بریده‌های کتاب پاتوق ها

سرش پر از برنامه و رویاست و باور دارد هنوز میشود دنیا را عوض کرد.

سرگردان گمشده، سردرگم ناسازگار گم گشته آواره مبهوت، سرگشته در به در واژگونه وصلم به این قطار واژگان مرتبط در همین کلمه ها سکنا گرفته ام، این کلمه ها پایم را روی زمین بند می کنند.

سرگردان،گم‌شده، سردرگم، ناسازگار، گم‌گشته، آواره، مبهوت، سرگشته، دربه‌در، واژگونه. وصلم به این قطار واژگان مرتبط. در همین کلمه‌ها سکنا گرفته‌ام، این کلمه‌ها پایم را روی زمین بند می‌کنند.

خوب می‌دانم که خورشید ذره‌ای هم از جایش تکان نمی‌خورد، حتی یک میلی‌متر، می‌دانم که بالا آمدنش صرفا توهم است؛ از جنس عالم خیال. آن‌قدر تماشایش می‌کنم تا دیگر ممکن نباشد، و تماشایش بیش‌ازاندازه دردناک شود. ولی در لحظه‌های سپیده‌دم فقط چشم‌هایم اذیت نمی‌شود، دلم هم می‌گیرد. نوری را که بر شهر می‌تابد احساس می‌کنم، به صورتم می‌خورد ولی تا مغز استخوانم را گرم می‌کند، و با بالا آمدن خورشید به تماشای رخت‌های نخ‌نما و خشک‌شدهٔ همسایه‌ها هم ادامه می‌دهم. بعد چشم‌هایم را می‌بندم، نور را از پشت پلک‌هایم می‌بینم و حسرت می‌خورم بابت تنبلیِ معمولم که باعث می‌شود این پدیدهٔ فوق‌العادهٔ روزانه از دستم برود. از طرفی هم طاقت ندارم هرروز صبح را به این شکل شروع کنم. هم سرشار از انرژی می‌شوم، هم خالی از آن.

هیچ وقت یک جا قرار نگرفته ام پیوسته در حرکت بوده ام همیشه کارم همین بوده دائم چشم انتظار بوده ام به جایی بروم یا از جایی بازگردم یا بگریزم همیشه چمدان کوچکم دم دستم بوده در حال پروخالی شدن کیف دستی ام روی دامن کمی پول در آن است با کتابی برای خواندن آیا اصلاً جایی وجود دارد که ما در حال گذر از آن نباشیم؟

هنوز بابت جوانی بربادرفته‌ام حسرت می‌خورم، بابت طغیان نکردن.

با خودش در صلح است و با دنیا درگیر.

وقتی آدم خونه ش رو عوض میکنه همیشه یه چیزی گم میکنه. هر جابه جایی ای زیر پای آدم رو خالی میکنه همیشه یه جورهایی آدم رو قال میذاره

نوشت‌افزارفروشی محبوب من در قلب شهر است، زیر ساختمان قدیمیِ زیبایی که نبش دو خیابان شلوغ بنا شده. آخر هر سال به آن جا می‌روم که سررسید سال آینده را بخرم-از قضا از خرید‌های مورد‌علاقه‌ام است، و حالا به یک جور رسم هم تبدیل شده.

پس از لحظه‌ای، وحشت‌زده، از شعله‌ی مهیب به سایه‌ها می‌گریزم؛ بیم دارم شعله مرا ببلعد، در چنگم بگیرد و مرا به عنصری در این زمین فروبکاهد ناچیزتر از خودم‌؛ کرمی یا گیاهی... فکرم کار نمی‌کند، همه چیز عبث می‌نماید، زندگی در نظرم ییش از حد ناچیز می‌آید، دیگر چه باک اگر کسی به من فکر نکند، اگر کسی برایم نامه ننویسد.

هر بار دور و برم عوض می‌شود غم بزرگی بر دلم می‌نشیند هنگام رفتن از جایی که به خاطره‌ها و غصه‌ها و شادی‌هایم گره خورده بیشتر غصه‌ام می‌گیرد.خود تغییر است که بهمم می ریزد. همچنان که وقتی جامِ شیشه ای را تکان می‌دهی مایع درونش کدر می‌شود.

همیشه به این درک رسیده ام که تنهایی حساب و کتاب دقیق میطلبد باید حسابش را داشته باشی عین پول توی کیفت باید بدانی چه قدر وقت برای تلف کردن در بساطت هست تا پیش از شام چه قدر وقت داری چه قدر مانده تا وقت خواب

متحیرم از میلی که به ابرازِ خودمان داریم، به توضیح دادن خودمان، به گفتن داستان‌های‌مان به هم.