بریده‌های کتاب چگونه حال خودمان را بهتر کنیم ؟

انجام خودکار کارها تابعی از شرطی‌سازی است. بیشتر ما گرفتار برنامه‌ریزی ناخودآگاهمان هستیم. درحقیقت برخی از اسکن‌های مغزی نشان می‌دهد ما فقط 5 درصد از روز را آگاهانه کار می‌کنیم. بقیه‌ی زمان‌ها تحت‌تأثیر ناخودآگاه عمل می‌کنیم. این یعنی زمان اندکی از روز را فعالانه دست به انتخاب و عمل می‌زنیم و بقیه‌ی روز انجام کارها را به ناخودآگاه می‌سپاریم.

یک تا دو دقیقه در روز وقت بگذارید تا بر کاری که انجام می‌دهید تمرکز کنید و در هر کاری که انجام می‌دهید واقعاً حضور داشته باشید. این حضور در لحظه ممکن است در حین ظرف‌شستن، تاکردن لباس‌های شسته یا حمام‌کردن باشد. حضور می‌تواند به معنای توقفی کوتاه در حین پیاده‌روی برای نگاه‌کردن به ابرهای پراکنده در آسمان باشد یا یک لحظه توقف در حین کار برای استشمام عطری که در فضای کارتان پراکنده شده است. یک انتخاب آگاهانه انجام دهید تا شاهد تمام و کمال تجربه‌ی حضور کامل خود در لحظه باشید. در آن لحظه با خود بگویید: «من در این لحظه کنونی هستم.»

خودشهودی زبان روح شماست که از طریق فیزیولوژی نمایان می‌شود. معمولاً درکودکی ما با این خودشناسی معنوی ارتباط داریم و از این غریزه‌ی نیرومند بهره‌مندیم. با بالارفتن سن و تحت‌تأثیر دیگران تمایل داریم از شهوداتمان جدا شویم. حس ششم ما گم نشده است و فقط ما آن را زیر خرمن‌ها خاک دفن کرده‌ایم.

دوست داریم نسخه‌ی بهتری از آنچه هستیم باشیم. اما تلاش‌های ما برای انجام این کار به شکست منتهی شده است چون ذهن و جسم خودمان را درک نکرده‌ایم. ما ابزار عملی نداریم که بفهمیم چگونه تغییراتی که به دنبال آن هستیم ایجاد کنیم. ما نمی‌توانیم از دیگران انتظار داشته باشیم کاری را بکنند که خودمان نتوانسته‌ایم برای خودمان بکنیم.

هر بار که انتخاب جدیدی می‌کنیم، که با پیش‌فرض‌های ذهنی ما فاصله دارد، ذهن ناخودآگاه ما سعی می‌کند با ایجاد مقاومت ذهنی ما را بازدارد و به‌سوی رفتارهای آشنا و منطبق بر پیش‌فرض‌های قبلی هدایت کند. مقاومت ذهنی می‌تواند به‌صورت ناراحتی روحی و جسمی ظاهر شود. این ناراحتی‌ها می‌تواند به‌صورت چرخه‌ای از افکار مانند این باشد که من می‌توانم این کار را بعداً انجام دهم یا اصلاً نیازی به انجام این کار ندارم یا به‌صورت علائم جسمی، مانند آشفتگی، اضطراب و گم‌گشتگی ظاهر شود.

شنیده‌نشدن و درک‌نشدن دردناک است. نادیده گرفته‌شدن ناراحت‌کننده است. و اینکه یاد بگیریم برای دوست داشته‌شدن باید خود واقعی‌مان را پنهان کنیم گیج‌کننده است. پذیرفته‌شدن و تصدیق‌شدن یکی از عمیق‌ترین نیازهای بشر است. اگر در دوران کودکی افکار یا نظرات شما «شنیده نشوند»، ذهن شما تصور می‌کند چون نظرات شما مهم یا درست نبوده مورد قبول واقع نشده است. اگر در دوران کودکی ابراز وجود شما «دیده نشود»، روح شما ارزش و اهمیت خودش را کمتر از آنچه واقعاً هست احساس می‌کند.

شما افکارتان را در رؤیا و در ناخودآگاهتان به اجرا در می‌آورید. ممکن است این افکار را معادل خودتان بدانید درحالی‌که حقیقت این نیست. شما خالق اندیشه‌هایتان هستید و اندیشه‌ها حقیقت وجودی شما نیستند.

این به این معنی نیست که کودک از درد، فقدان و از دست‌دادن، عصبانیت یا اندوه و از طیف گسترده احساسات انسانی حذر می‌کند بلکه بدین معناست که راهنما یا والدین برای فرزندانشان زمینه‌ی احساس امنیت و تاب‌آوری را فراهم کرده‌اند تا کودک زمانی که با سختی‌ها مواجه می‌شود به آن مراجعه کند. درصورتی‌که والدین خودشان به التیام و بهبودی دست نیافته باشند و حتی آسیب‌های حل‌نشده‌ی خود را شناسایی نکرده باشند نمی‌توانند آگاهانه مسیر زندگی خود را طی کنند چه برسد به اینکه همانند راهنمای قابل‌اعتماد برای شخص دیگری عمل کنند. معمولاً والدین آسیب‌های حل‌نشده‌ی خود را به فرزندانشان منتقل می‌کنند.

نقش والدین این است که یک راهنما باشند. یک رابطه محبت آمیز از سوی والدین پایگاهی امن برای کودک فراهم می‌کند که در هنگام ورود به زندگی و مواجهه با فرازونشیب‌های مرتبط با این انتقال بزرگ به آن مراجعه کند. راهنما تا حد زیادی قضاوتگری نمی‌کند و به کودک اجازه می‌دهد همان‌طور که هست زندگی کند. راهنما در بیشتر موارد نظارت می‌کند و از موضع آگاهی و خرد عمل می‌کند. بنابراین، به کودک اجازه می‌دهد بدون دخالت راهنما پیامدهای طبیعی اعمال خود را تجربه کند و بذر شکل‌گیری اعتمادبه‌نفس را در آن‌ها می‌کارد.