بریده‌های کتاب بادام

مردم بعدا از من پرسیدند که چرا فرار نکردم؟ چرا تا آخر ماندم؟ به آنها گفتم من فقط آسان ترین راه را انتخاب کردم ! این ساده ترین کار برای من بود؛ یعنی برای کسی که هرگز معنای ترس را درک نکرده بود...!

کشف کرده بودم وقتی انتظار می‌رود عصبانی باشم، با سکوت صبور به نظر می‌آیم. وقتی انتظار می‌رود بخندم، با سکوت جدی به نظر می‌رسم و وقتی انتظار می‌رود گریه کنم با سکوت قوی جلوه میکنم. سکوت مثل طلا بود.

کتاب‌ها من را به جاهایی می‌بردند که به غیر از این نمی‌توانستم بروم. اعترافات افرادی که تا به حال ملاقاتشان نکرده بودم و زندگی‌هایی که هرگز شاهدش نبودم را با من در میان می‌گذاشتند. احساسات و رخدادهایی که هرگز نمی‌توانستم تجربه کنم را در همهٔ آن کتاب‌ها می‌توانستم پیدا کنم.

اما کتاب‌ها ساکت و خاموش‌اند، آنها در سکوت خودشان باقی می‌مانند تا کسی بیاید و آنها را ورق بزند.

سکوت کلید طلایی است

بعضی روزها که یخبندان بود، حتی یک مشتری هم نمی‌آمد و برای همین، یک کلمه هم صحبت نمی‌کردم. اینجور وقت‌ها وقتی دهانم را باز می‌کردم تا آب بنوشم، بوی بد نفسم به سوراخ بین‌ام یورش می‌برد.

اگر هر چیزی رو زیاد تکرار کنی معنیش رو از دست میده،اوایل احساس میکنی لِمش دستت اومده اما بعد یه مدت حس میکنی تغییر معنی رو دوست داری و اون‌رو لکه دار میکنی آخر سر میبینی که از بین رفته؛کاملا محو میشه تا سفید بشه .

شاید یه روزی،ماهم آدمایی بشیم که هیچوقت فکرش رو نمیکردیم.

سرانجام،این ها همه بهانه است،نه شما،نه من و نه هیچ کس نمیتوانیم بفهمیم که یک داستان،پایانی شاد دارد یا غم انگیز..!

من فقط بد‌شانس بودم، شانس نقش مهمی در همه‌ی بی عدالتی های جهان ایفا می کند، حتی بیشتر از آن‌چه فکرش را می کنید.

آخرین چیزایی که گفت چی بود ؟ فقط بغلم کرد .خیلی محکم بغلم کرد. گن سرش را تکان داد. بعد انگار که واژه ها به سختی از دهانش بیرون می آیند ،خیلی آرام پرسید:«گرم بود؟بازوهاش.‌‌..؟» بله خیلی گرم

بیشتر اوقات، سکوت کردن کافی بود. کشف کرده بودم که با سکوتم وقتی انتظار می‌رود عصبانی باشم ، صبور به نظر می‌رسم. با سکوتم وقتی انتظار می‌رود بخندم، جدی به نظر می‌رسم، و وقتی انتظار می‌‌رود گریه کنم، قوی دیده می‌شوم. سکوت قطعا مثل طلا بود...

شانس نقش خیلی مهمی را در تمام بی‌عدالتی‌های دنیا بازی می‌کند، حتی خیلی بیشتر از آن چیزی که انتظارش را داری.

فکرها، داستان ها و مطالعات بی‌شماری در هر قفسه انباشته شده بود. به نویسندگانی فکر کردم که هرگز فرصت ملاقات با آنها را نداشته ام.ناگهان آنها خیلی دور به نظر رسیدند،فکری که قبلاً به ذهنم خطور نکرده بود.قبلاً فکر می‌کردم که آنها نزدیک هستند مثل صابون یا حوله،به راحتی در دسترس اند.اما در واقع اینطور نبود، آن‌ها در یک دنیای دیگر بودند.شاید برای همیشه از من دور بودند.

مردم چشم‌های خود را به روی یک تراژدی دور می‌بندند و می‌گویند که کاری از دستشان بر نمی‌آید اما در برابر اتفاقی که در نزدیکی‌شان رخ می‌دهد هم هیچ کاری نمی‌کنند!

مردم نمی تونند چیزی را که با بقیه فرق داره تحمل کنند.

اما دنیای کتاب ها متفاوت بود.در آنجا جاهای خالی زیادی وجود داشت،جای خالی بین کلمات و حتی بین خطوط؛می توانستم خودم را در آنجا بفشارم و بنشینم یا راه بروم یا افکارم را خط بکشم...