بریده‌های کتاب آتش، بدون دود: واقعیت های پرخون، حرکت از نو (کتاب های چهارم و پنجم)

مرده، اعتراض نمیکند؛ اما کشتن معترض، راه از میان بردن اعتراض نیست.

آلنی در همان لحظه نخست، در برابر فریاد عظیم جمعیت به گریه افتاد. آرتا که کنار او ایستاده بود به نشانه وحدت یموت و گوکلان دستمالی به دست آلنی داد. آلنی اشک هایش را پاک کرد . جمعیتی که دید، گریست ، فریاد کشید ، مشت ها را تکان داد، بار دیگر صدا به آسمان رفت. بله... گفته ام به صراحت؛ اعتراف می کنم که گفته ام؛ و چه گناهی مرتکب شده ام که گفته ام: ترکمن، مدرسه می خواهد،ترکمن حمام می خواهد، ترکمن مسجد می خواهد، حق بیان می خواهد، بیمارستان می خواهد، بهداشت می خواهد، برق می خواهد... آلنی فریاد زد: خواهرها! برادرها! من هیچ کس را، هیچ کس را، تا این لحظه به شورش دعوت نکرده ام، به نبرد با حکومت فرا نخوانده ام، به ضدیت با میهن مقدسمان ایران وانداشته ام. من گفته ام ترکمنی که گندم می کارد، چرا باید سر گرسنه بر بالین بگذارد؟ ترکمنی که گله داری و پنبه کاری میکند، چرا باید بی تن پوش مانده باشد ؟ ترکمنی که...

« ای حکیمی که از حکمت تو بوی نفرت تو از بخش های عمده‌ای از زندگی بلند است! به جایِ خونِ اندیشه در رگ های تعقّلِ این بچه ی بینوا چه دوانده ای که به جای فکر، زَهْر پس می دهد؟ » قلیچ، این را در دل خویش گفت و آرام بازگشت.

لحظه‌های عظیم، متعلّق به رویا نیستند. می‌آیند، می‌رسند، تو را حرکت می‌دهند، تو را در درونِ خود جای می‌دهند، و آن‌گاه تو می‌مانی و آن‌چه به دست آورده‌یی، یا کوتاهی کرده‌یی و به دست نیاورده‌یی. لحظه‌ی بزرگ، به تماشای تو نمی‌شیند، و خود را دفن نیز نمی‌کند.

رنجِ غرق شدن در دریا از آنِ کسی‌ست که دل به دریا سپرده است. مدّعیان پرُمدّعا از آن رو می‌توانند همه‌ی مبارزان و مومنان و معتقدان را مورد تهاجم و بی‌حرمتی قرار بدهند و خود° بر کنارِ از تهاجمِ دیگران بمانند، که هرگز در مخاطره نبوده‌اند، اهل میدان نبوده‌اند، مردِ اقدام نبوده‌اند.

یاشا داد کشید: حکیم! آلنی جواب داد: هنوز بیدار نشده‌ام. یاشا گفت: اگر خوابی چرا این‌قدر حرف می‌زنی؟ آلنی جواب داد: این یک مَرَض است یاشا! حرف زدن در خواب، و حتّی راه رفتن و عمل کردن در خواب. مرض خطرناکی‌ست که خیلی‌ها به آن مبتلا هستند.

_ از روزگار، مادر! زمانه، ذلیل را ذلیل‌تر می‌کند، افتاده را افتاده‌تر. باید سوار بود و محکم.

ما باید به دنبال رویا باشیم؛ امّا البتّه رویایی که از یک سو به واقعیت متّصل باشد.

در زمان ما، خنده ارزان نیست _ خنده از ته دل. تا بخواهی، پوزخند و زهرخند و ریش‌خند؛ اما یک خنده پاک، کاش می‌جُستی، قابش می‌کردی، و به دیوار اتاقت می‌کوبیدی ...

ثروتمندان از لذت خسته می‌شوند، فقیران از حبّ وطن کمینه شعار نامدار ترکمن

نظام بد، خیال می‌کند ما نمی‌فهمیم بد است. چرا؟ چون شعار های خوب می‌دهد. بعد هم خیال می‌کند مردم خرند؛ شعار خوب و عمل خوب را یکی می‌دانند.

کسی از مرگ می‌ترسد، که زندگی را، به هر صورتی، می‌پرستد. من مطلقا زندگی پرست نیستم.

حال سوختیم ‌... حتی بدون دود. آنجا بیمار و غیر بیمار می سوزد. پس طب، به ،تنهایی فریب است و درماندگی، نه چیزی بیش ...

اینجا میدان سیاست است نه عرصه ی حقیقت؛ و سیاست یعنی دروغ گفتن در حفاظِ 《مصلحتِ مردم》، ریا کردن در پناه 《آرمانِ مقدس نجات مردم》، دزدیدن زیر چتر 《حفظ منافع مردم》 خیانت کردن، به نام «خدمت صادقانه به مردم》 ...

اشتباه اساسی و جبران ناپذیر او این است که خیال میکند اگر او کاری به کار نیا نداشته باشد، دنیا هم کاری به کار او نخواهد داشت. حرفش از قدیم این بوده که: 《 افعی نمیزند مگر آنکه پا روی دمش بگذاری》و نمی فهمد که 《گرگ‌های گرسنه پاره میکنند انتخاب نمیکنند》 ...