بریده‌های کتاب دیدار اتفاقی با دوست خیالی و هشت جستار دیگر

این شهر نیست که با گذشت زمان عوض می‌شود. چیزی که عوض می‌شود ما هستیم.

هیچ کس برایش مهم نیست؟ این جنگ‌های سخت و زخم‌های بی‌رحمانه‌ای که در آن‌ها می‌خوریم تا به جمله‌ای درست و به استدلالی انکارناپذیر برسیم برای هیچ‌کس مهم نیست؟ تازه بعد هم آدم‌ها مشکلات خودشان را دارند؟... بعد، پانزده دقیقه که می‌گذشت، وقتی در تاکسی نشسته بودم و به مرکز شهر می‌رفتم، قلبم سبک می‌شد و به پرواز درمی‌آمد. همین است: هیچ‌کس برایش مهم نیست! آدم‌ها مشکلات خودشان را دارند! اشکالی ندارد. معنی‌اش این نیست که تو نباید کارت را انجام دهی؛ معنی‌اش این است که باید آن را، یک‌جورهایی، محض خودش و بدون هیچ خیال باطلی انجام دهی. صرفاً بنویس، صرفاً زندگی کن و خیلی به خودت اهمیت نده. هیچ‌کس برایش مهم نیست. همه‌اش سربه‌سر گذاشتن است.

این عدم تناسب بین سختی کار و خطری که دارد امضا و نشانه‌ی تمدن ما است، از مسلسل بگیرید تا بمب اتم. پدالی را فشار می‌دهید و دو تن آهن در خیابان به جلو می‌جهد، ماشه‌ای می‌کشید و بیست دشمن می‌میرند، دکمه‌ای را می‌چرخانید و شهرهایی در آتش می‌سوزند. نکته‌ی زندگی در جامعه‌ای با فناوری پیشرفته این است که کمترین حد تلاش بیشترین میزان نتیجه را به همراه می‌آورد. راه رسیدن به رفاه آسان‌سازی کارهای سخت است؛ راه رسیدن به فاجعه هم همین‌طور.

رانندگی نکردن من، از یک جهت، واکنشی بود به همیشه رانندگی کردن او. ما خودمان را در آفتاب پدرانمان و در عین حال در سایه‌شان می‌پرورانیم: از آنچه به ما می‌تابانند رو برمی‌گردانیم.

هیچ روش درستی برای خوردن، هجی کردن، لباس پوشیدن،‌ جور کردن لباس‌ها با هم،‌ عشق ورزیدن، موسیقی گوش دادن، نوشیدن و بچه بزرگ کردن وجود ندارد، چون هیچ راه طبیعی‌ای برای هیچ‌کدام از این‌ها وجود ندارد. هر تلاشی برای این‌که بگوییم طبیعت از ما می‌خواهد چطور رفتار کنیم در نهایت نظر یک آدم دیگر درباره‌ی جوری که باید رفتار کنیم از آب درمی‌آید.

مرز میان کانادا و آمریکا، بلندترین مرز میان دو کشور در جهان، به اندازه‌ی پارچه‌پیچی‌های انتزاعی کریستو حاصل عملی ارادی و برآمده از تخیل است ولی وجودش دو ملت متفاوت با قصه‌هایی مجزا ساخته است.

دوست داشتم می‌توانستم وقفه‌ای در زندگی‌ام بیندازم و بروم از چند صد متر دورتر یا از چند سال جلوتر به خودم نگاه کنم تا ببینم زندگیِ این لحظه‌ام چه وضعی دارد، واقعاً کجایش ایستاده‌ام و معنای همهٔ این‌ها چیست.

مهارت قبولی در آزمون‌ها تقریباً هیچ ربطی به مهارت انجام کاری که آزمون‌ها برای آزمودنش طراحی شده‌اند ندارد.

والاس استیونز به زیبایی می‌گوید: «باور غایی یعنی باور کردن یک داستان، داستانی که می‌دانی تخیلی‌ست و بس. حقیقت ژرف این است که بدانی آن یک داستان است و به میل و اختیار خودت باورش کنی.»

وقتی اصرار می‌کنیم که در کاخ سفید باغچه‌ی ارگانیک داشته باشیم یا وقتی مثل خیلی از سرآشپزهای این دوره و زمانه، کنار رستورانی گران‌قیمت، گلخانه‌ی ارگانیک برپا می‌کنیم باید انتظار این را هم داشته باشیم که مردم به ما پوزخند بزنند و این چیزها را صرفاً اسباب‌بازی آدم‌های غرق ناز و نعمتی ببینند که حوصله‌شان سر رفته است.

قطعاً همین‌طور است. به احتمال بسیار زیاد. اما کله‌ی پربادی می‌خواهد که با تاریخ روبرو شویم و فکر کنیم تاریخ به ما که می‌رسد از حرکت می‌ایستد. خوار شمردن زیاد پیشینیان یکی از چیزهایی‌ست که باید از آن دوری کنیم چرا که قطعاً در آینده خودمان را هم خوار خواهند شمرد.

وحشت همیشه محصول تخیل است. تخیلت که به کار می‌افتد عواقب بدِ کار را می‌بینی و این تصور مغزت را فلج می‌کند و نمی‌گذارد هیچ تصمیمی بگیری. آرتورو قبل از این‌که فرصت فکرکردن داشته باشم، در اوج شلوغی، من را برده بود وسط بزرگراه اف‌دی‌آر.

شدیدترین نخوت‌ها و خودبزرگ‌بینی‌ها نیز در نهایت وقتی می‌بینند که دیگران نیز در همه طرف با همان شدت و حدت به عقیده‌ی خویش یقین دارند، بر خود می‌لرزند و بدین ترتیب در میانه‌ی این کشمکش عظیم عقاید، درباره‌ی اعلام قطعی نتیجه‌ی مبادله به سود خود به تردید می‌افتند.

این عدم تناسب بین سختی کار و خطری که دارد امضا و نشانهٔ تمدن ماست، از مسلسل بگیرید تا بمب اتم. پدالی را فشار می‌دهید و دو تُن آهن در خیابان به جلو می‌جهد، ماشه‌ای می‌کشید و بیست دشمن می‌میرند، دکمه‌ای را می‌چرخانید و شهرهایی در آتش می‌سوزند. نکته‌ٔ زندگی در جامعه‌ای با فناوری پیشرفته این است که کمترین حد تلاشْ بیشترین میزان نتیجه را به همراه می‌آورد. راهِ رسیدن به رفاه آسان‌سازی کارهای سخت است؛ راه رسیدن به فاجعه هم همین‌طور. کشف این‌که در هر لحظه چقدر به وقوع فاجعه نزدیکیم مزید بر علت شد تا دکمه‌ی وحشتم فشرده شود.

بدیع‌ترین و متهورانه‌ترین ادعای کتاب[بلاد خون نوشته تیموتی اسنایدر] این است که پاکسازی نژادی آمریکا در غرب الگوی هیتلر برای کارهایش در شرق بوده است:« شرق تقدیر آشکار نازی‌ها بود. در نظر هیتلر فرایندی مشابه آنچه در فتح قاره‌ی آمریکا گذشت برای بار دوم خودش را در شرق تکرار خواهد کرد.» در آینده‌ای که هیتلر تصور می‌کرد، آلمان باید درست همان‌طوری با اسلاوها رفتار می‌کرد که آمریکایی‌ها با سرخ‌پوست‌ها رفتار کرده بودند. یک بار هم گفت که رود ولگای روسیه، می‌سی‌سی‌پی آلمان خواهد بود.

"زنده بودن چه حسی دارد؟" - حس زنده بودن چیزی است که می‌شود آن را به اشتراک گذاشت یا حداقل می‌شود درباره‌اش حرف زد.

دیگران دارند زندگی‌شان را می‌کنند و من گیر کرده‌ام در پیدا کردن حسم به زندگی و معنایش‌.

ما همان چیزی هستیم که می‌خوریم؟ اگر به جای این ضرب‌المثل بگوییم ما همان چیزی را که هستیم، می‌خوریم احتمالاً حرف‌مان به حقیقت نزدیک‌تر خواهد بود: تمامِ آن خودی را که سرمیز می‌آوریم شیوه‌ی انتخاب‌مان و حتی چگونه جویدن‌مان را تعیین می‌کند. اخلاقیات ما و منش (سلوک اجتماعی) ما در کنار هم اشتهای‌مان را هدایت می‌کنند.