کلمات واسطه ای بودند برای به جریان اوردن احساسات. 
چرا که با تک تک کلماتش اشک های نهفته بر گونه هایم جاری می شدند. 
با چشمان قرمز مینویسم. 
با قلب شکسته برای حضرت زهرا" سلام الله علیها "مینویسم. 
بعضی از اشک ها حتی اجازه خواندن جملات را هم به من نمیدادند. 
راضیه عشقی به خدا داشت. عشقی که سر انجامی به قشنگی شهادت برایش ساخت. 

" مامان، شهادتت مبارک. خداروشکر که به ارزوت رسیدی"
      

        مینوسم برای آن که میخواهد بداند این کتاب ارزش خواندن دارد یا نه. 
مینویسم برای آن که نمیداند عشق چیست. 
مینویسم برای آن که به اشتباه معنی عشق را آموخته است. 
کتابی به قشنگی انگشتر عقیق فیروزه اش. 
به قشنگی سرنوشت سیندخت. 
به قشنگی عشق کیارش. 
به قشنگی برادران و خواهری که پاره تن ایران شدند. 
به قشنگی برادری که مشهد را مقدس نهاد. 
و در اخر، به قشنگی خواهری که به نیت زیارت مولایش در قم خوابید. 
      

        چشمم رو از این کتاب نمیتونسم بردارم
خیلی دوسش داشتم🥹✨
      

        به عنوان یک تازه وارد سخن میگویم. 
برایم کتابی نااشنا بود. 
کتابی که بوی تازگی میدهد. 
تک تک صفحاتش را با عشق ورق میزدم. 
در طول دو روز کتاب را به اتمام رساندم. 
برایم همچون رفیقی بود که تازگی اش مرا به خود میکشاند. 
      

        این نورانی ترین  کتابیست که تابحال خوانده ام. 
مرا به خانه اهل بیت دعوت کرد. 
خانه افرادی که  از کمترین حرف هایشان باید درس زندگی اموخت.