بریده‌های کتاب بادبادک باز

...«من و حمیرا جلوی دنیا وایساده بودیم،ولی همیشه این رو آویزه گوشت کن امیر جان!آخرش این دنیا ست که می بره.همیشه این طور بوده.»

همیشه داشتن و از دست دادن به مراتب آدم را بیشتر ناراحت می‌کند تا این‌که از اول نداشته‌باشد.

او گفت خیلی می‌ترسم‌ و من گفتم چرا؟ و او گفت چون از ته دل خوشحالم دکتر رسول. خوشحالی این شکلی وحشتناک است؛ ازش پرسیدم چرا؟ و او گفت وقتی دست سرنوشت بخواهد چیزی را ازت بگیرد می‌گذارد این طوری خوشحال باشی.

آنچه درباره‌ی فراموش کردن گذشته میگویند درست نیست، چون گذشته با سماجت راه خود را باز میکند

بدان فقط یک گناه وجود دارد، فقط یکی. آن هم دزدی است. همه‌ی گناهان دیگر از این گناه سرچشمه می‌گیرند.

مشکل اینجا بود که دنیا را یا سیاه می دید یا سفید و خودش تصمیم می گرفت چه چیز سیاه است و چه چیز سفید.نمی توان آدمی را که اینجور زندگی می کند دوست داشت و از او نترسید.

فقط یک گناه وجود دارد ، فقط یکی. آن هم دزدی‌ است. هر گناه دیگری صورت دیگری از دزدی است. وقتی مردی را بکشی، زندگی را از او دزدیده‌ای. حق زنش را به داشتن شوهر و فرزندانش را به داشتن پدر دزدیده‌ای. وقتی دروغ بگویی، حق دانستن راست را از دیگری دزدیده‌ای. وقتی کسی را فریب بدهی، حق انصاف و عدالت را دزدیده‌ای. هیچ چیزی زشت‌تر از دزدیدن نیست.

به عقیده من ، رستگاری واقعی زمانی رخ می دهد که گناه به کار خیر منتهی شود

داستان‌های غم‌انگیز کتاب‌های خوبی می‌شوند.

"شانه بالا انداخت و گفت:« آدم از این موضوع ناراحت می‌شود، اما ناراحت شدن از یک حقیقت بهتر از تسکین یافتن با یک دروغ است.»"

و گاهی اونایی که میمیرن، خوش‌شانس ترن!

تیراندازی و انفجارها کمتر از یک ساعت طول کشید ولی ما بدجوری ترسیده بودیم چون هیچ‌کدام در خیابان صدای تیر و تفنگی نشنیده بودیم. تا آن وقت برایمان صدای ناآشنایی بود. آن نسل از کودکان افغانستانی که گوشهاشان جز صدای بمب و توپ و تفنگ چیزی نشنیده هنوز به دنیا نیامده بودند. هیچ‌کدام از ما که در اتاق غذاخوری یکدیگر را در آغوش کشیده و منتظر طلوع خورشید بودیم حتی به خواب هم نمی‌دیدیم که یک شیوه زندگی به پایان رسیده. شیوه زندگی ما. و اگر هنوز کارش کاملاً تمام نشده دست کم در حال تمام‌شدن است.

گفت: 《 می دانم.》آدم هایی که دل و زبان شان یکی ست، این جوری هستند. به خیالشان بقیه هم مثل خودشان هستند.

فقط یک لبخند بود و بس. همه چیز را درست نکرد. اصلا هیچ چیز را درست نکرد. فقط یک لبخند بود. یک چیز ناچیز. برگی از یک درختزار که با پرواز پرنده ای هراسان تکان می خورد. ولی من می پذیرمش. با آغوش باز. چون بهار که می رسد، دانه های برف یکی یکی آب می شوند، و شاید من شاهد آب شدن اولین دانه بودم...

وقتی مردی را بکشی، زندگی را از او دزدیده ای. حق زنش را به داشتن شوهر و فرزندانش را به داشتن پدر دزدیده ای. وقتی دروغ بگویی، حق دانستن راست را از دیگری دزدیده ای. وقتی کسی را فریب بدهی، حق انصاف و عدالت را دزدیده ای. هیچ چیز زشت تر از دزدیدن نیست.

آهسته برو، ماهِ من، آهسته برو.

چشم‌ها، پنجره‌ی روح هستند…