یادداشت فاطمه سلیمی

        این کتاب در ذهن من با گفت‌وگوهای دو نفره‌اش ثبت شده... و به نظرم در نقد خشک مذهب‌ها نوشته شده... میتونست پایانش اینقدر درد نداشته باشه :'"""
نقطه اوج داستان به نظر من جایی بود که آرتور خودش رو به مونتانلی معرفی کرد...