شماری از ما،خاصه جوان ترها،به یک اعتبار،سرایندگان نغمه نوستالژیک موطنی بودیم که دوستش نمی داشتیم و برای کوچیدن از آن لحظه شماری میکردیم. به زن و شوهرهای دم طلاق می مانستیم که مدام پیش خودشان به جدایی قریب الوقوع فکر می کنند تا مبادا روز واقعه یکه بخورند یا دلتنگ خانه زندگی ای شوند که هردو خوب می دانند دیگر تحمل ناپذیر و ادامه اش ناممکن شده است.
