بریده‌های کتاب رب لوبیای شیرین

کشف کردیم که با چشیدن طعم آزادی و شادی، زمان از دست رفته و زندگی‌ای که دیگر برنمی‌گشت برایمان دردناک‌تر میشد.

فکر کرد، هیچوقت نمی‌دانی آینده چه چیزی سر راهت می‌گذارد. نگاه کن او به جای نویسنده شدن، همان طور که آرزو داشت، به چه مسیری قدم گذاشته بود

به باور من، هر چیزی در این دنیا زبان خودش را دارد. ما این توانایی را داریم که ذهن و گوش‌مان را به روی همه‌چیز و همه‌کس باز نگه داریم، خواه یک عابر پیاده باشد خواه آفتاب و باد.

او خطاکار بود اما این افراد بی‌گناه بودند. مدت حبس او محدود بود اما آن‌ها تا ابد زندانی بودند.

او صدای آرامی داشت اما با اضطراب‌هایی درونی دست و پنجه نرم می‌کرد که پنهان کردن آن‌ها غیرممکن بود.

لحظاتی بود که سنتارو فکر میکرد کاش به جای پنکیک های بدشکل، خودش را دور بریزد...

هرچیزی در این دنیا زبان خودش را دارد. ما این توانایی را داریم که ذهن و گوشمان را به روی همه چیز و همه کس باز نگه داریم،خواه یک عابر پیاده باشد خواه آفتاب و باد.

دیدن رنج کشیدن آدما خیلی ترسناک بود، چون می‌دونستم این اتفاقا در نهایت برای خودمم می افته.

هیچ وقت نمی‌دانی آینده چه چیزی سر راهت میگذارد.

گفت این تنها راه زندگی کردنه، اینکه مثل شاعرا باشیم. اگه فقط حقایق رو ببینی، دلت می‌خواد بمیری. می گفت تنها راه عبور از موانع، اینه که تصور کنی ازشون گذشتی.

حس می‌کرد که تجارت نباید با نگرش "حالا هرچی شد بفروش" اداره شود.

لحظاتی بود که سنتارو فکر می‌کرد کاش به جای پنکیک‌های بد شکل، خودش را دور بریزد. اگر خودش را تسلیم لحظه می‌کرد، شاید می‌توانست این کار را کند.

اگر بخواهم صادق باشم تنها چیزی که همیشه می‌خواستم این بود که از آن حصار خارج شوم.

چه نیروهایی با زندگی او بازی کرده بودند؟ اگر کسی از سر کینه و نفرت، او را به بازی می‌گرفت، این درد و رنج روزی به پایان می‌رسید و او به ادامه‌ی زندگی‌اش می‌پرداخت. مثلا اگر افکار عمومی مخالفش بود، زمانه تغییر می‌کرد و او بالاخره می‌توانست روزی زیر آفتاب قدم بگذارد. اما چه کسی یا چه چیزی می‌توانست دختر چهارده ساله‌ای را برای تمام عمر عذاب دهد؟ البته... حتما کار خدایان بود. خدایانی که در گوشش نجوا می‌کردند که کاش از اول متولد نشده بود. خدایانی که اعلام کرده بودند او باید تمام زندگی‌اش رنج بکشد.

می‌تونین تصور کنین کسی که حس بینایی و لامسه نداره، با خوردن یه چیز شیرین چه حسی بهش دست میده ؟

او صدای آرامی داشت اما با اضطراب هایی درونی دست و پنجه نرم میکرد که پنهان کردن آنها غیر ممکن بود.

فکر کرد، هیچ‌وقت نمی‌دانی آینده چه چیزی سر راهت می‌گذارد. نگاه کن او به جای نویسنده شدن، همانطور که آرزو داشت، به چه مسیری قدم گذاشته بود. حالا او روزهای این چند سال اخیر را با ایستادن مقابل تنور و پختن دورایاکی گذرانده بود. هرگز تصور نمی‌کرد روزی چنین کاری کند.

اگر نگاه من به دنیا ناپدید شود، هر آنچه می‌بینم نیز ناپدید می‌شود. به همین سادگی.

گفت:«این تنها راه زندگی کردنه ،اینکه مثل شاعرا باشیم ،اگر فقط حقایق رو ببینی دلت می‌خواد بمیری. می‌گفت تنها راه عبور از موانع اینه که تصور کنی ازشون گذشتی.»