بریده‌ای از کتاب بادام اثر وون پیونگ سون

بیشتر اوقات، سکوت کردن کافی بود. کشف کرده بودم که با سکوتم وقتی انتظار می‌رود عصبانی باشم ، صبور به نظر می‌رسم. با سکوتم وقتی انتظار می‌رود بخندم، جدی به نظر می‌رسم، و وقتی انتظار می‌‌رود گریه کنم، قوی دیده می‌شوم. سکوت قطعا مثل طلا بود...