این کتاب برای من از این نظر ارزشمند بود که باعث آشنایی من با فرهنگ و حال و هوای جدیدی شد، با وجود داشتن داستانی معمولی، به نظر من خواندنش ازرشمند است.
      

        اوج هنر نویسنده خلق دنیای جدیده، این رمان، با بقیه رمان‌هایی که خوانده بودم متفاوت بود... نویسنده دنیایی رو برای ما ساخت و احساس‌های متفاوتی را در ما ایجاد کرد... چقدر این کار را با جزئیات و کامل انجام داد...
      

        من نتوانستم با این کتاب ارتباط برقرار کنم. جنس نگاهش به روابط ربات وار بود و به نظرم نمیشه با همه به یه روش رفتار کرد.
      

        این کتاب در ذهن من با گفت‌وگوهای دو نفره‌اش ثبت شده... و به نظرم در نقد خشک مذهب‌ها نوشته شده... میتونست پایانش اینقدر درد نداشته باشه :'"""
نقطه اوج داستان به نظر من جایی بود که آرتور خودش رو به مونتانلی معرفی کرد...
      

        این کتاب روایتی از زندگی یک نوجوان رویاپرداز است؛ که می‌خواهد دنیای خودش را بسازد. عینک او از دنیا آنچه را می‌بیند که در پی آن است. این نگاه متنی بدون تجمل و ریا را پدید آورده؛ که حتی تاثیرات نه‌چندان دوست داشتنی در خواننده می‌گذارد. متن این روایت اول شخص است که این اجازه را به خواننده می‌دهد، ساعتی شخصیت این داستان را زندگی کند. این چند روز و همه اولین تجربه‌ها را.
      

        این کتاب روایت گیرا و لحن دلنشینی داره، حال و هوا رو خیلی خوب تصویر کرده. توصیفات کامل بود و میتونستی تو کتاب زندگی کنی. ولی به شخصه از خوندن روایتش اذیت شدم. از اینکه خانم‌ها اینقدر منفعل و منفور به تصویر کشیده شدن باعث شد خوندنش برام سخت بشه.
      

        روند داستانی قوی، گیرا، ساده و روان باعث می‌شود کنار گذاشتن کتاب برایت سخت شود. احساسات مختلفی از کودکی تا بزرگسالی امیر بیان می‌شود که آنقدر ساده و حقیقی‌ست که می‌شود با آن همزاد پنداری کرد. شخصیت اصلی یک شخص کاملا معمولی با نقاط مثبت و منفی بسیاری است و در این داستان قهرمانی وجود ندارد، درست مثل زندگی واقعی. کودکی که به دنبال جلب توجه پدر، شخصیت خود را شکل می‌دهد و نقص‌هایش خودش‌را از او می‌گیرد. این داستان از دست دادن‌های زیادی را روایت می‌کند و از این نظر داستان تلخی‌ست. روایت از دوستی حسن و علی که اتفاقاتی آن‌ها را از هم جدا می‌کند، روایتی از جنگ‌های افغانستان و تغییرات این کشور که بسیار دردناک است و دروغی بزرگ که زندگی‌هایی برمبنای آن‌ها شکل گرفته. به علاوه این داستان روایتی از فرهنگ این کشور است. چیزهایی که بیشتر در خاورمیانه وجود دارد. جنگ‌های فروان، اعتقادات مذهبی و سنتی خشک و شرم‌هایی که در هیچ جای دیگری به این اندازه ویران‌گر نیست.
      

        نوشتن از این کتاب برام سخت بود، نمیدونستم از ادبیات روانش بنویسم؟ از گیراییِ سناریوش بنویسم؟ ازنحوه‌ی روایتش بنویسم؟ لحظه هایی خلق شد که میتونستم عمیقاً درونش غرق بشم و نیمه‌ی دوم کتاب زمین گذاشتنش سخت شده بود. البته این کتاب از همون مقدمه‌ش جذابیتش رو به رخ کشید و منو میخکوب کرد. داستان شکل‌گیری کتاب، توییت‌هایی که هر فصل با اون شروع میشد و چسبوندن اول کتاب به آخر اون باعث میشد که حقایق جدیدی در رابطه باهاش کشف کنم و در کل کتابیه که خوندنش خالی از لطف نیست.
      

        موش‌ها و آدم‌ها داستانی‌ست از دل واقعیت. واقعیتِ تلخ زندگی... زندگیِ مملوء از ناکامی.
داستان دو انسان، در حرکت، حرکت در مسیرِ تحقق یک رویا. رویایی که حق هر انسانی‌ست، ریشه گرفتن، ولی حتی رویای آن‌هم گاهی دست نیافتنی‌ست. همه چیز از دست می‌ره، درست در یک قدمی تحقق آن.
در نهایت پایان تراژیک آن، تیر خلاص رو روانه قلب خواننده می‌کنه.
      

        این کتاب، دید خوبی به من داد که بتونم  توجه بیشتری به personal spaceها در طراحی‌هام داشته باشم.  به رابطه‌ی انسان با فضا و انسان‌ها با هم درون اون فضا نگاه کنم و نیازهای فضایی‌ای که ایجاب میکنه رو درنظر بگیرم. در نهایت باخوندن این کتاب یکبار دیگه به تاثیر محیط روی انسان و انسان روی محیط پی بردم و واضحه که معماری امر انسانی‌ست. این انسان و رفتارشه که تعیین میکنه فضا باید چطور باشه.