انجام خودکار کارها تابعی از شرطی‌سازی است. بیشتر ما گرفتار برنامه‌ریزی ناخودآگاهمان هستیم. درحقیقت برخی از اسکن‌های مغزی نشان می‌دهد ما فقط 5 درصد از روز را آگاهانه کار می‌کنیم. بقیه‌ی زمان‌ها تحت‌تأثیر ناخودآگاه عمل می‌کنیم. این یعنی زمان اندکی از روز را فعالانه دست به انتخاب و عمل می‌زنیم و بقیه‌ی روز انجام کارها را به ناخودآگاه می‌سپاریم.

«تا زمانی‌که آسیب (تروما) حل نشده باشد هورمون‌های استرس که بدن برای محافظت از خود ترشح می‌کند در گردش خواهد بود». بدن نیز باید انرژی اضافه‌ای صرف «سرکوب آشفتگی درونی» ناشی از آسیب (تروما) یا فعال‌کردن واکنش جنگ یا گریز کند که درنتیجه وضعیت ما را بیشتر مختل می‌کند. این مارپیچی معیوب است که یک دور فیزیولوژیکی بارهاوبارها تکرار می‌شود.

بیداری‌ها ما را با این واقعیت روبه‌رو می‌کنند که ما چیزی بیش از مخلوقات ساده و ترکیبی از گوشت و استخوان هستیم، و اینکه ما روح داریم و خواستار ارتباط با پدیده‌ای بزرگ‌تر از خود فردی‌مان هستیم. بیداری‌ها به ما نشان می‌دهند که ما چیزی هستیم که فکر می‌کنیم. ‌ اغلب ما به این بینش‌ها از طریق رنج دست پیدا می‌کنیم، از طریق زیستن در سردرگمی و اندوه در راه رسیدن به غایتِ هوشیارشدن. بیداری تولد دوباره «خود» است که شامل جدا شدن بخش‌هایی از وجودمان است که در حالت ناخودآگاه است.

زندگی بدون بازی به رشد افسردگی، بیماری‌های مزمن مرتبط به استرس و حتی رفتار مجرمانه کمک می‌کند. او نوشت: «با کمبود بازی باید مانند سوءتغذیه رفتار کرد، بازی‌نکردن و نشاط‌نداشتن سلامتی بدن و ذهن شما را به خطر می‌اندازد.»