به عنوان یک تازه وارد سخن میگویم. 
برایم کتابی نااشنا بود. 
کتابی که بوی تازگی میدهد. 
تک تک صفحاتش را با عشق ورق میزدم. 
در طول دو روز کتاب را به اتمام رساندم. 
برایم همچون رفیقی بود که تازگی اش مرا به خود میکشاند. 
        

          این نورانی ترین  کتابیست که تابحال خوانده ام. 
مرا به خانه اهل بیت دعوت کرد. 
خانه افرادی که  از کمترین حرف هایشان باید درس زندگی اموخت. 
        

          چقدر شیرینه این کتاب 🧚🏻‍♀️
بخاطر پیشنهاد دوستم خوندمش و خیلی ممنونم ازش ، تبدیل شد به کتاب مورد علاقم. اولای کتاب با لهجه‌شون مشکل داشتم بعدا باهاش خو گرفتمم.
اولین کتاب طنزم بود ، خدای من ، عاشقشمممم.
وقتی شروع به خوندن کتاب میکنید نمی‌تونید ادامه‌ش ندید .. 
یجاهایی باهاش خندیدم ، گریه کردم ..  از بیبی خیلی خوشم میاد و خوشحالم که جای ملیحه نیستم ( هرچند داداش خودم کمی از محسن نداره ) .
این که داستان از زبون یه پسر بچه شیطون بود رو خیلی دوست داشتمم و میتونم بگم بهترین کتاب ایرانی‌ای که خوندم ، خیلی پیشنهاد میشه.
پ‌ن : عکسش منو یاد محسن و دوست‌هاش میندازه ، خیلی بی دلیل..
        

          در زندگی زمانی می‌رسد که شما باید تصمیم بگیرید، «مردی به نام اوه» را بخوانید یا از کنارش رد شوید.
یک روز از کنار کتاب‌هایی که می‌توانید بخوانید می‌گذرید. چشمتان به عنوان کتاب می‌خورد. قبلا تعریفش را زیاد شنیده‌اید و به نظر می‌رسد واقعا کتاب خوبی باشد. شروع به خواندنش می‌کنید. نه اینکه هر کتابی را که اسمش به گوشتان برسد و به نظر خوب بیاید را شروع به خواندن کنید، نه. یک چیزهایی در زندگی آدم‌ وجود دارد که انجامشان می‌دهید چون باید انجام دهید.
اوه مردی است که قلب بزرگی دارد. شاید نتوانید در اوایل داستان متوجه‌ی این موضوع شوید. به‌هرحال دیدن قلب آدم‌ها کار ساده‌ای نیست‌. می‌توانید قول دهید که تا وقتی قلب اوه را ببینید، به خواندن ماجرای او ادامه دهید؟ بعد از آن کار راحت است؛ چون این اوه خواهد بود که قلب شما را تسخیر می‌کند. قرار است با چند فصل پایانی وجودتان از اندوه و زیبایی پر شود و -اگر مثل من باشید- با این کتاب اشک بریزید.
این کتابی است که قرار است با جمله به جمله‌اش شما را حیرت‌زده‌ کند؛ حیرت از این که یک آدم معمولی چگونه می‌تواند این‌چنین باشکوه باشد. اوه یک آدم معمولی بود. مثل هر مرد واقعی دیگری «ساب» می‌راند، کار می‌کرد، عاشق شد و وفادار بود. اوه، اوه بود.
در زندگی زمانی می‌رسد که شما باید تصمیم بگیرید، «مردی به نام اوه» را بخوانید یا از کنارش رد شوید؛ مثل همین حالا.