی شجاعی.

و اصلا مگر نه کوثر، مُلک جاودانی پدر و مادر همین پدر است؛

کدام نخل است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده‌اند،دوره‌اش نکنند و شاخ و برگ هایش را به لجاجت نشکنند!؟

تو چرا بی سوار زنده ای

معاویه را یادت هست به هنگام خلافت و آن پرس و جویش از اطرافیان که شایسته‌ترین فرد برای خلافت کیست؟ اطرافیان همه گفتند: « تو ای معاویه!» اما کلام معاویه را به یاد داری که همان زمان میان افواه افتاد؟ گفته بود: «سزاوارتر برای خلافت، علی اکبر حسین است که جدش رسول خداست، شجاعت از بنی هاشم دارد و سخاوت از بنی امیه و جمال و فخر و فخامت از ثقیف».

عباس و علی بر خواستند ، بر امام خویش سلام گفتند و این مضمون را به دامان محبوب خود ریختند : جهان بی حضور تو خالی است ، زندگی بدون تو بی معناست . دنیا پس از تو نباشد .

پسرم رفتی و از غم های دنیا رها شدی .....

کدام نخلی است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده اند، دوره اش نکنند و شاخ و برگ هایش را به لجاجت نشکنند؟!

کدام نخلی است که بیفتد و کودکانی که در حسرت صعود از آن بوده‌اند، دوره‌اش نکنند و شاخ و برگ‌هایش را به لجاجت نشکنند؟!

در پاسخ به این سوال معاویه که پرسید شایسته‌ترین فرد برای خلافت کیست همه گفتند : تو ای معاویه . اما کلام معاویه را به یاد داری لیلا که گفت: برای خلافت علی اکبر حسین سزاورار و شایسته است که جدش رسول خدا است و شجاعت از بنی هاشم دارد و سخاوت از بنی امیه و جمال و فخر و فخامت از ثقیف.

و دیدم که دنیای دیگریست در میان این دو محبوب. دنیایی که عقل آدم‌ها به آن قد نمی‌دهد چه رسد به اسب. دنیا که دنیای عقل نبود، عشق زلال و خالص بود.

بگذار از زینب چیزی نگویم . یاد او تمام رگ‌های مرا به آتش می‌کشد.

قلب را از سینه جدا ساختن ، چشم و بینایی رو دوتا دیدن و نور را از خورشید ، مجزا تلقی کردن چقدر احمقانه است.

این چه رابطه‌ای بود میان این دو که دل به هم می‌دادند و از هم دل می‌ربودند؟ این چه رابطه‌ای بود میان این دو که با نگاه، جان هم را به آتش می‌کشیدند و با نگاه بر جان هم مرهم می‌نهادند؟ نمی‌دانم! شاید هم قصه همان بود که حسین گفته بود. شاید هم حسین به واقع دست از او شسته بود. من آنجا ایستاده بودم. پدر به علی‌اکبر گفت:《پیش رویم، مقابل چشمان‌م راه برو!》و او راه رفت.