بریده‌ای از کتاب بادام اثر وون پیونگ سون

شانه های گن که خم شده بود، کم کم پایین تر رفت صورتش مثل بادکنکی بی باد شده بود .سرش پایین بود و زانو هایش را جمع کرده بود.تمام بدنش می لرزید .سرش به سینه اش چسبیده بود. هیچ صدایی نمی آمد ،اما می دانستم که گریه میکند.