بریده‌های کتاب مردی به نام اوه

بزرگترین ترسی که می شود از مرگ داشت این است که او همه آدم ها را با خودش ببرد و ما تک و تنها باقی بمانیم.

آدم هایی مثل اوه عشق را با فریاد و شعر نمی گویند. آنها عشق را در تعمیر ماشینت ، بردنت به دکتر یا ایستادن در برف کنار تو نشان می دهد. باید نگاه کنی ، نه فقط گوش بدهی...

خانه‌ها منصف بودند، چیزی را که سزاوارش بودی در اختیارت می‌گذاشتند. این ویژگی‌ای بود که اغلب آدم‌ها ازش بی‌بهره بودند.

اُوِه سیاه و سفید بود. و زنش رنگی بود. تنها رنگِ زندگی اُوِه.

این روزها مردم فقط کامپیوتر دارند و دستگاه اسپرسو و جامعه ای که در آن هیچ کس نمی تواند به طریقی منطقی با دست بنویسد و قهوه دم کند به کجا می رود؟

"آدم ها رو باید از روی عملشون شناخت، نه از روی حرف هایی که می زنن."

بعد با هیجان برایش توضیح داد هر کدام از کتاب های روی پایش درباره چیست و اوه فهمید دوست دارد بقیه عمرش را بنشیند و به حرف های او درباره چیزهای مورد علاقه اش گوش بدهد

اگر کسی ازش می‌پرسید زندگی‌اش قبلا چگونه بوده، پاسخ می‌داد تا قبل از این‌که زنش پا به زندگی‌اش بگذارد اصلا زندگی نمی‌کرده و از وقتی تنهایش گذاشت دیگر زندگی نمی‌کند.

ازش درخواست کرد:《حالا تو باید منو دو‌برابر دوست داشته باشی.》 و اُوه آن‌جا بهش به‌دروغ گفت که همین کار را می‌کند. گرچه خوب می‌دانست کاملا غیرممکن بود که بتواند او را بیش از آنچه دوست می‌داشت دوست داشته باشد.

زنش اغلب می‌گفت تمام راه‌ها به جایی ختم می‌شوند که از همان اول برای آدم مقدر شده. و شاید سرنوشت از نظر زنش "چیزی" بود. ولی سرنوشت از نظر اُوه "یک شخص" بود.

(اوه)پنج کلمه می‌گوید که پروانه تا آخر عمرش فراموش نخواهد کرد. چون این بزرگترین تمجیدی است که (اوه) از او کرده و خواهد کرد،« تو که کاملاً احمق نیستی».

"می گن بهترین آدم ها از اشتباهتشون زاده می شن، و اگه اشتباه نمی کردن، بهترین نمی شدن."

چه حسی دارد که آدم یک روز صبح سه‌شنبه از خواب بیدار شود و ببیند دیگر به هیچ دردی نمی‌خورد؟

و زمان هم مسئله عجیبی است. بیشترمان فقط به‌خاطر زمانی زندگی می‌کنیم که پیش رو داریم. برای چند روز دیگر، چند هفته دیگر، چند سال دیگر. یکی از دردناک‌ترین لحظه‌ها در زندگی احتمالا لحظه‌ای است که آدم می‌بیند سال‌های پیش رویش کمتر از سال های پشت سرش هستند و وقتی زمان زیادی برایش نمانده باشد دنبال چیز‌هایی می‌گردد که به زندگی بیرزد. شاید خاطرات. بعداز‌ظهر‌های آفتابی به کسی که آدم دستش را می‌گرفت، بوی غنچه‌های تازه شکفته‌‌شده باغچه، یکشنبه‌های توی کافه، شاید نوه های کوچولو. آدم راهی پیدا می‌کند تا به‌خاطر آینده شخص دیگری زندگی کند، ولی در مورد اُوه چنین نبود، چون وقتی سونیا او را تنها گذاشت او هم مرد. از زندگی کردن دست کشید. غم و اندوه پدیده عجیبی است.

دوست داشتن یک نفر مثل اسباب کشی کردن به یک خانه جدید است. ابتدا همه چیز برایت نو و تازه است. هر روز صبح، از این که همه چیز متعلق به توست گیج و مبهوتی، انگار همیشه منتظری تا کسی از در وارد شود و بگوید اشتباه بزرگی رخ داده است، قرار نبود تو در چنین خونه معرکه ای زندگی کنی. اما با گذشت زمان، دیوار ها نم می کشند و چوب ها پوسیده می شوند. آن گاه کم کم خانه را نه به خاطر حسن هایش بلکه به خاطر ایراداتش دوست می داری. همه شکاف ها و برآمدگی های خانه را می شناسی. می دانی کلید را چطور در قفل بچرخانی تا نشکند و تو را در هوای سرد بیرون خانه جا نگذارد. می دانی کدام کف پوش جیر جیر می کند و می دانی در کشوها را چطور باز کنی تا غژغژ نکنند. این ها رازهایی هستند که آن خانه را مال تو می کنند. #مردی_به_نام_اوه #فردریک_بکمن #مهسا_دوستدار #a_man_called_ove #frederik_beckman

مردم همیشه می‌گفتند اُوه "گوشت تلخ" است ولی اصلا گوشت تلخ نبود. فقط هميشه لبخندبه‌لب راه نمی‌رفت. باید به همین خاطر با آدم مثل جنایتکارها رفتار کنند؟ اُوه چنين نظری نداشت.

اوه هر دفعه تکرار میکرد :کسی که" ریگی به کفشش نداشته باشد"نباید از واقعیت بترسد!

او یک مرد سیاه و سفید بود‌. و زنش رنگی بود.همه رنگ داشت

اعتراف به اشتباه کار سختی است. به ویژه وقتی برای مدتی طولانی در اشتباه بوده باشی.

مرگ چیز عجیبی است. آدم ها تمام مدت عمرشان را طوری زندگی می‌کنند که انگار مرگ وجود ندارد،و در عین حال مرگ اغلب بزرگترین انگیزه آدم ها برای زندگی کردن است.