هربار که کتابی از شما میخوانم، روحم جلا می‌گیرد و فریاد می‌کشد مرحبا بر این قلم بوسیدنی جناب ابراهیمی.
آتش بدون دود، روایتی جذاب و شیرین از دلاوری‌ها و جنگاوری ترکمن شریف است، همان‌هایی که در طول تاریخ گم و فراموش شده‌اند.
همان‌طور که جناب ابراهیمی تاکید دارند این داستان عین واقعیت نیست، اما تخیلی شیرین است. من همراه گالان اوجا خندیدم و گریستم و جنگیدم، همراه سولماز عشق و اضطراب و غرور را تجربه کردم.
همراه آقشام‌گلن درد و سکوت رنج‌آور را چشیدم، همراه آق‌اویلر از مردم خودی زخم خوردم و رنجیدم... همراه آلنی،‌  آن مرد بزرگ و صلح‌جو  از پیروزی‌اش خوشحال شدم.. در آخر ما فهمیدیم که اتحاد چقدر زیباست، اتحاد در برابر دشمن اصلی، دولت ستمگر.
بخوانید و لذت ببرید از این رمان دوست داشتنی!
      

        به نظرم کتاب آنقدرها که تعریف می‌کردند، کاربردی نبود!
یعنی تموم مطالبش رو خودمون فطری می‌دونیم یا طی تجربه اونا رو فهمیدیم  یا اونقدر شنیدیم که کلیشه‌ای شدند.
کل تاکید کتاب روی این بود که 
¹. برنامه فردا حتما نوشته بشه و ۵ یا ۶ تا کار اصلی و حیاتی رو مشخص کنید.
². کار اصلی و مهم رو باید صبح زود انجام داد چون تا آخر روز معلوم نیست چه اتفاقی بیفته، وقتی کار اصلی و مهم رو انجام دادیم حتی اگه نرسیم بقیه رو انجام بدیم آخر شب احساس آسودگی داریم.
³. شکست خوردن همراه همیشگی هر حرکتی هست، هدف‌ها دیر از بین می‌روند یا شکست میخورن این راهبردها و مسیری که انتخاب کردیم هست که دچار شکست میشه.
⁴. آدم نباید هدف‌های پراکنده داشته باشه، اگر چند ماه یا یه مدت طولانی روی هدف واحدی تمرکز کنه قطعا در اون حیطه متخصص میشه.
و این به نظرم مهمترین نکته کتاب بود.
      

        نمیدانم چه چیز کتاب اینچنین مرا متحول کرد، در آستانه ماه رجب مشغول مطالعه شدم و با ورود به این ماه شدیداً مراقب حال و احوال روحم بودم. زندگی هر شخصی بعد این کتاب زیر و رو می‌شود.
یک بخشی از کتاب که بر جانم نشسته است:
در قلبی که گناه و معصیت باشد عشق و معرفت خدا جای نمی‌گیرد :)
      

        سوژه و روند داستان برام جذاب و جالب بود. جاذبه‌ای داشت کتاب که مجبورم می‌کرد تا آخر داستان همراهی کنم. اما توصیفات خیلی بیشتر از حد بود و یه جاهایی به جای این که مثبت واقع بشه آدمو خسته می‌کرد.