شازده کوچولو پرسید: چرا وقتی آدما میفهمن بودنشون باعث دلگرمیته خود شد و نه ازت دریغ میکنن؟ روباه گفت: خب بالاخره یه جایی باید معلوم بشه آدم نیستن دیگه.....

ما تمام تعطیلات تابستان را باهم گذراندیم. درشب های گرم تابستان که رطوبت آنقدر زیاد بود که پوست بدنم نوچ میشد، گن روی نیمکتی که جلوی کتاب فروشی بود دراز میکشید وقصه هایی از سرنوشت خودش را برایم تعریف میکرد.

شانه های گن که خم شده بود، کم کم پایین تر رفت صورتش مثل بادکنکی بی باد شده بود .سرش پایین بود و زانو هایش را جمع کرده بود.تمام بدنش می لرزید .سرش به سینه اش چسبیده بود. هیچ صدایی نمی آمد ،اما می دانستم که گریه میکند.

آخرین چیزایی که گفت چی بود ؟ فقط بغلم کرد .خیلی محکم بغلم کرد. گن سرش را تکان داد. بعد انگار که واژه ها به سختی از دهانش بیرون می آیند ،خیلی آرام پرسید:«گرم بود؟بازوهاش.‌‌..؟» بله خیلی گرم

هر وقت زندگی فراز و فرود هایش را به گن نشان میداد، او با خودش فکر میکرد زندگی شبیه مادری است که یک لحظه دستان امنیت بخش و گرمش را در دست داری،اما ناگهان بدون هیچ تو ضیحی ،آندست را از تو جدا میکند