بریده‌های کتاب رب لوبیای شیرین

هیچ وقت نمی‌دانی آینده چه چیزی سر راهت میگذارد.

گفت این تنها راه زندگی کردنه، اینکه مثل شاعرا باشیم. اگه فقط حقایق رو ببینی، دلت می‌خواد بمیری. می گفت تنها راه عبور از موانع، اینه که تصور کنی ازشون گذشتی.

حس می‌کرد که تجارت نباید با نگرش "حالا هرچی شد بفروش" اداره شود.

لحظاتی بود که سنتارو فکر می‌کرد کاش به جای پنکیک‌های بد شکل، خودش را دور بریزد. اگر خودش را تسلیم لحظه می‌کرد، شاید می‌توانست این کار را کند.

اگر بخواهم صادق باشم تنها چیزی که همیشه می‌خواستم این بود که از آن حصار خارج شوم.

چه نیروهایی با زندگی او بازی کرده بودند؟ اگر کسی از سر کینه و نفرت، او را به بازی می‌گرفت، این درد و رنج روزی به پایان می‌رسید و او به ادامه‌ی زندگی‌اش می‌پرداخت. مثلا اگر افکار عمومی مخالفش بود، زمانه تغییر می‌کرد و او بالاخره می‌توانست روزی زیر آفتاب قدم بگذارد. اما چه کسی یا چه چیزی می‌توانست دختر چهارده ساله‌ای را برای تمام عمر عذاب دهد؟ البته... حتما کار خدایان بود. خدایانی که در گوشش نجوا می‌کردند که کاش از اول متولد نشده بود. خدایانی که اعلام کرده بودند او باید تمام زندگی‌اش رنج بکشد.

می‌تونین تصور کنین کسی که حس بینایی و لامسه نداره، با خوردن یه چیز شیرین چه حسی بهش دست میده ؟

او صدای آرامی داشت اما با اضطراب هایی درونی دست و پنجه نرم میکرد که پنهان کردن آنها غیر ممکن بود.

فکر کرد، هیچ‌وقت نمی‌دانی آینده چه چیزی سر راهت می‌گذارد. نگاه کن او به جای نویسنده شدن، همانطور که آرزو داشت، به چه مسیری قدم گذاشته بود. حالا او روزهای این چند سال اخیر را با ایستادن مقابل تنور و پختن دورایاکی گذرانده بود. هرگز تصور نمی‌کرد روزی چنین کاری کند.

اگر نگاه من به دنیا ناپدید شود، هر آنچه می‌بینم نیز ناپدید می‌شود. به همین سادگی.

گفت:«این تنها راه زندگی کردنه ،اینکه مثل شاعرا باشیم ،اگر فقط حقایق رو ببینی دلت می‌خواد بمیری. می‌گفت تنها راه عبور از موانع اینه که تصور کنی ازشون گذشتی.»

تمام زمانی که در عمرش هدر داده بود گویی به قدم‌هایش چسبیده و او را به پایین می‌کشید. احساس می‌کرد تکه‌ای زباله است که از این کوچه به آن کوچه جابه‌جا می‌شود. بمیر. فکر کرد صدای نجوایی می‌شنود. بمیر. بهتر نبود بمیرد؟

فهمیدم که ما به دنیا می آییم تا دنیا را ببینیم و بشنویم. این تمام چیزی است که دنیا از ما می خواهد.

دنیا عوض نشده. مثل همیشه جای بی رحمیه.

چه چیزی می‌توانست دختر چهارده ساله‌ای را برای تمام عمر عذاب دهد؟ فکر آن ظالمانه بود. البته... حتماً کار خدایان بود. خدایانی که در گوشش نجوا می‌کردند. که کاش از اول متولد نشده بود خدایانی که اعلام کرده بودند او باید تمام زندگی‌اش رنج بکشد. بعد از درک این موضوع توکو چه فکری درباره‌ی زندگی کرده بود؟ چطور می‌خواست باقی زندگی اش را بگذراند؟

چرا یه شیرینی پز ساده باید انقدر زجر بکشه؟ _ هر کسی که گیر اینجا افتاده به این فکر کرده. دوست دارم اگه خدا وجود داره ازش بپرسم چرا این بلا رو سرمون آورد؟

"گاهی فکر می‌کنم... خب مگه چیه؟ فقط آدم بزرگا هستن که می‌بینن و وانمود می‌کنن که ندیدن. اینجوری بهتره؟ یا بهتره که آدم که آدم رک و راست بپرسه؟"

نمی‌توانم بگویم چندبار آرزوی مرگ کردم. ته دلم باور داشتم که اگر نتوانم عضو مفیدی برای جامعه‌ام باشم، زندگی‌ام هیچ ارزشی ندارد. متقاعد شده بودم که انسان‌ها متولد می‌شوند تا به جهان و جهانیان خدمت کنند.

زندگی سختی بود. باید اعتراف کنم. وقتی اینجا زندانی بودم، چیزی فهمیدم. اینکه مهم نیست چقدر ببازیم یا زندگی چقدر با ما نامهربان باشد، واقعیت این است که ما هنوز انسانیم. تنها کاری که از دستمان برمی‌آید این است که به زندگی ادامه دهیم، حتی اگر اعضای بدن‌مان را از دست بدهیم.

ولی لطفاً تسلیم نشو، مطمئنم یک روز چیزی را که دنبالش هستی پیدا میکنی و جرقه‌ای که همراه آن می آید از شنیدن نوعی صدا حاصل می‌شود. زندگی آدم‌ها هرگز به یک رنگ نمی‌ماند و گاهی رنگ آن کاملاً عوض می‌شود.